De makers zelf noemen hun voorstelling Vivaldi code rood ‘een ongemakkelijk theaterconcert’. Zeker ongemakkelijk. Het is geen theaterstuk en geen concert. Ondanks bescheiden middelen, groot enthousiasme, prima bedoelingen, veel talent, leuke en treffende momenten en mooie muziek, kon ik er niet veel lijn in ontdekken.

Esther Apituley is niet zomaar een geweldige altviolist, zij is ook een theaterpersoonlijkheid van formaat en zij heeft de gave verschillende talentvolle persoonlijkheden om zich heen te verzamelen. Het idee is ook heel interessant: het overbekende muziekstuk De Vier Jaargetijden van Antonio Vivaldi te confronteren met de groeiende ontregeling van het klimaat in de wereld.

Het is niet zo gek om dat te doen in een televisiestudio met twee jonge, zingende weervrouwen (Annelinde Bruijs en Charlie Chan Dagelet) en een wat oudere nieuwslezeres (Esther Apituley zelf, in een vlammend rood broekpak). De muziek van Vivaldi werd aangevuld door composities van de Nederlandse componist Maurice Horsthuis, prima gespeeld door Apituley (viool en altviool), Jurjen de Roest (bas), Renee Bekkers (accordeon), Charley Chan Dagelet (in een dubbelrol op de cello) en de fenomenale Jacobien Rozemond als violiste en bij verrassing ook als zangeres.

Bovendien wordt voor elke voorstelling een plaatselijk jeugdorkest opgetrommeld en een speciaal koor gevormd. In de Toneelschuur in Haarlem, waar de première plaatsvond, was dat het heel mooi spelende Divertimento Jeugdstrijkorkest dat geheel uit jonge meisjes bestaat. Uit Amsterdam en Haarlem was een gemengd koor gevormd, dat rondlopend in ruisende plastic regenponcho’s met de vingers knippende geluiden maakt en slaggeluiden die steeds heftiger regenbuien en een onweer suggereren. Op het laatst horen we het orkest en het koor samen. Als ik het goed heb begrepen, is de muziek van Vivaldi en Horsthuis tegelijk te horen in een belofte van wereldvrede.

Toneelschrijver Ko van den Bosch leverde het script, en dat waren soms geestige teksten, maar daar ging in mijn ogen ook iets fout. Hij slaagde er niet in de problematiek van seizoen en klimaat tot een theaterstuk met een logische lijn om te werken en de drie personages diepgang en karakter mee te geven. Persoonlijke en wereldproblemen werden alleen maar even aangestipt. Ook de tegenstelling tussen de twee weervrouwen en de nieuwslezeres was nauwelijks uitgewerkt. Bovendien heeft Ko van den Bosch zijn eigen tekst geregisseerd, wat het gevaar inhield dat de zwakke punten niet door de regie werden opgevangen, al liet hij de dames vaak uiterst bevallige houdingen aannemen. Alles bij elkaar heel veel op zich aardige elementen, die helaas geen organische samenhang kregen.

Het enthousiasme van de musici, de zangers en de vele koor- en orkestleden was er niet minder om. Toch vind ik het jammer dat de goede bedoelingen niet in sterker theater waren omgezet. De dreigende klimaatramp verdient beter.