Dagelijks theaternieuws, recensies en vacatures
Pieter T’Jonck (°1960) is architect en kunstcriticus op het domein van podiumkunsten en live art, architectuur en beeldende kunst. Sinds 1980 schreef hij teksten voor diverse media en leverde hij bijdragen aan diverse boeken. Hij doceerde onder meer aan de Universiteit Gent en de academies van Antwerpen en Gent. Hij was ook enkele Jaren ‘advisor’ bij DasArts, Amsterdam. Verder gaf hij workshops theater- en danskritiek in heel Europa. In 2012 was hij curator van de tentoonstelling ‘Superbodies’ in Hasselt. Tussen 2015 and 2017 was hij hoofdredacteur van het architectuurtijdschrift A+. Daarnaast runt hij het architectenbureau T’Jonck-Nilis Ingenieur-Architecten BV-BVBA. Hij leeft in Leuven.
The upside down man (son of the road) is het eerste eigen werk, een solo, van de Tunesisch-Belgische danser – en nu dus ook choreograaf – Mohamed Toukabri. Een voorstelling waar veel van te leren valt, al zijn dat niet altijd goede dingen. (meer…)
De Living, een stuk van de Duitse regisseur Ersan Mondtag, intrigeert door het woordeloos drama van een zwarte vrouw. Dat ontrolt zich in spiegelbeeld voor onze ogen. Alles is hier zwanger van betekenis. Helaas mist de voorstelling de scherpte om echt een punt te maken. (meer…)
Dana Michel kondigt haar nieuwe stuk Cutlass Spring aan als een zoektocht naar haar seksuele identiteit ‘binnen een veelheid van complementaire en schijnbaar tegenstrijdige identiteiten, als performer, als moeder, als dochter, als minnaar, als vreemdeling’. Ze komt bij die verkenning echter op iets heel anders uit dan seks zoals te verwachten en te voorzien was. (meer…)
Luk Perceval confronteert het publiek in Black / The sorrows of Belgium I: Congo met de wandaden van het Belgisch bewind in Congo Vrijstaat. Hij werpt daarbij vaak lijntjes uit naar het hedendaagse België. Voor Perceval staat het immers buiten kijf dat we nog altijd neerkijken op Afrikanen. Zijn verontwaardiging daarover grenst aan woede. Daardoor wordt het stuk drammerig en zelfs naast de kwestie.
Zes Brandenburgse Concerten, op de gelijknamige muziek van J.S. Bach, is een dansvoorstelling die zijn gelijke niet kent. Het is een synthese van heel het choreografische vernuft van Anne Teresa De Keersmaeker, maar tegelijk laat ze een nieuw bewegingsvocabularium openbloeien. Haar dansers schitteren daardoor als nooit tevoren. Zelfs na drie keer raakte ik niet uitgekeken op alles wat dit werk te bieden heeft.
Thomas Ryckewaert legt zichzelf in de ‘lecture-performance’ Move 37 de aartsmoeilijke taak op om het onvoorstelbare toch voor te stellen. Wat betekent het als artificiële intelligentie (AI) de menselijke overtreft? Hoe verandert een ‘theorie van alles’, die quantumfysica en relativiteitstheorie verenigt, ons wereldbeeld? Doen we er dan als mensen nog toe? Kunnen ze dit nog te bevatten? Of zijn ze ertoe veroordeeld zich te behelpen met primitieve representaties als een toneelvoorstelling?
Er wordt beweerd dat de werkelijkheid de verbeelding overtreft. Misschien is het wel net omgekeerd en geeft de verbeelding die werkelijkheid vorm en betekenis. Dat is het uitgangspunt van de Portugese auteur en regisseur Tiago Rodrigues voor The way she dies. Leo Tolstoj’s Anna Karenina stuurt de manier waarop vier mensen overspel beleven. In de voorstelling van tg Stan en Teatro Nacional D. Maria uit Lissabon versmelten de vier acteurs steeds meer met de onfortuinlijke heldin en haar geliefde. (meer…)
Recent probeerden regisseurs wel vaker procedés uit de cinema toe te passen in het theater, of zelfs een hele film naar het podium vertalen. Nochtans ligt dat niet voor de hand. Hoe riskant het wel niet is blijkt uit Beginners, een stuk van Piet Arfeuille en Natalie Teirlinck voor Theater Malpertuis. Hun bewerking van de verhalen van Raymond Carver raakt nauwelijks over het voetlicht. (meer…)
