Het Theater Aan Zee-festival toont graag werk van jonge beloftevolle makers die net dat tikkeltje verschil maken in het theaterlandschap. En dat doen Jonas Vermeulen en Boris Van Severen met hun masterproef voor Kleinkunst aan het Conservatorium Antwerpen: een swingende hardrock-productie waarin het verhaal over Tommy verteld wordt in songs en tekeningen. Vanaf de eerste schreeuw ‘He’s gone!’ door de megafoon ben je mee. Tot het einde.

Een donker zwart podium, met op de achtergrond witgele doeken. Daarop zal getekend worden. De vloer wordt gevuld met muziekinstrumenten en met de vier muzikanten in het zwart. Thomas Deckx en Pieter-Jan Jansen blijven van achteren, op het front stellen zich Jonas Vermeulen achter de keyboard en Boris Van Severen aan de gitaar op. Ze zingen ook, metalharde maar ook softe songs. Ze spelen parlando, ze schreeuwen, ze praten zacht, niet als gewone zangers van een band – ze spelen met heel veel mimiek, grimassen en een sprekend bewegend lichaam.

Jonas Vermeulen hebben we eerder op TAZ 2012 bezig gezien als een mens die vastzat onder de grond. Daarmee liet hij al zien wat zijn acteertalenten inhouden. Nu bewijst hij zijn muzikale kunde en artisticiteit. Boris Van Severen is ook zo’n talent dat theater en muziek weet te combineren. Hun werk brengt sex and drugs and rock and roll in het theater.

Het is een eenvoudig verhaaltje. Kleine Tom woont in een stad op de heuvel. Hij wil de zee zien en fietst naar beneden. Opgroeien, de wereld ontdekken, zelfstandig worden. Een heus Bildungsverhaal is het. Tommy komt – zacht uitgedrukt – rare mensen tegen. Maffe stoere werkmensen, een jager die mis schiet, een mythische vrouwenverschijning, een man die zijn drinkbus zou moeten vullen … Figuren die nog eigenaardiger worden door de muziek en de songs waarin zij voorkomen, en ook door de tekeningen die tijdens de voorstelling live getekend worden op het doek tegen de achtergrond.

Sara Yu Zeebroek (dochter van Kamagurka) brengt met kwast gefragmenteerde figuren aan, hoofden met grote ogen, zwaaiende benen, éénvoeters, dingetjes, tussen sterretjes en boven golven. Het is een plezier om de grote tekening te zien ontstaan. Na haar tekenwerk ontpopt Sara Yu zich ook nog als zangeres. De Engelse songteksten worden in de boventiteling geprojecteerd, en zo wordt duidelijk welk personage het gezongen woord heeft. Dat gaat soms heel snel, en soms is het moeilijk én de tekst én het spel van de spelers/muzikanten én het tekenwerk te volgen, maar dat drukt de pret niet. Je krijgt een uur lang een heerlijk brok maf rockmuziektheater.

Niet alleen de programmeurs van TAZ hebben deze productie ontdekt, ook de jury van het Vlaamse Theaterfestival was er snel bij en selecteerde de productie voor Circuit X. Dit platform biedt jonge makers de kans een tournee te maken langs een aantal Vlaamse cultuurcentra en De Brakke Grond.

Foto: Basiel Debrock