Alle reacties

Als choreografe die zelf haar werk op Something Raw heeft kunnen laten zien, als curator die twee mooie edities mocht vormgeven, heb ik me altijd ingezet voor het voortbestaan van dit festival, zo ook als bestuur op de achtergrond. De beslissing om het festival stop te zetten komt voort uit vele overwegingen, die Mark hier boven uitlegt. Nu is het ruimte voor iets nieuws. Kom maar met die utopiën, die werkelijkheid worden. Droom een nieuw festival.

wederom een rectificatie en ter volledigheid: het bestuur van Stichting Something Raw bestaat statutaire uit een voorzitter, zijnde de artistiek directeur van Stichting Gasthuis Frascati, uit een penningmeester/secretaris zijnde de directeur van Stichting Vlaams Cultuurhuis De Brakke Grond, aangevuld met minimaal één, maximaal drie extra leden. dus voorzitter is Mark Timmer, functie penningmeester/secretaris is feitelijk vacant doordat Mieke Renders is uitgeschreven, maar de nieuwe directeur Bart Govaert nog niet is ingeschreven, en choreografe Nicole Beutler.

Ter rectificatie: eerder stond in het artikel ten onrechte dat Jola Klarenbeek in het bestuur van de stichting van Something Raw zou zitten. Dat is inmiddels verwijderd.

Ter aanvulling: de rol van verteller werd in de voorstellingen die in Nederland te zien waren vertolkt door de acteur Donald Sumpter (die trouwens niet onder deed voor Sean O’Callaghan die in Parijs te zien was bij de première van 6 maart, waarop deze recensie gebaseerd is.

Bijna de echte Beatles…!!!Formidabele avond gehad in Apeldoorn

Beste Mark, Bart, Krisztina en Tom,
Hartelijk dank voor jullie reacties, en slechts 1 kleine opmerking bij de reactie van Mark en Bart.
Ik heb geenszins willen suggereren dat Frascati en Brakke Grond verantwoordelijk zijn voor de kaalslag onder experimentele dans, conceptueel theater en performance in Amsterdam. Mijn verontwaardiging betrof louter het gebrek aan reflectie bij het stopzetten van een festival, dat juist in die ontwikkelingen in de hoofdstad een uiterst belangrijke bijdrage heeft geleverd. En in het verlengde daarvan, ik geef toe, stelde ik mij vragen over de voorwaarden die nodig zijn voor een dergelijk platform, een dergelijke programmatie, om zich duurzaam te ontwikkelen.
Ik denk dat het belangrijk is dat dit soort momenten gebruikt worden om, – dwars op de slag van Halbe – kunstenaars, programmeurs en producenten bijeen te brengen en gezamelijk op te trekken in een publieke positionering en een politieke vraag: om de experimentele kunstpraktijk in de podiumkunsten weer volwaardig te ondersteunen.

Met hartelijke groet,
Fransien van der Putt

Beste Francien,
Graag reageren wij op je uiterst scherpe en betrokken opinie. Terecht constateer je in Amsterdam een enorm tekort aan presentatie van internationaal werk en stel je vast dat het productieklimaat voor de ontwikkeling van dans & performance een grote zorg is. Dat is absoluut het geval. Er zijn te weinig middelen voor een uitgesproken internationale programmering in de kleine- en middenzaal en er is een groot gebrek aan noodzakelijke infrastructuur voor makers.

De reden dat Frascati en De Brakke Grond hebben besloten te stoppen met het festival in zijn huidige vorm heeft echter niets te maken met een verminderd engagement met dit veld. Absoluut niet. We moeten helaas constateren dat we de kwaliteit van het festival onvoldoende kunnen garanderen. Dit heeft vooral organisatorische en financiële redenen. Na een eerdere halvering van de bijdrage door het FPK wegens de invoering van de normbedragen verviel per 2018 ook de mogelijkheid om subsidie aan te vragen bij het AFK (de belangrijkste financier). De reden hiervoor is de opname van Frascati in de A-Bis. De door jouw gesuggereerde slordigheid is dus in werkelijkheid een verandering van spelregels. Daarnaast was het festival in toenemende mate een zware belasting op beide organisaties. Zo heeft Frascati bij de bezuinigen in 2013 stevig moeten snijden in de programmering ten faveure van de functie productiehuis theater (vanaf die periode verdeelt Amsterdam het landschap in vastgestelde functies). Een vaste dansprogrammeur is er vanaf dat moment niet meer. Ook bij de Brakke Grond werd de druk op personeelsinzet en financiën groot en stond daardoor steeds minder in proportie tot de inspanningen die de reguliere werking en programmering vergen.

Daarbij werd de vraag steeds pregnanter in hoeverre het festival in de huidige opzet nog de beste presentatievorm is. We hebben het gevoel dat er andere initiatieven en instellingen betrokken moeten worden. En dat de festivalvorm serieus moet worden herdacht. Het veld is immers zeer dynamisch. Daar moet veel beter op ingespeeld worden. Something Raw on the road heruitvinden bleek geen sinecure.

Dat Frascati en De Brakke Grond juist in deze fase hebben besloten te stoppen met Something Raw is inderdaad een heftige keuze. Daar zijn we ons van bewust. We willen echter oprecht de mogelijkheid bieden om nieuwe ruimtes te creëren. Plek om gezamenlijk, maar vooral met andere partners en initiatieven in de stad, invulling te geven aan een nieuw platform. En een nieuwe organisatievorm die daarmee ook een stevige financiering toe laat. Momenteel zijn we daarover ook in gesprek met het AFK. Dat willen we doen voordat het festival Something Regular wordt. Of erger nog: dat het festival de suggestie wekt dat het segment experimentele dans & performance zijn plek wel heeft. Niets is namelijk minder waar.

Onderhuids heeft er in Amsterdam een grote kaalslag plaatsgevonden. Het is belangrijk om ons daar – openbaar – over uit te spreken. Echter: in jouw woorden lijkt het alsof Frascati en De Brakke Grond persoonlijk verantwoordelijk zijn voor deze kaalslag. Ik vind het belangrijk dat te nuanceren. Er wordt hier misschien echt te veel van ons verwacht. Frascati is een breed productiehuis dat juist een stevige opdracht heeft voor andere disciplines dan dans. De Brakke Grond is een Vlaams Cultuurhuis zonder structurele subsidierelatie met de stad Amsterdam. Desalniettemin is ons gezamenlijke engagement naar het veld toe groot. In de laatste editie (co)produceerden we werk van Orion Maxted, Oneka von Schrader, Lester Arias, Buren en Milou van Duijnhoven. Dat is heel fors. Frascati en de Brakke Grond kunnen echter never nooit voldoen aan de veel grotere vraag. Een oplossing voor een solide dansveld moet dus met ons, maar zeker ook naast ons, gezocht en gevonden worden.

Ons grote engagement voor het veld blijft dus bestaan. We voelen ons er verantwoordelijk voor. De Nes zal wat ons betreft een belangrijke en solidaire uitvalsbasis blijven voor dans & performance. De vorm waarin is nu het onderwerp van gesprek. Maar wat ons betreft met nieuwe alliantiepartners en op een financieel en organisatorisch toekomstbestendige wijze.
Met de blik vooruit.

Mark Timmer (artistiek directeur Frasacti) en Bart Govaert (directeur de Brakke Grond)

Ondanks mijn leeftijd en lange achtergrond ben ik blij om te lezen deze kritische stuk…ik heb jaren lang m,et flinke nieuwsgierigheid naar Something Raw geweest…Tussendoor zie je zo een imponerende en gedurfde voorstelling van Florentina Holzinger als Apollon Musagète ,
maar er moet een theater zijn,die verder kans geeft aan choreografen met lef,war je mond open blijft van verbazing.
hoe moet het verder?
Zonder Moos van den Broek lukt t niet kennelijk?belachelijk…

De heer Keegel heeft groot gelijk. In plaats van publiek wervende producties te maken , lijkt DNO er op uit te zijn het publiek uit de zaal te jagen. Idiote regie opvattingen en soms lachwekkende ensceneringen zijn aan de orde van de dag. Maar nu wordt hem kennelijk de mond gesnoerd. Peking aan de Amstel heeft gesproken.

Het is erg jammer dat dit festival stopt. Ik zag hier vaak de sterkere voorstellingen van het jaar. Lester Arias op de afgelopen editie was ook weer een enorm grote en heerlijke verrassing.
Het theater dat hier te zien was is sterk internationaal georganiseerd en georiënteerd. Something Raw was één van de weinige plekken waar het in Nederland te zien is. Het zou zonde zijn als we in Nederland het contact met deze spannende scène verder zouden laten verwateren. Investeren in de productie, presentatie én internationale prospectie van dit theater zou ons juist heel veel opleveren. Namelijk een spreekwoordelijke afdeling voor onderzoek en ontwikkeling in de podiumkunsten, een zeer gewenste kans om het schot tussen het Nederlandse theater en de wereld van de beeldende kunst te doorbreken. Ten slotte kunnen we alleen door ook zelf actief te blijven, meegenieten van het grote plezier dat ze in het buitenland hebben van deze vorm van podiumkunst.

Gisteren in Barendrecht Op Sterk Water mogen aanschouwen en ik ben meer dan positief verrast. Heel leuk en grappig door 4 hele slimme mensen gebracht. Allemaal heel gewoon, ontspannen en absurd. Ik ga hen vaker bezoeken.

Hoog tijd voor een opvoering van Liefhebber

Vanavond waren we in het theater van Kerkrade. Wat hebben we genoten van de show van Karin. Prachtige liedjes en geestige sketches. Het was top! En als kers op de taart mochten mijn 2 dochters en ik ook nog met Karin op de foto.

Vind Jaap Pleij je niet leuk dan weet je dat je goed bezig bent. ;-)

Jaap, is het echt nodig nieuwe comedians zo en plain public af te serveren?

Zangtechnisch / muzikaal vonden ik en mijn operagenoot het best een goede avond, maar o, wat stoorde het filmdoek met daarop de watertrappelende Afrikaan (met alle respect voor de sportieve prestatie). Veel te gewild, ook. Dat doek schiep een onoverbrugbare afstand tussen ons als publiek en de uitvoerenden die zo hun best aan het doen waren. De teksten erop waren ook zeer afleidend. Deze regie (althans de film) stoorde de muziekbeleving, waarvoor je als luisteraar toch al flink je best moet doen. Het stuk heeft ons geen moment geroerd of meegesleept. Een concertante oratoriumversie had ons waarschijnlijk meer kunnen bekoren.

Ik denk dat al die festivaljury’s hun lat eens flink hoger moeten leggen. Zijn ‘zoekende persoonlijkheid op het podium’ was in De Kring in Roosendaal niet bepaald boeiend te noemen. Inhoudelijk stelde het ook vrijwel niets voor. Ik zag in ieder geval geen enkele aanleiding om hier zelf een verslag aan te wijden. Een half uurtje uit ‘Ik Ben’ als onderdeel van het zoveelste middelmatige cabaretfestival was lang genoeg geweest. Ik acht het verstandiger dat deze jonger louter zijn muzikale pad vervolgt. Het lijkt me overigens best wel eens interessant om een festival met louter de laatst geeindigden te organiseren.

Wellicht maakt dit stukje tekst pijnlijk duidelijk dat recenseren niet om het werk van de makers gaat maar om de eenzijdige verwachting van Luuk Verpaalen zelf. Zo schrijft Luuk Verpaalen “Dat verwacht je. Dat verwachtte ik.” Om naar theater/kunst te mogen zien, horen en ervaren moet je in de afgrond voorbij je eigen kaders durven te kijken en daadwerkelijk geraken. Daar waar jou eigen verwachtingen niet volstaan, nog waarde vertolken. Ik heb niet het idee dat Luuk aanwezig was bij In Between Time. Maar alleen stond, aan de rand. Starend in de afgrond met pen en papier. Een stap achteruit nam. En toen is gaan schrijven.

Vanavond gezien in de Lievekamp in Oss. Wat een indrukwekkende vertelling. Corton weet met kleine gebaren de zaal muisstil te krijgen, weet op de juiste manier net een Rotterdams accent in te zetten, en speelt een meer dan prachtige voorstelling. Ook in de grote zaal.
Absolute aanrader. Weinig mooiers gezien dit seizoen!

Wegens succes hebben we een extra voorstelling ingelast! Op vrijdag 6 april om 15:00 uur!