Dagelijks theaternieuws, recensies en vacatures
Evelyne Coussens (1980) studeerde klassieke filologie aan de Universiteit Gent en theaterwetenschappen aan de Universiteit Antwerpen. Ze schrijft als freelance cultuurjournalist voor de krant De Morgen en voor verschillende cultuurmedia (Ons Erfdeel, rekto:verso, Etcetera, Staalkaart, Theatermaker). In de periode 2006-2012 maakte ze deel uit van de beoordelingscommissie Theater van de Vlaamse Gemeenschap. Ze doceert aan de Arteveldehogeschool over cultuurtheorie en -beleid, en geeft een praktisch vak rond kunstkritiek. Voor Theaterkrant.nl schrijft ze over (Vlaams) toneel. Ze woont in Gent en schrijft voor Theaterkrant.nl over toneel, muziektheater, jeugdtheater, danstheater en performance.
Ooit god van het theaterbedrijf, liep het op een bepaald moment goed mis voor de toneelschrijver. Nu lijkt het eindelijk – voorzichtig – weer de goede kant op te gaan. Wat was er aan de hand? En waarom zou deze nieuwe generatie het makkelijker hebben?
Toen Milo Rau naar NTGent kwam, beloofde hij het huis op zijn kop te zetten, er een ander instituut van te maken. Het zou unfair zijn om die grootse ambities nu al te evalueren, maar twee maanden na Raus officiële start lijkt er in ieder geval iets te bewegen in het Gentse stadstheater. ITA neemt alvast een voorschotje met theaterfestival Brandhaarden waarin Rau dit jaar centraal staat. (meer…)
In Woestzoeker lopen twee moedige kinderen zich te pletter tegen de toekomst waartoe ze veroordeeld zijn door de maatschappelijke reproductiemachine die ‘school’ heet. Dat ook de makers van Woestzoeker zich uiteindelijk in hun voorstelling vastrijden is zo bezien misschien wel passend, maar het levert een wat onbevredigende voorstelling op. (meer…)
‘Perhaps young people don’t want to be in a show about young people.’ Als we al de illusie koesterden om in Wild Life FM iets authentieks te weten te komen over ‘de’ jongere, dan wordt die verwachting tegen het einde van de radioshow definitief de nek omgedraaid. Deze hyperbewuste, broadcastende generatie weet vooral goed hoe ze zichzelf in beeld moet brengen. (meer…)
Soms zie je een voorstelling die je eraan herinnert wat je in zoveel andere voorstellingen mist. Ghost Writer & The Broken Hand Break van kunstenaar Miet Warlop is er zo eentje – er gebeurt iets, er ontstaat iets dat je hart sneller doet slaan omdat je op dat eigenste moment toeschouwer/deelgenoot bent van een geboorte. (meer…)
Besta je wel als niemand je ziet? Sinds de negentiende-eeuwse sofa van Freud weten we dat een mens die zich onvoldoende gezien voelt een grote kans maakt om ongelukkig te worden. Meer dan honderd jaar later wordt het misschien tijd om te discussiëren over de definitie van ‘onvoldoende’. De liefde van een vader of moeder is een evident noodzakelijke voorwaarde, maar wat met de blik van verderafgelegen figuren als vrienden, kennissen, Facebookvrienden, volgers? Hoeveel volgers en hoeveel likes zijn ‘voldoende’ om dat in wezen erg natuurlijke verlangen naar aandacht te stillen? (meer…)
In het schattige West-End theatertje op West nodigt performer, schrijver en muzikant Jamila Faber zesplussers uit voor een sprookje met een hoek af. Lola en de Grijze Massa is pretentieloos, misschien zelfs een tikkeltje té pretentieloos: er mocht best wel wat meer vlees aan het bot. Zelfs, of neen, zéker voor dit publiek. (meer…)
Het hart van La Reprise. Histoire(s) du théâtre (I) is een onmogelijkheid. Milo Raus meest recente voorstelling cirkelt rond een zwart gat, dat gat waarin het peillood naar de zin(loosheid) van bepaalde gebeurtenissen hopeloos verzinkt. … Lees verder
