Dat slaaptekort lijdt tot verwarring en waanzin is bekend. Het wordt zelfs als martelmethode gebruikt. Dat beeld roept Valavond op van Het Houten Huis. Het Groningse gezelschap dat al jaren excelleert in beeldend muziektheater voor kinderen met voorstellingen als Altijd weer, Muziek van beneden en Hotel Perdu, maakt met deze productie een uitstapje naar theater voor volwassen.

Valavond is een gedurfd associatieve voorstelling. Op de fraaie locatie in het bos ’s avonds om een uur of tien zien we een man met een geel jack het speelvlak op fietsen. Hij doet zijn jas uit en knipt het licht aan. Hij gaat zitten achter een muziekinstrument dat lijkt op de snaren die zich onder de klep van een vleugel bevinden. Martin Franken bespeelt het percussief en creëert een veelheid aan klanken waarvan sommige doen denken aan een cymbalom, een citer die met hamertjes wordt bespeeld.

Dan spreekt hij met een megafoon-achtig geluid een groep mensen in het bos op barse toon toe. Het lijkt alsof we in een totalitair regime zijn beland waar slapen niet is toegestaan. Het is het startsein voor een reeks scènes waarin we een grote groep mensen zien die moeite doen om wakker te blijven, onder meer door het declameren van teksten.

Dat slapen problematischer is geworden vanwege de toegenomen prestatiedruk in een sterk gematerialiseerde wereld, is wellicht denkbaar. Dat slapen in de toekomst exclusief wordt, zoals de begeleidende tekst suggereert, is een originele gedachte. Maar de uitwerking mist helderheid. De voorstelling reikt niets aan dat dit uitgangspunt versterkt. De personages die we zien zijn veelal ernstig verward, zweverig, quasi-filosofisch of maken ruzie. Hun teksten zijn behoorlijk onsamenhangend en zeker niet altijd even boeiend.

Er is wel mooie muziek in de vorm van een aria en een passage met koorzang van Purcell. En de locatie wordt fraai bespeeld. De vele spelers – een mix van acteurs van Het Houten Huis, De Noorderlingen en vele figuranten – leveren soms fraaie beelden op. Ook de scène waarin een viertal blaaspiano’s wordt bespeeld is mooi om te zien. Maar het geheel duurt te lang waardoor de aandacht verslapt. Het blijft simpelweg te vaag wat regisseur Gregory Caers met zijn beelden en curieuze teksten wil vertellen.

Foto: Moon Saris