Theaterkrant - Het grootste theaterplatform van Nederland
Evelyne Coussens (1980) studeerde klassieke filologie aan de Universiteit Gent en theaterwetenschappen aan de Universiteit Antwerpen. Ze schrijft als freelance cultuurjournalist voor de krant De Morgen en voor verschillende cultuurmedia (Ons Erfdeel, rekto:verso, Etcetera, Staalkaart). Ze woont in Gent en bekijkt voor Theaterkrant (Vlaams) toneel, muziektheater, jeugdtheater, danstheater en performance.
Regisseurs Naomi Velissariou en Floor Houwink ten Cate gingen aan de slag met Atropa, Tom Lanoyes nog steeds indrukwekkende tragediebewerking uit 2008. Ze voegden aan dit literaire hoogstandje iets belangrijks toe: lijf en harteklop. (meer…)
Wat is dat toch met die voorstellingen rond de klimaatcatastrofe? Ze lijken maar hun juiste vorm niet te kunnen vinden, ze missen systematisch hun doel – dat doel dat ze, voorbij het nutteloze van elk kunstwerk, toch echt allemaal delen: ons wakker schudden, ons activeren, ons een geweten schoppen. (meer…)
In Lies Pauwels’ voorstellingen wordt er altijd iets afgepeld, ontmaskerd, doorprikt. Keer op keer doen haar personages vergeefse pogingen om zich te ontdoen van het deken aan verwachtingen dat een samenleving over hen heenwerpt, en om ‘zichzelf’ te worden, te kunnen zijn – in al hun onaangepastheid. (meer…)
Met RED besluit Luk Perceval zijn trilogie over The Sorrows of Belgium – het drieluik dat zich enerzijds laat lezen als een historisch gewetensonderzoek voor de Belgen, anderzijds als een psychoanalytische ontrafeling van geweld in zijn nationale én globale context. Achteromkijkend heeft Perceval daarmee betekenisvolle arbeid verricht. Herinneringsarbeid en een voorschot op de toekomst tegelijk – ook al is RED niet de sterkste van de drie. (meer…)
Wat als het leven gewoon een slechte grap is: eentje met onnavolgbare verhaallijnen en zonder aanwijsbare pointe? In Niet mijn apen, niet mijn circus vat comedian Wim Helsen die weinig komische beschouwing over de condition humain in een voorstelling die toch probleemloos als comedy wordt binnengehapt. Il faut le faire. (meer…)
Schrijver en filosoof Alicja Gescinska schrijft een theatermonoloog als een klassieke oratio, en volgt daarbij de regels van de kunst. Misschien doet ze dat wel net iets te plichtsgetrouw, waardoor ze haar goddelijke protagonist wind uit de zeilen neemt. (meer…)
‘Welkom in mijn biografie’, schrijft theaterauteur en -maker Barbara Claes al ergens op de eerste pagina’s van Honey I’m real I exist. Maar haar toneeltekst is niet enkel een (flink ontsporende) versie van haar eigen leven, het is vooral een portret van een bepaalde tijdgeest in een bepaald land. (meer…)
Voor een kunstensector die al minstens drie decennia kreunt onder productiedwang, was het enthousiasme om ‘door te gaan’ in Vlaanderen (en Brussel) opmerkelijk. Online, live, als podcast, op film – vaak met bijzonder resultaat. Maar laten we hopen dat er na de coronapandemie geen burn-outpandemie uitbreekt. (meer…)
Maatschappij Discordia is in zijn bijna veertigjarige bestaan zo’n begrip geworden dat het moeilijk is om bij het lezen van Liebe Jelinek niét concreet te denken aan Annette Kouwenhoven, Miranda Prein en Jan Joris Lamers en aan de manier waarop zij die woorden in de mond nemen, aan hun gestalte, hun manier van spreken en bewegen. (meer…)
