Alle reacties

Geen enkele chemie tussen Karin Bruers en Nol Havens

Even dacht ik dat het om de Roosendaalse wethouder Toine Theunis en VLP-voorman Arwen van Gestel ging toen Karin Bruers en Nol Havens donderdag in De Kring al boksend het podium op kwamen als flitsende start van het theaterprogramma ‘Bruers haalt uit’. Bruers had een soortgelijke uppercut in huis die Theunis als informateur al heeft uitgedeeld aan zijn politieke tegenstrever die hij koste wat kost buiten de coalitie wil houden.

Havens, ooit de president-directeur van VOF De Kunst, wist het fysieke geweld van zijn ad-hoc collega echter treffend te pareren en daarna beperkte het duo zich tot bepaald niet verheffend verbaal gekrakeel. De openingsscene is ronduit ongeïnspireerd. Zonder enige aanleiding constateert Bruers dat Havens, die in deze fase van zijn leven gemakkelijk door kan gaan voor de broer van schrijver Ronald Giphart, gezapig is geworden nu hij kleinkinderen heeft. Wat dat met elkaar te maken heeft is mij niet duidelijk en Bruers ‘vergeet’ ook die boude bewering nader te verklaren. Echt gezellig wordt het dus ook niet, wat de medewerkster van de Theaterkrant ten onrechte constateert. De vraag waar ik de kleine zaal van De Kring mee binnenstapte – Wat hebben deze twee mensen in hemelsnaam met elkaar en wat heeft hen naast de pecunia doen besluiten samen het podium op te stappen?- wordt in de volgende zeven kwartier geen moment helder. De verklaring vanaf het podium blijft uit en gaandeweg de voorstelling wordt dat ook niet duidelijk. Havens zingt een aantal oude hits waarmee hij op eigen kracht geen publiek meer binnen haalt en zo nu en dan fungeert hij als aangever voor Bruers. Wat haar heeft bezield om zich te bedienen van een gekunstelde Brabantse tongval is me ook een raadsel. Het articuleren is er bij de tekstbehandeling geheel ingeschoten en daardoor waren haar teksten moeilijk verstaanbaar.

wat een kul. zeker niet geweest. thuis het foldertje overgetypt Vreselijk. We zaten jammer genoeg in het midden.

Talk Show gaat over veel meer dan in deze recensie beschreven wordt. Waarom wordt zo gefocust op “de Talk Show”? Ik heb heel veel meer gezien: deze voorstelling gaat over zien en gezien en gehoord worden. Over herinneringen en kun je daar vorm aan geven, of draag je herinneringen alleen maar mee in je hart? Wat betekent afscheid nemen van “de dingen” en van mensen en loslaten van dat wat je dierbaar is.
Ik vind de voorstelling niet onevenwichtig en zij heeft zeker een richting; de gastvrouw is niet onzeker, zij mist de reacties van haar gasten. Als die er niet zijn, geen taal hebben, stilvallen, dan is zij er niet. Die twee kunnen niet zonder elkaar, dat is wat ik gezien heb. En in breder perspectief is dat misschien de vraag waar het hier om gaat: wat of wie ben ik zonder de ander? Ik ben geraakt door deze voorstelling en ik heb gelachen, want humor is er zeker ook!

Omdat hij het niet met je eens is?

Vond het gewoon slecht, zeer negatief gebracht en een hoop onzin bij elkaar. Heb de zaal niet 1 x echt goed horen lachen. Meer zo van; we zijn uit en we willen lachen, anders is deze avond echt voor niets geweest. Jammer dat ouder worden als zo negatief wordt neergezet

Vanavond genoten van de voorstelling en Marc er is niets om je voor te schamen ;het was top!!! Veel gelachen,you Made my day 👍

Vanavond in de pauze het theater verlaten. Te flauw en te voorspelbaar om maar enigszins leuk te zijn. We hadden ook kaarten voor een amateurvooestelling in de kleine zaal, dat was zeker de betere keus geweest voor vanavond.

niet goed gekeken en niet goed begrepen

Wat was dit een teleurstelling zeg. Platte humor continu in de herhaling, acteurs die harder om hun eigen grappen moesten lachen dan het publiek deed, een slap verhaal en matig acteerwerk. Het niveau van het stuk lag ontzettend laag, het leek af en toe wel alsof er een paar simpele zielen op het podium stonden. Wij gingen helaas zeer teleurgesteld naar huis.

Bijzonder teleurstellende voorstelling waarin geen enkele herkenning te ontdekken viel met de oorspronkelijke verhalen uit de boeken van Hendrik Groen.
Daarnaast is de voorstelling zo amateuristisch en van een kinderachtig niveau dat het een ontzettend lange zit wordt waarin soms gebruikt wordt gemaakt van tamelijk grove seksuele grappen die beslist niet leuk zijn.
Al met al beslist geen aanrader waar je bovendien veel te veel geld voor moet neertellen.

Verrekte jammer.
Ik wilde juist 3 weken geleden met mijn kleinzoon (5 j) gaan starten.
Zonde.
Ik wens de crew het allerbeste toe bij het digitale platform.

Ton en Trystan Rapp

Leuk om te zien en een leuk werkplekje ook! :)

wat een vreemde recensie , totaal ander dan ik het heb ervaren. Ik ben 2 x geweest om alle 5 de acts te zien. Natuurlijk spreekt het een je meer aan dan het andere. Maar in de wachttijden was er genoeg om over na te denken….. Ik vond het indringend en beklemmend en er is prachtig gebruik gemaakt van de eigenschappen van de locatie. Ook heel boeien om met de acteurs nog even na te praten……

Als choreografe die zelf haar werk op Something Raw heeft kunnen laten zien, als curator die twee mooie edities mocht vormgeven, heb ik me altijd ingezet voor het voortbestaan van dit festival, zo ook als bestuur op de achtergrond. De beslissing om het festival stop te zetten komt voort uit vele overwegingen, die Mark hier boven uitlegt. Nu is het ruimte voor iets nieuws. Kom maar met die utopiën, die werkelijkheid worden. Droom een nieuw festival.

wederom een rectificatie en ter volledigheid: het bestuur van Stichting Something Raw bestaat statutaire uit een voorzitter, zijnde de artistiek directeur van Stichting Gasthuis Frascati, uit een penningmeester/secretaris zijnde de directeur van Stichting Vlaams Cultuurhuis De Brakke Grond, aangevuld met minimaal één, maximaal drie extra leden. dus voorzitter is Mark Timmer, functie penningmeester/secretaris is feitelijk vacant doordat Mieke Renders is uitgeschreven, maar de nieuwe directeur Bart Govaert nog niet is ingeschreven, en choreografe Nicole Beutler.

Ter rectificatie: eerder stond in het artikel ten onrechte dat Jola Klarenbeek in het bestuur van de stichting van Something Raw zou zitten. Dat is inmiddels verwijderd.

Ter aanvulling: de rol van verteller werd in de voorstellingen die in Nederland te zien waren vertolkt door de acteur Donald Sumpter (die trouwens niet onder deed voor Sean O’Callaghan die in Parijs te zien was bij de première van 6 maart, waarop deze recensie gebaseerd is.

Bijna de echte Beatles…!!!Formidabele avond gehad in Apeldoorn

Beste Mark, Bart, Krisztina en Tom,
Hartelijk dank voor jullie reacties, en slechts 1 kleine opmerking bij de reactie van Mark en Bart.
Ik heb geenszins willen suggereren dat Frascati en Brakke Grond verantwoordelijk zijn voor de kaalslag onder experimentele dans, conceptueel theater en performance in Amsterdam. Mijn verontwaardiging betrof louter het gebrek aan reflectie bij het stopzetten van een festival, dat juist in die ontwikkelingen in de hoofdstad een uiterst belangrijke bijdrage heeft geleverd. En in het verlengde daarvan, ik geef toe, stelde ik mij vragen over de voorwaarden die nodig zijn voor een dergelijk platform, een dergelijke programmatie, om zich duurzaam te ontwikkelen.
Ik denk dat het belangrijk is dat dit soort momenten gebruikt worden om, – dwars op de slag van Halbe – kunstenaars, programmeurs en producenten bijeen te brengen en gezamelijk op te trekken in een publieke positionering en een politieke vraag: om de experimentele kunstpraktijk in de podiumkunsten weer volwaardig te ondersteunen.

Met hartelijke groet,
Fransien van der Putt

Beste Francien,
Graag reageren wij op je uiterst scherpe en betrokken opinie. Terecht constateer je in Amsterdam een enorm tekort aan presentatie van internationaal werk en stel je vast dat het productieklimaat voor de ontwikkeling van dans & performance een grote zorg is. Dat is absoluut het geval. Er zijn te weinig middelen voor een uitgesproken internationale programmering in de kleine- en middenzaal en er is een groot gebrek aan noodzakelijke infrastructuur voor makers.

De reden dat Frascati en De Brakke Grond hebben besloten te stoppen met het festival in zijn huidige vorm heeft echter niets te maken met een verminderd engagement met dit veld. Absoluut niet. We moeten helaas constateren dat we de kwaliteit van het festival onvoldoende kunnen garanderen. Dit heeft vooral organisatorische en financiële redenen. Na een eerdere halvering van de bijdrage door het FPK wegens de invoering van de normbedragen verviel per 2018 ook de mogelijkheid om subsidie aan te vragen bij het AFK (de belangrijkste financier). De reden hiervoor is de opname van Frascati in de A-Bis. De door jouw gesuggereerde slordigheid is dus in werkelijkheid een verandering van spelregels. Daarnaast was het festival in toenemende mate een zware belasting op beide organisaties. Zo heeft Frascati bij de bezuinigen in 2013 stevig moeten snijden in de programmering ten faveure van de functie productiehuis theater (vanaf die periode verdeelt Amsterdam het landschap in vastgestelde functies). Een vaste dansprogrammeur is er vanaf dat moment niet meer. Ook bij de Brakke Grond werd de druk op personeelsinzet en financiën groot en stond daardoor steeds minder in proportie tot de inspanningen die de reguliere werking en programmering vergen.

Daarbij werd de vraag steeds pregnanter in hoeverre het festival in de huidige opzet nog de beste presentatievorm is. We hebben het gevoel dat er andere initiatieven en instellingen betrokken moeten worden. En dat de festivalvorm serieus moet worden herdacht. Het veld is immers zeer dynamisch. Daar moet veel beter op ingespeeld worden. Something Raw on the road heruitvinden bleek geen sinecure.

Dat Frascati en De Brakke Grond juist in deze fase hebben besloten te stoppen met Something Raw is inderdaad een heftige keuze. Daar zijn we ons van bewust. We willen echter oprecht de mogelijkheid bieden om nieuwe ruimtes te creëren. Plek om gezamenlijk, maar vooral met andere partners en initiatieven in de stad, invulling te geven aan een nieuw platform. En een nieuwe organisatievorm die daarmee ook een stevige financiering toe laat. Momenteel zijn we daarover ook in gesprek met het AFK. Dat willen we doen voordat het festival Something Regular wordt. Of erger nog: dat het festival de suggestie wekt dat het segment experimentele dans & performance zijn plek wel heeft. Niets is namelijk minder waar.

Onderhuids heeft er in Amsterdam een grote kaalslag plaatsgevonden. Het is belangrijk om ons daar – openbaar – over uit te spreken. Echter: in jouw woorden lijkt het alsof Frascati en De Brakke Grond persoonlijk verantwoordelijk zijn voor deze kaalslag. Ik vind het belangrijk dat te nuanceren. Er wordt hier misschien echt te veel van ons verwacht. Frascati is een breed productiehuis dat juist een stevige opdracht heeft voor andere disciplines dan dans. De Brakke Grond is een Vlaams Cultuurhuis zonder structurele subsidierelatie met de stad Amsterdam. Desalniettemin is ons gezamenlijke engagement naar het veld toe groot. In de laatste editie (co)produceerden we werk van Orion Maxted, Oneka von Schrader, Lester Arias, Buren en Milou van Duijnhoven. Dat is heel fors. Frascati en de Brakke Grond kunnen echter never nooit voldoen aan de veel grotere vraag. Een oplossing voor een solide dansveld moet dus met ons, maar zeker ook naast ons, gezocht en gevonden worden.

Ons grote engagement voor het veld blijft dus bestaan. We voelen ons er verantwoordelijk voor. De Nes zal wat ons betreft een belangrijke en solidaire uitvalsbasis blijven voor dans & performance. De vorm waarin is nu het onderwerp van gesprek. Maar wat ons betreft met nieuwe alliantiepartners en op een financieel en organisatorisch toekomstbestendige wijze.
Met de blik vooruit.

Mark Timmer (artistiek directeur Frasacti) en Bart Govaert (directeur de Brakke Grond)