Dagelijks theaternieuws, recensies en vacatures
Het contrast was groot: tientallen namen onder rouwadvertenties in de kranten, maar slechts een enkele necrologie. Het tekent de positie van producent en zakelijk leider Maarten van der Cammen: dienstbaar achter de schermen, maar tegelijk … Lees verder
In de audioroute Reverse van Johannes Bellinkx word je als deelnemer gedwongen op een andere manier naar de wereld om je heen te kijken. Het concept is ogenschijnlijk eenvoudig: Bellinkx heeft een route van ongeveer een uur uitgezet, die iedereen individueel loopt. Met het grote verschil dat je niet vooruitloopt, maar achteruit – en niet over je schouder mag kijken. (meer…)
Schrijver en theatermaker Bart van de Woestijne heeft vanmiddag op Oerol de Joop Mulder Plak ontvangen. Hij kreeg de stimuleringsprijs voor landschap-cultuurtalent voor zijn installatie Voor we namen kregen, een houten kubus waarin telkens één bezoeker een uur lang wordt bestookt met teksten over het begrip ‘zelf’. (meer…)
Besta je wel als niemand je ziet? Sinds de negentiende-eeuwse sofa van Freud weten we dat een mens die zich onvoldoende gezien voelt een grote kans maakt om ongelukkig te worden. Meer dan honderd jaar later wordt het misschien tijd om te discussiëren over de definitie van ‘onvoldoende’. De liefde van een vader of moeder is een evident noodzakelijke voorwaarde, maar wat met de blik van verderafgelegen figuren als vrienden, kennissen, Facebookvrienden, volgers? Hoeveel volgers en hoeveel likes zijn ‘voldoende’ om dat in wezen erg natuurlijke verlangen naar aandacht te stillen? (meer…)
Met Vrouw in de duinen, naar de gelijknamige roman van Kobo Abe, maakte Tomoko Mukaiyama twee jaar geleden haar debuut op Oerol. De Nederland-Japanse pianiste, performer en regisseur bleek geknipt te zijn voor het festival. In haar hoedanigheid als pianiste zoekt ze de grenzen op van klassieke muziek en de wijze waarop die gepresenteerd kan worden. Als performer combineert ze muziek met moderne dans, mode en beeldende kunst. (meer…)
‘Het leven zou tragisch zijn als het niet zo komisch was’, schreef astrofysicus Stephen Hawking. En hij had recht van spreken met zijn geniale geest in zijn verminkt lichaam. George en Eran doen hetzelfde in deze voorstelling: lachen op het slagveld van de diversiteit. Bewust gemene en onderhuids pijnlijke racistische uitspraken gooien ze te grabbel – iedereen moet eraan geloven – tot de aporie erop volgt. ‘Wat moeten we (nu) doen?’ Op die vraag komt geen afgelijnd antwoord, wel een aansporing tot blijven nadenken, én het verzoek om mild te zijn voor elkaar. Het levert een voorstelling op die het debat boven zijn eigen uitzichtloosheid tilt. Briljant geschreven en gespeeld, en bevrijdend om naar te kijken. (meer…)
Het Noorse theatercollectief De Utvalgte verruilde een aantal jaar geleden de beslotenheid van het theater voor voorstellingen op locatie. De zwarte doos bood niet langer genoeg ruimte voor hun experimenteerdrift, waarin toepassingen van nieuwe technologieën een vooraanstaande rol speelden. Zo paste de groep als eerste ter wereld de mogelijkheden van 3D-scenografie toe in hun voorstellingen. Ondertussen hebben ze op dat gebied een naam hoog te houden en in hun speciaal voor Oerol ontwikkelde The Ship – vol. 4 maken ze die status volledig waar. De bedding waarin hun hallucinerende projecties gevat worden is echter als het losse zand waarin het publiek moet plaatsnemen en hun wild associatieve voorstelling plaatsgrijpt. (meer…)
In het schattige West-End theatertje op West nodigt performer, schrijver en muzikant Jamila Faber zesplussers uit voor een sprookje met een hoek af. Lola en de Grijze Massa is pretentieloos, misschien zelfs een tikkeltje té pretentieloos: er mocht best wel wat meer vlees aan het bot. Zelfs, of neen, zéker voor dit publiek. (meer…)
