Performance

Tijdens Beyond the Black Box, het driedaagse festival dat aandacht besteed aan grensoverschrijdende performance-praktijken – waarbij niet aan #metoo moet worden gedacht, maar aan het doorkruisen van gebruikelijke theater- en andere performatieve instellingen en regimes – valt op hoe vaak een relatief eenvoudige geste, mits zorgvuldig voorbereid en uitgewerkt, enorme effecten kan hebben. (meer…)

Beyond the Black Box, een driedaags festival van SoAP, C-Takt en De Brakke Grond, toont werk op verschillende locaties in en om het gebouw, maar niet in de zwarte doos. Dat wil zeggen, en zijn wel degelijk enkele performances die gebruik maken van trekken, doeken, licht- en geluidsinstallatie, maar hun functioneren volgt dan weer niet gebruikelijke theater op- of instellingen. Het publiek is bijvoorbeeld zelf performer of, wanneer het wel op stoelen mag zitten kijken, doorkruist de performance in ieder geval het traditionele, op de vierde wand en representatie gestoelde, perspectief met andere kijk- en handelingsconventies. (meer…)

Met weinig ben je zo vertrouwd als met je eigen stem, maar toch blijft het altijd vreemd om jezelf terug te horen. Alsof je iemand anders hoort, terwijl je het ontegenzeggelijk zelf bent. Met die ambiguïteit speelt Begüm Erciyas, in het bijzondere Voicing Pieces. De voorstelling uit 2016 werd vorig jaar door het Vlaams TheaterFestival geselecteerd als een van de vijftien meest opmerkelijke producties van het voorgaande seizoen, en is in het kader van Beyond the Black Box deze week in de Brakke Grond te zien. (meer…)

Geen acteur te bekennen in de performance-installatie van Kevin Trappeniers; de hoofdrollen in Ellipsis zijn weggelegd voor geluid en licht. Het werk maakt deel uit van een tweeluik waarin hij de relatie mens en techniek, en de daaruit voortvloeiende miscommunicatie, onderzoekt. Het is jammer dat Trappeniers wel erg weinig aanknopingspunten geeft om het werk te duiden. (meer…)

Langzaam druppelt de Tuinzaal van de Tolhuistuin vol. Het publiek ligt op grote zitzakken, zit met een bord eten op schoot of drinkt een glas wijn – de sfeervolle zaal fungeert als een uit de kluiten gewassen huiskamer. Vooruit, mét bar dan. De 55^e editie van Woorden worden zinnen viel gisteravond samen met de Poëzieweek, waarvan het thema vrijheid is. Dus de acht woordkunstenaars van vanavond nemen de vrijheid zich al dan niet aan dat thema te houden. (meer…)

We wandelen in het bos. Terwijl de ‘mannen’ zich door de honden laten leiden, zoekt mijn kleindochter van vier naar steentjes. Ze kijkt op de grond, pakt er eentje, keurt het en gooit het weg of steekt het in haar jaszak. De mooie en fijne wil ze meenemen en thuis op een rij leggen. (meer…)

In de Zuiderkerk zitten we aan vier lange, brede tafels. Hierop gebeurt alles: serveersters lopen heen en weer om je bij te schenken, artiesten gebruiken het als podium en uiteindelijk eindigt ook het publiek op de tafels. Na een warming up en een voorgerechtje zijn er vier acts, die rouleren langs de tafels. Koptelefoons zorgen ervoor dat je de juiste act kunt volgen. Dit is de formule van de WinterParade, de winterse equivalent van theaterfestival de Parade. Dickens’ A Christmas Carol, met nadruk op hebberigheid en gierigheid, is het thema van deze editie. (meer…)

De meest recente editie van literatuur-, muziek- en theaterprogramma Babs’ woordsalon weet een mooie balans te treffen tussen verschillende stijlen en toonzettingen. Gastvrouw Babs Gons slaagt er bovendien in om in de zaal een groot gevoel van verbondenheid te scheppen. (meer…)

Het is een vreemde bijeenkomst, merkt host Teddy Tops terecht op: het gaat in Paradiso over van alles, van ‘zelfmoord tot incest: ik heb een reuze prettige avond’. Mensen zeggen dingen, het collectief van talige creatievelingen, is neergestreken in Paradiso in Amsterdam met een line up van schrijvers, dichters, performers en een singersongwriter. Sommigen hebben zich tot in de puntjes voorbereid en anderen nauwelijks, wat onvermijdelijk leidt tot een avond van zwalkende kwaliteit.    (meer…)

Weinig choreografen in Nederland gaan zo hun eigen gang als Emilie Gallier. Naast haar dansopleiding verdiepte zij zich in dansnotatie en artistiek onderzoek. Die drie aandachtspunten tezamen leveren een interessant oeuvre op van meestal in eigen beheer geproduceerde schetsen, opstellingen, installaties en voorstellingen, die het begrip van danstheater een hele eigen dynamiek geven. (meer…)