Performance

(meer…)

Een van de eerste premières op kunstenfestival Tweetakt, dat gisteren officieel is begonnen, is voorbehouden aan het Utrechtse talentontwikkelingshuis DOX. Wat gebeurt er als je – in een wereld waarin iedereen altijd dezelfde patronen volgt – besluit stil te staan? (meer…)

Hoe word je jezelf? Wie ben je voor jezelf? Hoe ben je? Vragen als deze spoken door je hoofd bij het kijken naar de performance Monumental Metamorphosis van performer Milou van Duijnhoven, te zien op Festival Cement. In minder dan een uur verkent ze alle rollen en perspectieven van waaruit je haar als jonge vrouw kunt zien en pelt ze die met grote precisie binnen een heel kleine actieradius af. (meer…)

Een ‘meditatiemachine’ noemt performer Joey Schrauwen de constructie die hij bouwde voor zijn voorstelling Taciturn, dat ‘zwijgzaam’ betekent. Schrauwen studeerde in 2014 af aan de Toneelacademie Maastricht en maakt voorstellingen waarin een machine en hijzelf centraal staan. Hij zegt over zijn werk dat zijn ‘wortels in de breakdance’ liggen en ‘dat het lichaam in beweging de sleutel vormt’. (meer…)

Een white cube in de black box, zo is #3 Relay te omschrijven. Het jonge makerscollectief playField. maakte in dit derde deel van hun Big Data Trilogie, die gisteren tijdens Festival Cement in première ging, een tentoonstelling over de mens vanuit een posthumaan perspectief. De beleving voor de heel humane mensen die komen kijken wringt, en dat is inherent aan de perspectiefkeuze in het werk. Want de personages in de performance hebben een heel andere belevingswereld dan de bezoeker. Het plaatst de makers op aanzienlijke afstand van de kijker. (meer…)

New skin van Hannah De Meyer gaat over geboren worden: uit maar ook in de schoot van de aarde, met onder het vel van de nieuwgeborene miljoenen jaren aan cultuur- en biologische geschiedenis. De solo maakt ons bewust van de onlosmakelijke verbondenheid van het individu met zijn kosmische oorsprong. (meer…)

Tijdens Beyond the Black Box, het driedaagse festival dat aandacht besteed aan grensoverschrijdende performance-praktijken – waarbij niet aan #metoo moet worden gedacht, maar aan het doorkruisen van gebruikelijke theater- en andere performatieve instellingen en regimes – valt op hoe vaak een relatief eenvoudige geste, mits zorgvuldig voorbereid en uitgewerkt, enorme effecten kan hebben. (meer…)

Beyond the Black Box, een driedaags festival van SoAP, C-Takt en De Brakke Grond, toont werk op verschillende locaties in en om het gebouw, maar niet in de zwarte doos. Dat wil zeggen, en zijn wel degelijk enkele performances die gebruik maken van trekken, doeken, licht- en geluidsinstallatie, maar hun functioneren volgt dan weer niet gebruikelijke theater op- of instellingen. Het publiek is bijvoorbeeld zelf performer of, wanneer het wel op stoelen mag zitten kijken, doorkruist de performance in ieder geval het traditionele, op de vierde wand en representatie gestoelde, perspectief met andere kijk- en handelingsconventies. (meer…)

Met weinig ben je zo vertrouwd als met je eigen stem, maar toch blijft het altijd vreemd om jezelf terug te horen. Alsof je iemand anders hoort, terwijl je het ontegenzeggelijk zelf bent. Met die ambiguïteit speelt Begüm Erciyas, in het bijzondere Voicing Pieces. De voorstelling uit 2016 werd vorig jaar door het Vlaams TheaterFestival geselecteerd als een van de vijftien meest opmerkelijke producties van het voorgaande seizoen, en is in het kader van Beyond the Black Box deze week in de Brakke Grond te zien. (meer…)

Geen acteur te bekennen in de performance-installatie van Kevin Trappeniers; de hoofdrollen in Ellipsis zijn weggelegd voor geluid en licht. Het werk maakt deel uit van een tweeluik waarin hij de relatie mens en techniek, en de daaruit voortvloeiende miscommunicatie, onderzoekt. Het is jammer dat Trappeniers wel erg weinig aanknopingspunten geeft om het werk te duiden. (meer…)