Theaterkrant - Het grootste theaterplatform van Nederland
Pieter T’Jonck (1960) is architect en kunstcriticus op het domein van podiumkunsten en live art, architectuur en beeldende kunst. Sinds 1980 schreef hij teksten voor diverse media en leverde hij bijdragen aan diverse boeken. Hij doceerde onder meer aan de Universiteit Gent en de academies van Antwerpen en Gent. Hij was ook enkele Jaren ‘advisor’ bij DasArts, Amsterdam. Verder gaf hij workshops theater- en danskritiek in heel Europa. In 2012 was hij curator van de tentoonstelling ‘Superbodies’ in Hasselt. Tussen 2015 and 2017 was hij hoofdredacteur van het architectuurtijdschrift A+. Daarnaast runt hij het architectenbureau T’Jonck-Nilis Ingenieur-Architecten BV-BVBA. Hij leeft in Leuven.
Met slechts enkele weken tussentijd gingen in februari 2020 na elkaar SUN-SET van Bosse Provoost en Ezra Veldhuis en de tijger eet de zebra en de vogel vliegt verschrikt weg van Benjamin Verdonck en Lucas van Haesbroeck in première. (meer…)
Wanneer wordt doen alsof we van iemand houden echt? Wanneer geloven we er niet langer in? Geen levensgebied zo vatbaar voor het spel van schijn en zijn als de liefde. Net daarom ligt ontrouw, het onechte zusje van de liefde, altijd op de loer. (meer…)
Na afloop van Flökt – a flickering flow van Bára Sigfúsdóttir en Tinna Ottesen krijg je een korte tekst mee. Die confronteert je met de gedachte dat we minder over onszelf beschikken dan we geloven. We zijn met al onze cellen verbonden met onze (biologische) omgeving en hangen er ook van af. Die gedachte kan je ook in de voorstelling herkennen. Als je wil. Al te veel ritueel berooft die boodschap helaas van zijn scherpte. (meer…)
Toen de dieren nog praatten was er seks. Punt. In Frankrijk had men het weleens over ‘amitiés et désirs particulièrs’ – versta homoseksualiteit en perverse liefde, maar dat was ver van ons bed. Vandaag overspoelen nieuwe woorden van Angelsaksische origine als queer, (non-)binair, appropriatie, transitie, intersectioneel, woke en ally onze taal om alles wat buiten de hetero-normatieve definitie van seks én identiteit valt te benoemen en te eren (en alles anders te verketteren). (meer…)
‘Angels in America’, het tweedelige theaterepos van de Amerikaans-Joodse auteur Kushner,, duwde het Amerikaanse publiek in 1992 met zijn neus op de aids-crisis. Maar deze ‘Gay Fantasia on National Themes’ peilde ook naar de weeffouten in de Amerikaanse droom. Daar ontleent het zijn blijvende relevantie aan. De nieuwe bewerking van Olympique Dramatique voor Toneelhuis toont echter nog maar eens dat dit stuk zich niet eenvoudig laat ensceneren. (meer…)
In 2018 verbrak William Forsythe met A quiet evening of dance de stilte die inviel nadat hij zijn experimentele ensemble ‘The Forsythe Company’ ontbond in 2015. Een gelukkig weerzien: deze avond verbindt enkele oude stukken met nieuw werk, maar wel zo dat je het onderscheid nauwelijks merkt. (meer…)
Toen Arthur Schnitzler in 1897 ‘Reigen’ (‘Reidans’) schreef, raasde een storm door het Weense geestesleven. Het sprookje van de liefde liep daarbij forse averij op. De seksuele revolutie van de jaren 1960 gaf dat sprookje de doodsteek. Sindsdien gaat het om de pure lust. (meer…)
The upside down man (son of the road) is het eerste eigen werk, een solo, van de Tunesisch-Belgische danser – en nu dus ook choreograaf – Mohamed Toukabri. Een voorstelling waar veel van te leren valt, al zijn dat niet altijd goede dingen. (meer…)
De Living, een stuk van de Duitse regisseur Ersan Mondtag, intrigeert door het woordeloos drama van een zwarte vrouw. Dat ontrolt zich in spiegelbeeld voor onze ogen. Alles is hier zwanger van betekenis. Helaas mist de voorstelling de scherpte om echt een punt te maken. (meer…)
