Met het hele gezin tv kijken, de jongsten met hun pyjamaatjes aan, en na afloop napraten over wat je gezien hebt, want Uitzending Gemist bestaat nog niet – het is van een nostalgieke saamhorigheid. Samen een voor de buis. Suze Milius (1986) zal het amper meegemaakt hebben, maar heeft toch warme gevoelens voor het kneuterige en de esthetiek van de tv van decennia terug. Dat blijkt uit haar Talk Show.

Talk Show lijkt me de droomopdracht voor kostuumontwerpster Johanna Trudzinski. Wat er allemaal voorbijkomt aan door de seventies geïnspireerde roesjes, glitters, pruiken en gewaagde kleurcombinaties is een feestje voor het oog. Al die verpakkingen met mensen erin draperen zich in en om een rond vijvertje met een oplopende rand en een spiegelende vloer; het decor is van Janne Sterke.

Regisseur Suze Milius stelt dat ze met haar voorstelling hét symbool van een verdwijnend tv-tijdperk ten grave draagt en dat nostalgie voor haar een vorm van gelukzaligheid is. Ze heeft het dan waarschijnlijk niet over de talkshow op zich, want die is allerminst aan het uitsterven en staat nog steeds midden in de belangstelling. Pauw of Jinek, Tan die plaats moet maken voor Huys, het brengt de gemoederen ook nu volop in beweging. Het zal Milius dus gaan om de ouderwetse variant, waarin gewone mensen, artiesten en sporthelden elkaar afwisselen met dansjes tussendoor. Het zijn eigenlijk alleen de dansjes en de vormgeving die de nostalgie oproepen, human interest is van alle tijden.

De eerste gast is Rita, die best iets heel ergs heeft meegemaakt. Dat blijkt een ruzie te zijn met haar vriendin Chantal, die ze sindsdien niet meer gezien heeft. De bedeesde Rita wil er eigenlijk niet over praten (waarom zit ze er dan?). De talkshowhost duwt maar door om iets uit haar te krijgen en natuurlijk verschijnt Chantal ook, wat het optreden nog ongemakkelijker maakt. Uiteindelijk komt ze eruit door te rappen en te zingen.

Het eerste onderwerp begint met realisme dat evolueert naar een soort absurd niveau. Soms wordt dat doorgetrokken, bijvoorbeeld in de optredens van de man die alles kan, soms lijkt het de bedoeling de slappe kanten van het genre (geforceerd zoeken naar emoties en conflicten en die uitmelken) te kijk te zetten. Dat maakt van Talk Show een voorstelling die een duidelijke richting mist. Als er dan ook nog publieksparticipatie bijkomt en uiteindelijk een onzekere gastvrouw, is de vraag: wat wil Milius precies zeggen over dit soort programma’s?

Talk Show is aan de ene kant een te lang gerekte grap of parodie. Aan de andere kant wordt er goed geacteerd door Stefan Jakiela, Nora Ramakers, Janneke Remmers, Kasper Vandenberghe en Lisa Verbelen en is de vormgeving zo dol, met maffe dansjes, kinderen als productiemedewerkers en de ter plekke gemaakte tunes van Hendrik Lasure, dat je toch niet afhaakt, zelfs als de gang er behoorlijk uitraakt. Onevenwichtig, dat is het woord.

Foto: Luis Rios-Zertuche