In VIAJERO DEL AMOR [A Lover’s Journey] brengt ARIAH LESTER video, muziek en scenografie bij elkaar om zichzelf tot popicoon te stylen én te proberen de wereld te verbeteren. Beide uitgangspunten, en de spanning die er tussen de twee bestaat, worden echter onvoldoende uitgewerkt.

De voorstellingen van Venezolaans-Nederlandse theatermaker Lester Arias Vizcuña zijn vaak uitbundige shows met een duister randje. De performances draaien om fluïditeit en transformatie: Vizcuña’s alter ego ARIAH LESTER is een canvas waarbinnen hij de verschillende elementen van zijn identiteit kan onderzoeken, en de maakbaarheid daarvan. ARIAH LESTER heeft een hang naar glamour die doet denken aan de stijl van popiconen.

Dat laatste aspect omarmt Vizcuña volledig in VIAJERO DEL AMOR [A Lover’s Journey]. ARIAH LESTER laat zich in de voorstelling flankeren door een toetsenist (Charly Zastrau), een percussionist (Laurian Ghils) en een viool- en gitaarspeler (Claudia Velez) en bouwt de voorstelling op als een theatraal concert. De basisstructuur is een verzameling songs die de frontman verbindt door enkele op het publiek gerichte teksten. Ondertussen loopt er een als cowboy geklede performer (Charles Pas) over het podium, die de performance onaangedaan gadeslaat en af en toe een voorwerp op het toneel verplaatst.

De inhoudelijke insteek van de (Spaanstalige, maar in het Nederlands en Engels boventitelde) songs draait om de positie die ARIAH LESTER op het podium inneemt. Hoe kan hij als kunstenaar de wereld verbeteren, hoe kan hij het publiek empathie laten opbrengen voor de miljoenen vluchtelingen op drift in de wereld? Vizcuña gebruikt elementen uit zijn eigen leven om zijn engagement persoonlijk te maken: zijn alter ego op het podium stak in een papieren bootje de Atlantische oceaan over op zoek naar een beter bestaan, en is sindsdien een superster geworden die zich afvraagt: hoe kan ik mijn roem inzetten om mijn lotgenoten te redden?

Het is een sympathieke inzet, maar VIAJERO DEL AMOR [A Lover’s Journey] blijft te zeer in introspectie hangen. Het idee van artistiek engagement dat Vizcuña huldigt in de voorstelling draait om het publiek een spiegel voorhouden, en dat vult hij letterlijk in, door een spiegel voor zijn borst te ontvouwen. Het wordt echter geen moment duidelijk welk effect de maker bij het publiek beoogt, aangezien hij in zijn teksten geen enkel nieuw inzicht over vluchtelingen of over de mogelijke effecten van kunst deelt. In de songs legt hij vooral de nadruk op emotie en medelijden, en vanwege het ontbreken van enige inhoudelijke basis blijft het bij hol sentiment.

Je zou de voorstelling daarom misschien als satire kunnen lezen op het exploitatieve engagement van grote sterren, omdat ARIAH LESTER door middel van zijn performance en zijn kostuums zo opzichtig de popster uithangt. Je komt echter niet al te ver met die interpretatie: als Vizcuña zich al bewust is van de spanning die er tussen het engagement en het narcisme van zijn alter ego bestaat wordt die nergens uitgediept of ingelost.

De voorstelling lijdt bovendien onder een bijzonder slordige vertaling van de Spaanse teksten. De boventitels staan niet alleen bol van de grammatica- en stijlfouten, ook slagen ze er niet in de muzikaliteit van de oorspronkelijke lyrics enigszins te evenaren. De muziek in VIAJERO DEL AMOR [A Lover’s Journey] is geweldig en opzwepend, maar de inhoudelijke ziel van de songs gaat vanwege de miserabele vertaling volledig verloren.

In de slotscène weet Vizcuña dan toch de drie werelden van maker, publiek en vluchteling bij elkaar te brengen. Door aan iedere groep dezelfde vragen over hun dromen, wensen en voornemens te stellen weet de maker de verschillen zowel duidelijk te maken als te overbruggen. Het prachtige einde komt echter te laat om de voorstelling nog uit de oppervlakkigheid te trekken.

Foto: Bart Grietens