Alle reacties

Ik vond het ook een beetje jammer dat Jean-Charles niet werd gezongen door bijvoorbeeld Roderick Williams en eigenlijk vond ik die rondzwemmende zwarte man ook wat stereotiep. Maar die lege stoelen vond ik dus juist weer sterk.

Een fascinerende avond.
Zangtechnisch prachtig, een uiterst boeiend libretto dat qua uitersten enigszins in herhaling valt en een overweldigend samenspel van toneelbeeld (film) en spel.
In het licht van culturele toe-eigening is het bijzonder dat Castellucci zijn grootste zingende rol (een mulat) en een ensemble dat volgens een letterlijke omschrijving in het libretto bestaat uit Corsicanen, Marmeloeken, Sardiniërs en Moren, uit laat voeren door louter blanken. Een cynische aanklacht of een verwijtbare misser? Wanneer tegen het eind van het stuk de camera van de dood een lege theaterzaal laat zien, wordt dit op een pijnlijke manier duidelijk. Castellucci laat de kijker eerst een uur naar een uiterst poëtische aanklacht tegen de (blanke westerse) machthebbenden en machtsstructuren kijken, maar wrijft dit thema hierna op een onnodige en onsubtiele wijze nog eens in. Een pijnlijke misser. Het onderschatten van het publiek duidt hier op een gebrek aan spot en dus een verwijtbare misser qua casting. Een zaal vol blanke mensen, een toneel vol blanke mensen, maar wel een zeemansgraf voor een zeer kleurrijk gezelschap, waarbij de moor, één van de velen in dit verhaal, op beeld veilig op afstand blijft.

Eigenlijk zijn we het met elkaar eens (zekr wat de regie betreft!), al hebben we het anders verwoord.
Alleen wat Duesing betreft verschillen we van mening: ik vond hem weergaloos!

Mijn verhaal:

DAS FLOSS DER MEDUSA

Wat heerlijk om een recensie te lezen van iemand die zo oprecht genoten heeft van een voorstelling. Ik hoop dat ik de voorstelling nog kan zien.

Het was inderdaad een wonderlijke en aparte voorstelling. Bij die van ons waren er zelfs slechts 3 mensen uit het publiek aanwezig op het podium. Waarbij ik me blijf afvragen of dat acteurs waren. Want ze deden precies hetzelfde op het einde als wat Jaap beschrijft. Onconventionele opkomst, pauze en einde eigenlijk vooral. We hebben geen applaus kunnen geven en geen vragen meer kunnen stellen. Dat gaf een beetje een onvoldaan gevoel. Was eigenlijk wel leuk geweest als hij zich aan het einde nog in de foyer had vertoond. Hij heeft zo’n leuke manier van praten.

Wat een mooie recensie 👍 ik ga in Amsterdam weer kijken en het opnieuw beleven … ik bewonder je Linda Lugtenborg !!!

Ik heb de vader van Richard Groenendijk
Nog gekend als voetballer van Dirksland 1

Vriendelijke groeten

Grappig, dit allemaal te lezen.Ik ben blij dat mijn zoon, Johan Fretz, zo authentiek mogelijk is geworden, als zijn vader en ik altijd hebben beoogt.Voor onszelf eerst, en ook met mekaar in ons gezin met Johan.Ik vind het ook vreemd dat de volkskrant , waarvoor hij eerst zelf een column schreef nu zo dubbel negatief is over hem.Komt het misschien door zijn “dubbel bloed”?Maar wat, negatieve kritiek is ook kritiek heb ik geleerd.Dus mag het je niet dwars zitten.En trouwens, het zegt meestal meer over de kriticus dan de bekritiseerde! Alors, ga zo door Johan!

Ben vanavond in Assen naar deze theateruitvoering geweest.
In 5 woorden: NOG MOOIER DAN HET BOEK.

Ik heb positieve geluiden gehoord over voorstelling g. Ik kan nergens speelschema vinden. Ik woon in Horst, Limburg. Hoop dat het nog een keer bij ons in de buurt te zien is

Iemand die worstelt met zichzelf kan prachtig toneel opleveren. Maar dan moet de kijker wel een vermoeden hebben waarover dat geworstel gaat. Ik heb 5 kwartier met verbazing en ergernis naar de buitenkant van geworstel gekeken. Waarbij de acteur zichzelf of het publiek of Jason talloze malen achtereen dezelfde vraag stelt of zonder noodzaak in het Engels overgaat of met de onzichtbare Medea ruzie maakt, zonder dat duidelijk wordt, of voelbaar, wat haar zo dwars zit. Deze kijker verloor al snel alle belangstelling voor al dat nerveuze herhalen en heen en weer lopen.

Gisterenavond in Nieuwegein mijn 4e voorstelling van Het theater van de klucht gezien. Ik heb weer een heerlijke avond gehad. In de zure wereld waar wij in leven is het fijn, dat er nog iemand is, die dit soort voorstellingen op de planken brengt. Lekkere platte humor, regelmatig interactie met het publiek. Het was een feest van herkenning (back to the nineties).
Ik verheug me al op de nieuwe voorstelling Medisch Centrum West.

Vele verhalen worden verteld door net zoveel mensen maar er zijn er maar weinig die de kunst van het verhalen vertellen zo goed verstaan als Johan Fretz. Afgelopen vrijdag mocht ik getuige zijn van zijn nieuwe show ‘de zachtmoedige radicaal’ en ik kan iedereen aanraden om deze show te gaan bekijken.
Je wordt meegenomen van Dordrecht naar Paramaribo en krijgt zo een mooie inkijk in de ziel van een jongeman die oprecht op zoek is naar wie hij nu echt is. Uit alles proef je dat Johan met hart en ziel heeft gewerkt aan deze ‘tori’ (verhaal). Zijn verhalen, beeldspraak en enthousiasme zorgen ervoor dat je vanaf het begin meegezogen wordt in de voorstelling . Als Johan het heeft over de lichtjes in de verte zie je Paramaribo voor je en na deze show snap je ook echt dat mensen geen half- maar juist dubbelbloed zijn.
In een tijd waarin polarisatie eerder regel dan uitzondering lijkt te zijn is de voorstelling van Johan Fretz een welkome afwisseling. Verbinding lijkt tegenwoordig een vies woord te zijn maar Johan laat in zijn show zien dat juist verbinding zorgt voor de mooie dingen des levens.

Geweldig weergegeven! Ik proef en voel zelf de sfeer in de wachtkamer.
Een stuk welke ik voor geen cent zou willen missen.
Looking forward to it in Suriname, waar de reacties er niet om zullen liegen.

Gisteravond geweest in Castellum
Heel goed doordacht stuk met die afstandsbediening
Heel goed gespeeld vooral de kok vonden wij super
Echt een aanrader om te gaan kijken
En een avond om lekker te lachen

Genoten van Woiski vs Woiski. Soms adembenemend dan weer met de neus op de feiten drukkend. Ik vermoed dat de recensie van A.Dijkstra is over de premiere: vaak groeien acteurs nog in hun rol. En m.i. passen deze rollen deze acteurs inmiddels als een maatpak. 👏👏👏 voor allen die deze voorstelling hebben gemaakt.

Ik heb een avond lang genoten van de warme en kleurrijke vertellingen (tories) van Johan Fretz. Dat niet alleen, hij trapt ook de tijdgeest op de staart met een rake beschouwing van ons huidige ongemak over ras en kleur. En vertelt daarnaast gewoon een prachtig familieverhaal over een bijzondere reis. Dit is het nieuwe cabaret: grappig, maar het laat je tegelijkertijd nadenken en doet je voelen. Absolute aanrader.

Ik ben de uitzendingen van Filemon Wesselink “Het is hier autistisch”” aan het terug kijken. Dus ook de uitzending met Romona over Charlie.
Ik vraag me af of de voorstelling:”Who is afraid of Charlie Stevens”?in 2018 nog wordt opgevoerd.
Zou hem heel graag willen zien.Eventueel op beeldmateriaal als ie live niet meer gespeeld wordt.
Ben zowel beroepsmatig, ben psychologe, als prive, had twee keer een relatie met een man met een autistische stoornis, geinteresseerd.
Met vriendelijke groeten, Yvonne van Dijk

Verrassend crosss-over theater van ballet, iconische muziek en opera. Geen klassiek gestileerde choreografie. Wel existentieel bewogen individuen, die steeds complex, vaak grotesk, soms teder om zelfbehoud ‘schreeuwen’ nu weer tegenover, dan weer opgaan in de anonieme macht van een zwijgende gevaarlijke massa met bloed aan de handen.
Veel symboliek.

Mooie recensie.
Het is overigens “Een niveau lager dan hij”. (Is vast een tikfout)