Alle reacties

Deze avond stonden in Theater Bellevue twee voorstellingen met een volslagen ander bewegingsidioom. Waarbij de eerste voorkwam als een mix was van Europese minimalistische dans, Noord-Afrikaanse rituele dans en ‘urban’ invloeden, tapte Jija Sohn uit een heel ander vaatje. Niet alleen met een andere culturele bagage en bewegingstaal, maar ook een radicaal andere relatie met de toeschouwer. Waar je in de eerste voorstelling als toeschouwer toch redelijk ongemoeid (zeker niet ongeboeid) werd gelaten, begeeft een pikant uitdagende Kyjabajo zich juist in het spanningsveld tussen kijker en bekekene. Zij klimt met plastic naaldhakken, een Miss-Universe kapsel, een ‘boyfriend t-shirt’ en gelakte glitternepnagels op een heel hoog bonsai-plateautje waar ze op een zwevende stoel het publiek verwelkomt in kinderlijk zoete zinnen en zachtjes langs haar onderbroekje strijkt. Het is bepaald geen anti-theater. Het wordt ongemakkelijk. Jongens achter mij op rij 6 pakten hun mobieltjes om het giechelend te filmen en roepen zachtjes ’Nee. dit. meen. je. niet.’ De voorstelling eindigt met een magistraal beeld, hierboven al door de recensent beschreven, waarin erotiek en pijn (ze slaat heel hard op haar buik), macht en onmacht samenkomen. Alles daartussen gaat steeds over balans, over beheersing en onderwerping. Wie heeft de macht in de relatie van kijker en bekekene? De Kyabajo is lustobject én meesteres van de zinnen. Niet geheimzinnig, maar volledig transparant en doelmatig bespeelt ze haar publiek.

Het was saai. Viel bijna in slaap.

Dag Lucas,
Excuses, we hebben je naam inmiddels gecorrigeerd in de recensie.

Enkel kleine aanpassing. T is Lucas Kramer

Na al deze recensies waaruit blijkt dat dit echt een in en in slechte voorstelling is, begrijp ik niet waarom dit gezelschap er nog mee door gaat. Wij hebben zelfs onze ticket geld terug gekregen, kun je na gaan!

Een prachtige voorstelling….wat kan die man heerlijk zingen!!!

Deze recensie zet een stap terug in de tijd. Betekenisloos gebruik van termen als ‘opvallend’ ‘verrassend’ en ‘overtuigend’, omdat de analyse ontbreekt. De recensent stelt zich ook op als degene die controleert of de regisseur zijn werk goed gedaan heeft. Vooral: of de regisseur de tekst niet heeft dwarsgezeten.
Ook merkwaardig dat de twee momenten van gruwel, de moorden, een ‘onnodig heftig beeld’ worden genoemd. Horen deze gebeurtenissen dan niet tot de meest wrede die de theatergeschiedenis ons heeft nagelaten?
En er staat een onjuiste beschrijving van het scherm, dat niet boven de golfplaat hangt, maar hoog tegen de achterwand.

Arian verwijst naar de overgang van matriarchaat naar patriarchaat. Maar ik denk dat de voorstelling een andere overgang veel belangrijker maakte. Die van religieuze en ideologische ‘wet’ naar de humane wet, de rechtbank. De potentiële dictators van nu die de menselijke wetten terug draaien. En natuurlijk het religieus extremisme van o.a. IS dat hetzelfde doet. Dus de ‘preek’ waar de recensent zich zo aan stoort, is wel degelijk een belangrijk pleidooi voor de menselijke wetten. Voor de rechten van de mens. En misschien zelfs een pleidooi voor een menselijk antwoord op al het onmenselijke geweld in alle oorlogsgebieden van dit moment. Rusland maakt zich op het moment dat ik dit schrijf, schaamteloos schuldig aan het in stand houden van onnoemelijk veel gruwel.

Overigens impliceert de uitspraak ‘van matriarchaat naar patriarchaat’ natuurlijk helemaal niet dat bloedwraak iets van vrouwen zou zijn. Je kunt ook zeggen dat de mannen zich niet konden schikken in een matriarchaat. Immers, deze hele tragedie begint bij het feit dat Agamemnon zijn dochter offert, ondanks de smeekbede en argumenten van Klytaimnestra om het niet te doen. Bovendien heeft ‘matriarchaat’ volgens mij niet alleen de betekenis van ‘vrouwelijke macht’ maar ook van de centrale plek van vrouwen in de samenleving.

De indirectheid van het beeldscherm: dat wat op het theatrale level gebeurt, wordt in beeld gebracht op het scherm, 2-dimensionaal en bemiddeld. Dus het theater is er om gefilmd te worden. Ik denk dat je het ook kan zien als een uitspraak over onze beleving van gruwel: altijd via schermen (tv, telefoons, computers). Ook de emoties van de personages krijgen we via het scherm. Alleen op de twee momenten met het bloed uit de hemel zijn de schermen uitgeschakeld. Die zijn heftig omdat ze hier en nu zijn. Dat lijkt me een betekenisvolle keuze van de regisseur.

Toch een beetje treurig dat dit soort en andere muzikanten niet aan bod komen met eigen repertoire. Dit is een zeer goede coverband zonder meer, maar dat is het dan ook. Blijkbaar wil de mens herkenbaarheid en niet uitgedaagd worden door iets nieuws, onbekends. Met dat laatste krijg je tegenwoordig geen zaal meer vol, geen brood op de plank. Ach, er is natuurlijk niks met een leuke avond vol herkenning, maar een beetje uitgedaagd worden, zou toch ook geen kwaad kunnen ?

Gezien in walhalla…Rotterdam. Het was tenenkrommend in bijzonder de zogenaamde komische intermezzo’s en up tempo nummers. Heel apart soort publiek ook in het zaaltje. De melancholieke nummers zijn nog steeds mooi, goeie blazer ook, maar voor de rest weinig nieuws onder de zon. Viel ons echt tegen deze voorstellling.

Prachtige speech over René Lobo!
Ik kende hem van het Christelijk Lyceum in
Zeist, waar hij ook zat.
Hij speelde daar een onvergetelijke rol”
Het Adelaarsjong”, waardoor ik ook aan het
Toneel wilde, wat ik niet mocht van mijn ouders.
Daarna heb ik hem helaas uit het oog verloren !

Dankjewel, we hebben het inmiddels aangepast!

erg slordig; de naam van die jongen is Michel en geen Marcel!!!

Gisteren zijn show in Boekelo gezien. Begin was leuk, maar naarmate de show vorderde werd het langdradig en voorspelbaar. Zonder pauze werd het aan het eind een beetje vervelend, had van mij een half uur korter gemogen. Geen weg gegooid geld, maar niet voor herhaling vatbaar.

Gezien en gehoord in de Oranjerie in. Roermond. Ik heb het musical destijds gezien met Paul van Vliet, Piet Bambergen en cs. Met een live orkest . En dat miste ik dus de dynamiek tussen orkest en de artiesten op de bühne. Het geluid was schel en de balans was zeker het eerste half uur niet goed. Alle enthousiasme van de artiesten yen spijt het was het toch allemaal net niet. Jammer want het is een leuk musical met functionele en leuke decors. Ook de opbloeiende relatie tussen Elza en Higgins was niet duidelijk neergezet terwijl dit toch uiteindelijk de rode draad moet zijn.

Zijn er überhaupt dingen die je wel leuk vindt Jaap? Elk stukje van jouw hand is zuur.

zeer genoten in Medemblik 07-04-2018.
Hans Meurs ( broer Theo Meurs

Net na zijn show geweest, ik heb nog nooit zo hard gelachen, Daniel Arends is een legende! 5 reten!!

Het boek is geweldig, maar de voorstelling die we vanmiddag in Venlo hebben gezien was geen 10 waard
Het begin kwam moeizaam op gang.
Het is een kindervoorstelling en deze kleintjes hebben heel veel fantasie maar we zagen op het toneel niets dat op een boomhut leek. Wel ADHders in het kwadraat.
Jammer we hadden ons daar meer van voorgesteld

Maartje en Kine moeten uitsluitend muzikaal vibreren

Keiharde conclusie na het zien van ‘Vibrato’ in de kleine zaal van De Kring. Maartje en Kine zijn niet leuk. Wanneer ze die niet bestaande kant van hun talent proberen te etaleren, gaat het geheid mis. Dat was enkele jaren geleden al duidelijk te merken toen ze om nooit opgehelderde redenen werden aangezocht om het programma ‘KringProef’ in De Kring te presenteren.

Maar niet getreurd. Muzikaal staat het damesduo als een huis. In ‘Vibrato’ onderzoeken ze waarom de wereld zo heftig vibreert. Zo lang Maartje en Kine dicht bij de muziek blijven, is er niets aan de hand. Maar het gaat faliekant mis als ze trachten leuk te zijn ten koste van Thierry Bodet (we weten inmiddels wel dat dit een eigenaardig soort plasser is, JP) en de interactie aangaan met het publiek.

Het is mij niet duidelijk waarom ze na twee eerdere niet bepaald geslaagde programma’s zo krampachtig vasthouden aan de aanduiding ‘cabaret’. Beste dames, laat die ongein ondanks het overdreven gehinnik in De Kring varen, en concentreer je en ontwikkel je op het terrein waarin jullie excelleren. De muziek dus. Naast een scala aan instrumenten, keurig achter hen uitgestald, zingen ze zeer verdienstelijk en op de Theaterkrant wordt terecht gesteld dat die stemmen heel mooi bij elkaar kleuren. Waarom dan toch nog dat oubollige pad vol valkuilen van de humor bewandeld? Bedenk dat dat mensen die per se lollig willen doen dat in wezen zelden zijn. Humor moet je aan de kont hebben hangen, anders blijft het een gekunstelde bezigheid. Met een grap en grol op zijn tijd om de muzikale uiteenzettingen wat extra te kleuren is niets mis, maar laat je daardoor niet afhouden van het hoofddoel:het publiek ende lering en vermaak te dienen op het gebied van de rijke muziekgeschiedenis. Laat de wereldpolitiek, de moderne man-vrouw-verhoudingen en Trump lekker over aan minder getalenteerde beroepsgrapjassen van het type waar Johan Derksen zo’n gruwelijke hekel aan heeft en voer ons, het naar kwaliteit smachtende publiek, verder mee in die nooit geheel opgehelderde geheimzinnige wereld van Mozart, Vivaldi en Bach. Dat Bach de veel luchtiger opererende Vivaldi minachtte en hem als een soort Marco Borsato en Rene Froger beschouwde, is geen grap, maar een leuke onthulling die geheel past in een echte muzikale vibrato waar Maartje en Kine zich verder op dienen toe te leggen. Dat neemt als bijkomend voordeel de ongetwijfeld de nu nog aanwezige onderlinge spanningen weg. Muzikaal verstaan de dames elkaar uitstekend, maar als de ene helft in een poging grappig te zijn nauwelijks uit haar woorden komt, leidt dat bij de andere helft duidelijk zichtbaar tot irritatie. Gebruik dat aangekondigde evaluatiemomentje dus liever voor overleg over een drastische koerswijziging, en wees er dan van overtuigd dat ik bij de volgende eerste echt vibrerende etalering van jullie ware talent net als bij deze show op de eerste rij zit en elke noot ontsproten aan jullie rijke instrumentarium zorgvuldig absorbeer en lang daarna blijf koesteren als een kostbaar theatersieraad. Afgesproken?

Geen enkele chemie tussen Karin Bruers en Nol Havens

Even dacht ik dat het om de Roosendaalse wethouder Toine Theunis en VLP-voorman Arwen van Gestel ging toen Karin Bruers en Nol Havens donderdag in De Kring al boksend het podium op kwamen als flitsende start van het theaterprogramma ‘Bruers haalt uit’. Bruers had een soortgelijke uppercut in huis die Theunis als informateur al heeft uitgedeeld aan zijn politieke tegenstrever die hij koste wat kost buiten de coalitie wil houden.

Havens, ooit de president-directeur van VOF De Kunst, wist het fysieke geweld van zijn ad-hoc collega echter treffend te pareren en daarna beperkte het duo zich tot bepaald niet verheffend verbaal gekrakeel. De openingsscene is ronduit ongeïnspireerd. Zonder enige aanleiding constateert Bruers dat Havens, die in deze fase van zijn leven gemakkelijk door kan gaan voor de broer van schrijver Ronald Giphart, gezapig is geworden nu hij kleinkinderen heeft. Wat dat met elkaar te maken heeft is mij niet duidelijk en Bruers ‘vergeet’ ook die boude bewering nader te verklaren. Echt gezellig wordt het dus ook niet, wat de medewerkster van de Theaterkrant ten onrechte constateert. De vraag waar ik de kleine zaal van De Kring mee binnenstapte – Wat hebben deze twee mensen in hemelsnaam met elkaar en wat heeft hen naast de pecunia doen besluiten samen het podium op te stappen?- wordt in de volgende zeven kwartier geen moment helder. De verklaring vanaf het podium blijft uit en gaandeweg de voorstelling wordt dat ook niet duidelijk. Havens zingt een aantal oude hits waarmee hij op eigen kracht geen publiek meer binnen haalt en zo nu en dan fungeert hij als aangever voor Bruers. Wat haar heeft bezield om zich te bedienen van een gekunstelde Brabantse tongval is me ook een raadsel. Het articuleren is er bij de tekstbehandeling geheel ingeschoten en daardoor waren haar teksten moeilijk verstaanbaar.