Alle reacties

Het is een gotspe dat ITA, met de gigantische hoeveelheid subsidie en andersoortige financiële steun die zij al ontvangen, een crowdfundingsactie opzet om dit te realiseren. Maar dit is dan ook hetzelfde gezelschap dat heeft weggekeken van het grensoverschrijdend gedrag richting Helene Devos, hun technici als bagger behandelt, met rechtszaken dreigde tegen De Warme Winkel toen zij een kritisch statement maakten in hun richting, en in 2015 nog acteurs liet spelen in brownface, dus helemaal onverwacht is het ook weer niet.

In Rotterdam heeft 40 procent een niet-westerse migratieachtergrond, dat zijn de cijfers. Terecht dus dat niet-witte makers een belangrijke stem hebben, maar niet zo terecht dat het 80 procent niet-witte makers rechtvaardigt. Aan de andere kant speelt TR ook in de provincie, en dat daar die zalen ook vol zouden zitten, is helaas een utopie. Dat de Rotterdamse schouwburg uitpuilt van niet-witte Nederlanders klinkt me als muziek in de oren, maar tegelijkertijd zou ik die bewering ook gestaafd willen zien met cijfers. Bij iedere voorstelling gemaakt door een niet-witte maker die ik bijwoonde steeg het aandeel niet-wit publiek tot ten hoogste 10 procent. Mochten de kaarten niet aan te slepen zijn en het publiek bestaan uit een diverse afspiegeling van de stad, heb ik uiteraard niets gezegd.

Een stads theater moet er zijn voor de mensen die wonen in die stad, daarvan zijn maar 26% Westers de rest komt van elders, daar moet je dan dus je aanbod op aanpassen. Dirk en Femke ik vermoed dat julie in het theater dingen gaan zien die jullie aanspreken, en blijkbaar staat het ook gewoon daar in Theater Rotterdam, het bied niet ALLEEN niet witte producties, ook hierboven zitten er ook gewoon witte makers tussen die komen als je hun bio leest ook NIET uit de Randstad maar uit Gelderland en Brabant bijv. Het publiek kan ongetwijfeld soms 90% wit zijn op de momenten dat wat hen aanspreekt op het podium staat. Er zijn ook een heleboel witte mensen die breed georienteerd zijn en allerlei produkties willen zien ook die van Nederlanders wiens voorouders niet uit Nederland komen, universele vraagstukken vanuit verschillende perspectieven. Als ik in Theater Rotterdam kom zie ik de diversiteit van Rotterdam iedere keer weer gereflecteerd in de zaal en die is dan helemaal niet 90% wit zeker niet als dat ook niet op het podium staat, de zaal is ook gewoon vol, waarmee de bewoners van Rotterdam laten zien dat zij in ieder geval blij zijn met wat er in hun theater gebeurd en ze blij zijn dat hun plek sinds het bestaan de vinger op de pols houd de gemeenschap ingaat, wie er in de stad woont, dat ze er zorg voor dragen dat ze er voor alle bewoners zijn, nadenken wat de bewoners aanspreekt en ze graag willen zien. Wie kan daar wat op tegen hebben de beschreven makers reflecteren het percentage westerse bevolking, er staan in het programma ook nog steeds voldoende witte produkties en als er witte mensen in de zaal zitten van produkties van niet witte makers dan is er blijkbaar een enorme interesse onder het publiek om daar kennis van te nemen en van te genieten. Ik begrijp eerlijk gezegd niet hoe dat als een probleem gezien kan worden er is blijkbaar ook onder witte mensen behoefte om te zien wat er daar gebeurd. Precies wat we graag willen een een theater toch?

Hoezeer ik ook onderschrijf dat diversiteit noodzakelijk is voor een vitale theatersector, zet ik toch wel vraagtekens bij deze keuzes. Deze makers maken straks voorstellingen voor een zaal met overwegend witte mensen. En…vertegenwoordigen deze “diverse” makers niet allemaal min of meer hetzelfde perspectief, te weten dat van de jonge, linkse, randstedelijke kunstenaar-met-migratie-achtergrond?

“Natuurlijk was het absurd, jongen. Het publiek bestond voor meer dan 90 procent uit witte mensen. De makers voor het overgrote deel uit mensen van kleur. En dat kiezen voor zo veel verschillends hetzelfde betekende als kiezen voor niets, of vraagtekens stellen bij de verhoudingen, dat was vragen om uitstoting. En dan kon je diversiteit nóg zo toejuichen, als je weerwoord gaf was je de pineut.”

De heer Simons is voor mij een genie ; te groot voor Nederland , mogelijk in Duitsland meer gewaardeerd zoals ook onze schrijver Cees Nooteboom ; wij moeten het doen met de infantiele programmas van Joop van der Ende en John de Mol.
Schaam je diep Suus !

Ik heb zowel het originele stuk jaren geleden gezien en nu net de musical. Ik vond het geen slechte productie, maar ik had het gevoel dat er een ‘fout’ is begaan in het feit dat het een musical is en daarmee er aan bepaalde verwachtingen moet worden voldaan. Aan de kant van het publiek, maar ook aan de kant van de producent.
Zo voelde het dat de pauze een keuze van producent is, want ik denk dat het prima zonder pauze had gekund. Daarnaast voelde de ‘documentaire’ een dramaturgische verklaring voor het feit dat er veel gefilmd werd. Wat in het originele stuk gewoon een vorm gegeven was, net zoals bij Sunset Boulevard van Jamie Lloyd.
Nu is de timing van de productie misschien ook een probleem. Want er zijn net twee geweldige producties geweest die de thema’s die Opening Night behandeld veel dieper en eigenlijk wel beter uitwerken. Namelijk de zojuist genoemde versie van de musical Sunset Boulevard en het toneelstuk The Motive and The Cue. Beiden gunnen een kijkje achter de schermen en inzicht in de worsteling van makers en spelers. Je ontkomt er niet aan de blauwdrukken van die voorstellingen over deze productie van Opening Night te leggen, parallellen te zien en dan de conclusie te trekken dat die andere twee producties verre weg beter zijn in het voelbaar maken wat de hoofdpersonen voelen en willen. Opening Night kabbelt daarvoor te veel door en deelt nergens echt een tik uit. Zoals Jesus Christ Superstar dat wel weet te doen.

We zijn afgelopen donderdag naar de Tocht geweest. Hebben er van genoten. Prettige ontvangst. Gezellige sfeer. Een mooie musical. Het decor, het schaatsen, prachtig. Niet echt koud in de zaal, met een stola en gebruik maken van de dekentjes die er liggen valt het best mee. We hebben na afloop heerlijk gefeest.

Welk een verademing ! Eindelijk jonge en nieuwe choreografen aan het werk, en hoe !
Zwalkten de grote gezelschappen jarenlang risicoloos van reprises naar reprises van decennia oude voorstellingen ( niks mis mee met stukken van Hans van Manen en consorten die ik als jonge ( < 8 jaar) liefhebber graag mag zien), maar ik smacht naar iets neuws / vernieuwends? Nee hoor,; risicoloos commercieel geëffende paden opgaan. Begrijpelijk in de culturele kaalslag de laatste 2 decennia….
Is er dan geen kritiek op beide stukken? Jawel, de samenhang tussen de verschillende onderdelen ontgaat mij soms. Kan aan mij liggen…Maar de uitvoering is manjefiek !
Waar bij het eerste deel aspecten bij de groepsdans van de Chinese volksopera herkenbaar zijn en de Aziatische dans elementen van verdedigingskunsten als Tai Chi of Pentjak Silat naar voren komen, zie je in het tweede deel traditionele Joodse en Balkan volksdans stukken ( bij laatste Klemzer viool op 48 toeren vervangen door bas) zacht en vloeiend een muzikale mix tussen genoemd traditioneel en modere muziek; symfonische / Krautrock gemend met snelle ritmische afwisselingen die raakvlakken met hiphop en house heeft ! Daardoor leveren de dansers een topprestatie die van hard naar sensueel gaat. Geslacht overstijgend en de zachtheid van liefde benadrukt. Waar voor de pauze de kleuren zwart, wit en grijs de tragiek benadrukken, geeft de rrode kleur in de tweede sessie de celebration of live een mooie onderstreping ! Genoten en wil deze nog een keer zien om bepaalde facetten beter te bekijken ! Dikke aanrader dus !
Hoop dat dit een aanzet is voor de gevestigde gezelschappen om jonge choreografen meer kans te geven! Deze 2 zijn er nog niet, maar ik wil meer van hun zien !

The underground,
Ik ben een groot fan van Guy&Roni
Dit keer was ik minder enthousiast. De kracht van Guy& Roni is dans met een geheel eigen dansidioom. Ze zijn meesters in het scheppen van een sfeer en het doen samensmelten van verschillende theater disciplines. Maar de dans blijft leidend.
Dit keer tekst tekst en nog eens tekst met heel veel er om heen. Het zag er mooi uit, dat wel maar ik miste de eigen dans. De tekst en het spel waren vaak heel letterlijk veelal gevolgd in dans “stukjes” die ook letterlijk werden. Dat vind ik niet echt boeiend. Ik bleef er van een afstand naar kijken. De inhoud van het stuk was goed en zeer actueel maar ik had liever gezien dat ze dit in een andere, eigen, dansvorm hadden gegoten.

Ook wij hebben onze ouders dit cadeau gedaan. Ik zelf ben ook gecharmeerd van “de echt Wim Sonneveld.”.
Helaas wat een grote teleurstelling.
En zo jammer want een van de heren kon de stem van sonneveld goed nadien.
Vele gasten liep zwaar teleurgesteld na de voorstelling weg. Een dame opperde, dat shit woord stikstof en millieu wordt mij dagelijks door de strot geduwd en nu bij een vermeende avond ontspanning wederom. Ik zelf vond het naar voor mijn ouders. Dat wij in deze misleidende vooraankondiging zijn getrapt. Met rolstoel en al zaten we te wachten op nostalgie. We kregen een zootje elke de over ons uitgekotst. Zonde van het geld.

Een sterk artikel van Frances Sanders dat wat mij betreft een wezenlijk en actueel probleem in de doorstroom van jonge makers binnen de theatersector adresseert. Het Boslab was een van de weinige plekken waar jonge makers nog consequentieloos konden experimenteren voor een publiek dat daar geïnteresseerd in was en wist dat ze naar een experiment, een zoektocht van een nieuwe generatie, kwamen kijken.

In de aanvraagrondes van de Olland-Buisman Stichting (een particulier fonds speciaal opgericht voor jonge podiumkunstenaars in de eerste fase van hun beroepspraktijk) zien we al langere tijd dat het aanbod, de noodzaak om te maken en te ontwikkelen, een stuk groter is dan de beschikbare plekken. Met het wegvallen van jonge makersplekken bij Oerol, Over het IJ en nu ook het Boslab gaat dat er niet beter op worden en wordt de druk op de schaarse plekken die overblijven alleen maar groter. Het is geen rocket science dat Fair Practice in de breedste zin van het woord tijd en dus geld kost en dat als dat (in mijn ogen terecht) een speerpunt is in het kunstbeleid, dat er dan geld bij moet. Als dat niet gebeurt is het gevolg daarvan dat er minder gedaan wordt voor evenveel geld, maar die prijs wordt nu vooral betaald door jonge makers (die nota bene alsnog hun productie zullen proberen te realiseren, alleen dan slecht- of onbetaald).

Ook ikzelf ben als jonge maker in het Amsterdamse Bostheater begonnen en met de combinatie van op verschillende plekken ervaring opdoen en een WWIK-uitkering waarmee ik mijn basale lasten kon dekken, had ik de gelegenheid om Circus Treurdier met vallen en opstaan op te bouwen.

Experiment, innovatie en talentontwikkeling zijn de kraamkamer van het podiumkunstenveld van de toekomst en daar zou het budget ook naar moeten zijn. Net als in wetenschappelijk onderzoek zouden daar de prestatie-eisen niet of minder zwaar voor moeten gelden. En voor een publiek zou het bij bezoek ook duidelijk moeten zijn naar wat voor soort poging we gaan kijken. Aan gezelschappen en plekken die een duidelijkere publieksfunctie binnen het bestel hebben kun je wat mij betreft binnen dat gegeven ook meer eisen stellen als het gaat om speelbeurten, publieksaantallen en eigen inkomsten/ondernemerschap. Laat talentontwikkeling en innovatie nooit de sluitpost worden van het cultuurbudget; iets dat nu dus wel dreigt te gebeuren. Laten we dit met elkaar blijven adresseren waar we kunnen en, zoals Frances hier ook op strijdvaardige en uitgesproken wijze aankaart, een verandering in het denken en doen voor elkaar te krijgen bij de mensen die hierover beslissen.

Ha Frits,
Een bas-bariton wiens stem vaak dichter ligt bij een tenor dan een bas.

Wat is een tenorale bas-bariton? Mij onbekend fenomeen.

Inderdaad een niet te vatten zet van de jury. Zelfs Hammings nominatie vond ik volkomen onbegrijpelijk.

Helemaal eens met ‘Don’: het was fijner geweest als er weer een boekhandel was gekomen, theater boeken zijn bijna nergens meer te kopen in NL.
En waarom moet het relatief schatrijke ITA een crowdfunding doen? JA, ik ben helemaal verbaasd.

De prestaties van Macrooy en Hamming kunnen een beetje tegen elkaar worden weggestreept. Ze kunnen allebei niet echt goed spelen, maar wel goed zingen. Macrooy beter dan Hamming, zou ik op basis van wat ik op de première zag durven zeggen. Maar Jeangu Macrooy is zonder meer de ontdekking van JCS. Een verschijning waar je niet omheen kunt. De absolute ster van de voorstelling.
Dat een jury geen oog heeft voor zoveel momentum is frustrerend en vermoeiend.

@Christ, dank voor je correctie. We hebben het aangepast.

Tja gisteren avond naar Bert Visscher geweest in het Amare theather. Energieke Bert was op zijn eigenwijze lekker bezig maar had niet verwacht om op herhaling te gaan van zijn voorgaande shows. Kreeg af en toe een glimlachje op mijn gezicht maar het voelde voor mij als uitzitten. Dat wil niet zeggen dat ik om mij heen mensen heb horen bulderen van het lachen waarschijnlijk zagen hem voor het eerst.
Kortom mocht je nog terugkomen kom met wat nieuws en ander ga genieten van je vrije tijd.

Maar geen THEATERboekwinkels, helaas. Daar was deze plek uniek in.