Theaterkrant - Het grootste theaterplatform van Nederland
Bloed, zang, dood én de liefde. Al meer dan twintig jaar maakt Golden Palace magisch-fysiek theater over de absurde tragiek van het leven. Met Engelenburcht in een regie van Ingrid Kuijpers brengt het theatergezelschap een lofzang aan de zorgzaamheid. (meer…)
Voor Bambie speelt BOT – BOT speelt Bambie nodigde muziektheatergezelschap BOT mimegezelschap Bambie uit in zijn atelier in Arnhem. Daar zit het publiek midden in hun werkplaats, naast rijen kasten met zelfgemaakte instrumenten, op bankjes rond een bakstenen speelvloer. (meer…)
In het onlangs verschenen prachtboek Nederlandse Mime van Marijn de Langen komen de wat gevestigdere namen al voor, maar een aantal jonge makers die zich in dit festival presenteert nog niet. (meer…)
In Descend Into The Grave vindt een vijftal verweesde figuren elkaar terug rondom datgene wat ons allemaal bindt: een doodskist. In een gitzwarte en absurdistische slapstick toont mimecollectief Het Paradijs de banaliteit van onze omgang met de dood. Bedremmeld zoeken we naar poses om onze rouw vorm te geven, vooral hopend dat we ons ongemak, onze verveling of onze diepe doodsangst niet aan de ander tonen. (meer…)
Gerben Vaillant – korte Nike-broek, sneakers, kek petje – drukt de microfoon dicht tegen zijn borst. Zijn zwoele stem ontvoert je naar een post-apocalyptisch landschap. Vertrekpunt: een subtropisch zwemparadijs in Tilburg. De plek waar hij lange tijd werkte. (meer…)
Het is stil en pikkedonker in het lege winkelpand in Alkmaar. Slechts een enkele kuch en de ademhaling van het publiek is hoorbaar. Dan klinken er stemmen, in onder andere het Nederlands, Pools, Vlaams en Deens. ‘Ik improviseer, hoewel ik walg van improviseren. Bij elke stap struikel ik over mijn ondeskundigheid. Mijn manier van doen riekt naar de provincie.’ (meer…)
Het is in de coronapandemie mondiaal voelbaar geworden wat eenzaamheid en isolatie teweeg kunnen brengen. Zoochosis vertelt een gevoelig verhaal van een jongen die in een lege ruimte van hoogstens zes vierkante meter leeft. Al snel wordt duidelijk dat dit isolement hem zou moeten beschermen tegen zijn eigen doodswens. (meer…)
De openingsscène van CRISPR is prachtig beklemmend. We zien een oud gewelf, een bedompte kelder of verlaten grot. Langzaam vult die duistere, lage ruimte zich met een ondiepe laag water. We horen het geluid van druppels, een hartslag bonkt, ebt weg, stokt. Een grote opening, een donker niets, hint naar een andere, nog diepere wereld. (meer…)
Eerlijk is eerlijk, de moed was me na pakweg de eerste tien minuten van Vormen van opdringerigheid behoorlijk in de schoenen gezonken: de associatieve montage aan inspiratieloze slapstick, die vooral op de makkelijke lach leek in te zetten, speelde in op een bordkartonnen en behoorlijk uitgekauwd wereldbeeld rondom de egocentrisch gedreven, kapitalistische mens. (meer…)
