Declaus Theatertekstkritiek

Declaus Theatertekstkritiek Theater op zijn Toon Tellegens

Vier keer opnieuw heft Lowie van Oers in zijn theatertekst aan met ‘Er was eens’. Alsof het verhaal telkens opnieuw begint, met elke keer een ander personage. (meer…)

Declaus Theatertekstkritiek Kroniek van een welvaartsstaat

Tjeerd Bisschof schreef GAS, aangekondigd als een komedie over meer dan vijftig jaar gaswinning in Groningen. Dat deed hij voor zijn eigen toneelgroep Jan Vos, een samenwerking tussen hem en regisseur Jeroen van den Berg. De voorstellingen van Jan Vos spelen uitsluitend op locaties in de regio, buiten de steden en zeker buiten de Randstad. (meer…)

Declaus Theatertekstkritiek Actuele vragen via historische stof

Met De Verschrikkelijke Wittgenstein schreef Roeland Hofman een stuk dat op een verontrustende manier het failliet van de beschaving laat zien én bekritiseert. Hij toont zich een toneelschrijver die door een verrassende bewerking van historische stof actuele vragen weet op te roepen. (meer…)

Declaus Theatertekstkritiek Opkomst, ondergang, en de politicus daartussen

Politiek is theater. Het is een cliché dat nog altijd graag omarmd wordt, en in ieder geval de basis lijkt te vormen voor de nog altijd groeiende populariteit van series als House of Cards en West Wing. Dat het politieke landschap van Noordwest-Europa over het algemeen minder dynamische figuren voortbrengt, en het politieke drama bij de NOS meestal ingetogener is dan op Netflix is daarvoor maar een detail. (meer…)

Declaus Theatertekstkritiek Parabel van het alledaagse

In Onze straat (2019) van Nathan Vecht maken we kennis met een kleine groep van personages: Frank Fischer en Susan Simons, hun zoon Tom en dochter Nina; Layla Polat en haar dochter Naomi; de weduwe Jacobi; en ten slotte Christian Hofman, een jonge academicus. Ze wonen allemaal op hetzelfde adres, de Galileistraat nr. 21. In dezelfde straat ligt ook de winkel van Ismael Mansour waar je dag en nacht zowat alles kan vinden. (meer…)

Declaus Theatertekstkritiek Syrische toneelauteur onderzoekt de herinnering van een oorlog

In zijn stuk Ik herinner het mij niet meer (2014) behandelt de Syrische regisseur en toneelauteur Waël Ali (1979) de thematiek van het geheugen en het trauma. Wat is herinneren en getuigen in een context van oorlog en destructie? Hoe verhouden zich individuele ervaring en collectieve geschiedenis? En welke rol kan het theater hierin spelen?

(meer…)

Declaus Theatertekstkritiek Oorlog en vrede klinken nagenoeg hetzelfde

In Verloren vader, dat Tom Lanoye speciaal voor Theater Na de Dam schreef, bevraagt een bejaarde verzetsheld zijn eigen rol als held. Tijdens een interview met twee ambitieuze researchers wordt hij teruggeworpen op een pijnlijke herinnering, die hem al sinds de oorlog achtervolgt. Lanoye toont treffend dat de grens tussen vredestijd en oorlog – net als het verschil tussen held en vijand – lang zo evident niet is. (meer…)

Declaus Theatertekstkritiek Het zijn ‘de vaders’ die hun zonen vermoorden

Geiten (2017) van de Syrische schrijfster Liwaa Yazji speelt zich af in het huidige door burgeroorlog geteisterde Syrië. Een corrupte overheid liegt de bevolking voor via fake news en mediamanipulatie. (meer…)

Declaus Theatertekstkritiek De wereld volgens de boze witte man

‘En zo staan we hier, vandaag, te midden van de brokstukken van wat ooit de grootste en mooiste beschaving was die de wereld ooit heeft gekend.’ Deze woorden van Thierry Baudets overwinningsspeech van na de verkiezingen afgelopen maart sluiten naadloos aan bij de retoriek van radiomaker John Landschot in Eric de Vroedts en Joeri Vos’ toneeltekst De wereld volgens John. Het is zelfs dit exacte citaat dat De Vroedt en Vos de presentator in de mond leggen. (meer…)

Declaus Theatertekstkritiek Spiegels van een existentiële nood

Beginners van Piet Arfeuille en cineaste Nathalie Teirlinck is een bewerking van een aantal kortverhalen van de Amerikaanse schrijver Raymond Carver (1938-1988). Het bewerken en herschrijven van romans, verhalen en filmscripts tot teksten voor theater behoort inmiddels tot het DNA van het (Vlaamse) theater. Ook tot dat van Piet Arfeuille. Zo bundelde hij in Vrai-Parler (2018) zes theaterstukken die hij de voorbije jaren voor zijn Theater Malpertuis op basis van romans en filmscenario’s schreef. (meer…)