Dagelijks theaternieuws, recensies en vacatures
Tuur Devens (1951) is Nederlander van geboorte maar woont al tweederde van zijn leven in Vlaanderen (Hasselt). Hij is oud-docent Nederlands, Duits en Theater en schreef de afgelopen veertig jaar artikelen en essays over theater, dans en literatuur in kranten en tijdschriften. Hij geeft gastcolleges aan hogescholen en inleidingen bij theatervoorstellingen en publiceerde in boekvorm over figurentheater en circustheater. Hij zat twaalf jaar in de adviescommissie Theater voor ministerie van Cultuur van de Vlaamse Gemeenschap en is nu lid van de theatertekstcommissie voor het Vlaams Fonds der Letteren. Voor Theaterkrant.nl schrijft hij over Vlaams theater, jeugdtheater, en figuren- en objectentheater.
Een jonge man, een jonge vrouw, beiden fleurig sportief gekleed, staan naast elkaar, kijken voor zich uit met een blik van ‘wat moeten we nu doen?’. Uit de coulissen verschijnt een jonge man met een opgevuld bovenlijf, als een Michelinmannetje op dunne pootjes. (meer…)
Wat kan er allemaal toch in een hoofdje spelen. Een geprojecteerd latexgezicht scheurt langzaam open, een duiveltje met zwart krullend haar piept tevoorschijn. Wat is er allemaal aan de hand? En voor we die vraag kunnen stellen, leidt een man in het zwart en met een tutu ons in het verhaal over Billie. Het wordt Killie Billie, een stoere naam. Billie gamet als een jongen, maar is een meisje met vlechten. Gewoon een kind, een hij of zij, het doet er niet toe. Maar een kind dat crasht, want papa en mama gaan scheiden. (meer…)
Jef Van gestel en Peter Vandemeulebroecke hadden elkaar gevonden in hun productie De Liegenaar (2017): een heerlijke jeugdproductie over predikers die een loopje nemen met de waarheid, als het verhaal maar goed is om zieltjes en geld te winnen. Een absurdistische en hilarische voorstelling was het, overlopend van spelplezier. Zin om weer samen iets te maken was er volop, en dat resulteerde in Kadrage, deze keer alleen voor volwassenen, met veel absurde humor en maar heel weinig woorden. In dertig houten kaders volgen de beeldverhalen elkaar associatief op. Heerlijk om naar te schouwen. (meer…)
Kon ik geen echte klassenvoorstelling bijwonen, in plaats van een vrije avondvoorstelling? Want een klas is de speelbiotoop van de groep, leerlingen zijn hun doelgroep. Dus trok ik naar een grote school in Maastricht en vond na enig vraag- en speurwerk het lokaal waar de presentatie van een nieuwe app zou plaatsvinden. Zo was het aan de klas meegedeeld. (meer…)
Ik trap een open deur in als ik schrijf dat onderwijs niet uit de actualiteit is weg te slaan. Het onderwijs wordt vaak, zeker door de politiek, als dé oplossing voor de problemen en als hét middel gezien om een maatschappij draaiend te houden, onder het motto: investeren in onderwijs is investeren in de toekomst. (meer…)
Henry Darger is na zijn dood in 1972 uitgegroeid tot een van de iconen van de outsiderkunst. Hij was een schilder zonder opleiding, iemand die tijdens zijn leven totaal onbekend was. Pas na zijn dood ontdekten de huiseigenaren van het appartementje waar hij 64 jaar lang woonde, stapels manuscripten en honderden potloodtekeningen, ingekleurd met waterverf, meestal over zeven jonge zusjes, de Vivians, die strijden tegen soldaten die hen willen misbruiken. (meer…)
‘Voor het slapen gaan, zeggen we elkaar vaarwel, zodat we niet beschaamd moeten zijn als we de volgende dag iemand verliezen.’ Het zijn de oorlogsdagen in Irak, waaraan Mokhallad Rasem veel terugdenkt. Het geraas, de stilte, de eenzaamheid, de pijn. (meer…)
