Alle reacties

@Florian Hellwig, maar hoe bereik je die duurzaamheid? Door samen te komen en met elkaar te spreken. Solidariteit is niet iets wat je kan opleggen, dat ben ik met je eens. Je moet het opbouwen door elkaar te leren kennen en te weten wat er speelt. En er speelt heel veel. Het is niet zo eenvoudig daar een eenduidige stem en een eenduidige actie uit voort te laten vloeien… We zijn er nog niet, maar wij proberen met oa deze avond de duurzaamheid te bereiken waar jij het over hebt.

Beste Annet,

Een theatermaker heeft de taak om een klassieke Shakespeare tekst actueel te bewerken. Een klassieke voorstelling regisseren en bewerken gaat niet om het nastreven van de aristotelische structuur. Daria Bukvic heeft het lef gehad en ook een voorbeeld gesteld voor vele andere regisseurs. Ze zegt met haar bewerking waar we als mensen in de samenleving staan en geeft een blik op de toekomst.

Er zijn helemaal geen regels om een Shakespeare te mogen en kunnen bewerken, er zijn wel bewuste keuzes. De regisseur heeft een sterke inhoudelijke boodschap die alle veranderingen in de tekst rechtvaardigen. Het feit dat regels uit de aristotelische structuur verbroken zijn bewijst de waarde van het kunstenaarschap van de maakster. In dit stuk staat de dramaturgische inhoud centraal. De regels die overtreden worden zeggen juist iets over die inhoud. Trouwens, weet wat je zegt over Shakespeare en de aristotelische structuur. Juist Shakespeare is een schrijver die vaak schijt had aan ‘de regels’ van eenheid van tijd, ruimte en handeling.

Één van de redenen dat mensen niet meer naar het theater gaan is omdat theater blijft hangen in de tijd. De werelden op het toneel zeggen te weinig over de wereld waarin we nu leven. Deze Othello is een scherpe, rake en actuele bewerking die radicaal is bewerkt ten goede van een inhoudelijke premisse en visie.

Dat de regisseur juist hierop wordt afgerekend is erg conservatief. We creëren op het toneel eigen werelden er zijn geen regels voor het bewerken van een Shakespeare. Inhoudelijk is het stuk dramaturgisch uiterst knap en bewust bewerkt.

De meeste eerdere uitvoeringen negeren het feit dat Othello een moor is in het verhaal. Terwijl die inhoud betekenis geeft aan het verhaal en conflict anders had Shakespeare dit niet opgeschreven. Toch is het negeren van de huidskleur van Othello nooit eerder een reden geweest voor een recensent om een regisseur onbekwaam te achten om een Shakespeare te kunnen regisseren. Het getuigd van gevoeligheid en intelligentie van Bukvic om dit element te zien en vervolgens belangrijk te maken. Daarom is zij juist het talent wat de toneelwereld nodig heeft om klassieke verhalen tot leven te brengen.

De recensie doet de voorstelling te kort en is geschreven vanuit gebrekkige kennis over de originele teksten en schrijfstijl van Shakespeare. Waardoor je naar mijn mening geen recht van spreken hebt over de bekwaamheid van de regisseur om een Shakespeare te kunnen bewerken.

Groet,

Myra

Er worden kennelijk cruciale denkfouten gemaakt. Solidariteit is geen voorstelling en geen product. Solidariteit bereik je niet door een avond over solidariteit te organiseren. Solidariteit bereik je door inhoudelijke en intrinsieke verbinding. Mensen kunnen zich verbinden als ze in hetzelfde verhaal geloven, door beeldvorming en verbeeldingskracht. Maar waar is het verhaal, en wat is het verhaal? De middelen die de sector kiest om tot solidariteit te komen ogen nu vooral hulpeloos. Welk verhaal zit achter deze poging om tot solidariteit te komen? Volgens mij zit de sector gevangen in het denkbeeld dat de sector Euro 8,6 miljoen te kort komt. Nee, de theatersector komt veel meer tekort dan enkel geld. Het ontbreekt vooral aan denkvermogen om het tij te keren. Het lijkt erop alsof men zich op het geld blind heeft gestaard. En dat de sector nu vooral beleid wil voeren (om aan geld te komen), in plaats van de macht van de verbeelding te gebruiken en terug te claimen, om met nieuwe voorstellen te komen. De politiek is geësthetiseerd en het theater moet zich politiseren, d.w.z. ‘activistisch’ in plaats van reactief en restauratief te zijn. Met een agenda ga je nooit het tij keren en de wereld veranderen. Het grootste probleem van de huidige crisis is dat het theaterveld kennelijk denkt met beleid tot een oplossing te komen. Het is niets anders dan restauratie en herstel. Wat er nu mist is een reformatie en een voorstel. Waar is onze visie? Vanuit een inhoudelijke visie kan beleid (uit)gevoerd worden en geld beschikbaar gesteld worden, nu is het meestal andersom. Alles richt zich naar de beschikbaarheid van geld, en dat is te weinig en dat weten we al heel lang. Dus het is boring om het er altijd over te hebben. De krampachtige pogingen om beleid te voeren maakt van het werkveld brave dienaars van het bestel. Waarom toch altijd deze kleinburgerlijke pogingen om iets te repareren wat niet meer werkt? Waarom willen we toch zo graag culturele ondernemers zijn in plaats van ondernemende kunstenaars? Volgens mij moeten we niet iets willen repareren wat niet werkt maar met alternatieven komen. Door het formuleren van alternatieven komen we niet enkel tot een verhaal dat door velen solidair gesteund kan worden maar komen we vooruit in de geschiedenis. Nu lijkt solidariteit vooral een sentiment en een nostalgisch verlangen. Volgens mij moeten we radicaler zijn en ons verenigen door een sterk verhaal over kunst te vertellen, dus ons niet enkel focussen op een bepaalde situatie maar proberen het moment te overstijgen. Het verhaal dat er een financieel tekort is, klinkt als een smeekbede maar weinig overtuigend. We staan met een hoed te bedelen, zo lijkt het. Kunnen we niet weer narren zijn die de koning de waarheid durven te vertellen en ook de huid vol durven te schelden. Wat ik mis is een grote visie, een progressieve en gekscherende ‘scheldpartij’, een visie die afscheid neemt van het bestaande bestel. Nu lijkt de solidariteit vooral erop geënt te zijn de verloren schaapjes toch nog op het droge te willen krijgen. Het lijkt me vooral om economische, monetaire en beleidsmatige solidariteit te gaan. Dat maakt telkens weer de sector en de solidariteit kwetsbaar. Het gebrek aan geld, de beschikbaarheid van geld, ja geld überhaupt is geen verhaal. Vanavond is volgens mij minister Van Engelshoven te gast in ITA. Dat zou een moment zijn om na afloop weer solidariteit te tonen om weer eens met zijn allen op het podium te gaan staan. A propos, de actie om na afloop van de voorstelling met het publiek op het podium te gaan staan is na korte tijd ook weer een stille dood gestorven. Volgens mij beschikken we niet meer over voldoende doorzettingsvermogen. Een verandering bereik je niet door eventjes iets te doen, ook niet door 2 uur met zijn allen op 2 maart bij elkaar te komen. Je bereikt niets als het enkel agendapunten zijn en de acties niet van duur zijn. De ‘agenda-cultuur’ werkt niet. Solidariteit moet duurzaam zijn. Zodra we met sterke verhalen en beelden de straat op gaan, zodra we weer narren en filosofenkoningen durven te zijn, ben ik mee van de partij.

Lekker vaag en algemeen weer.

Net gezien in Rotterdam, best wel kunnen lachen om sommige grappen maar het heeft allemaal wel een hoog hoog slapstick gehalte hoor en de diepere laag die ze eraan proberen te geven door het thema borstkanker erin te verweven vond ik nou niet echt van een niveau dat het me raakte. Hou zo’n voorstelling dan gewoon voor de platte humor en hou het serieuze werk buiten de deur, nee wat mij betreft een magere 5,5

Wij komen net van de schohwburg Amstelveen en hebben een gezellige avond gehad 100 minuten achterelkaar gespeeld, zonder pajze, heel verstandig, bleef je lekker in het “Wonder” zitten.

Wat flauw zeg “niet naar toe gaan”, gewoon het zelf meemaken, wij vonden het enig en knap zoals Pepijn het nodige acrobatische klimwerk verrichtte, ook verrassende trucjes, ok soms een klein beetje langdradig, daar mocht wel een beetje meer vaart in komen, maar het totale plaatje vond ik vermakelijk en leuk om te zien wat Pepijn Gunneweg na de unieke Ashton Bros. nu (o.a.) is gaan doen, ik zou zeggen, ga kijken en oordeel zelf.

Fenomenaal.Iedere keer weer, ook al was het al vele malen eerder gezien. Het beste van het beste. De TOP van de TOP waar Den Haag trots op mag zijn!!

We hebben een hele leuke avond gehad. Vond het een top voorstelling.

gezien: 8 februari 2020, Stadstheater Arnhem (première)

Sarah Moeremans (regie) en Joachim Robbrecht (script) hebben bij TG Oostpool in de afgelopen jaren een onderzoek gedaan naar sprookjes en legendes en het resultaat was een herijking van een aantal daarvan. De verhalen zijn ooit in de wereld gekomen omdat ze een bepaalde zeggingskracht hadden, misschien wel een waarschuwing inhielden. Maar wat zijn die sprookjes nu nog waard?
Langs de meetlat van Moeremans en Robbrecht blijven de verhalen overeind, maar worden er hedendaagse elementen aan toegevoegd. In Robin Hood, de eerste van de trilogie, kwam activisme aan bod en de tegenstelling tussen arm en rijk. Bambi werd als een professioneel slachtoffer geportretteerd, die – als een Kim Kardashian – zijn rol ten volle uitbuit. En in deze afsluiter worden de rattenvanger, de ouders en de kinderen van Hamelen tegenover elkaar gezet in een rechtbankdrama dat zijn weerga niet kent. Vragen over huidig ouderschap in combinatie met de snelle, drukkende maatschappij. Maar ook over het milieuprobleem waarmee ouders hun kinderen opzadelen. En passant werd ook het onderwijsstelsel nog onder de loep genomen.

Sylvia Poorta speelt de rattenvanger, die hippie-trekjes combineert met een vrije opvoeding van de kinderen. Ze wordt ondersteund door muzikant Wessel Schrik, die letterlijk in haar voetspoor volgt. Hij is de fluitspelende hulp van de rattenvanger, die de kinderen vervoert met zijn muziek. De ouders worden gespeeld door het “vaste” tableau de troupe, met daarin sinds jaar en dag al de briljante Joep van der Geest, Louis van der Waal en ook al enkele voorstellingen Gillis Biesheuvel.

De ouders zijn in de ogen van de rattenvanger de boosdoeners. Hun falen heeft geleid tot de keuze die de kinderen zelf twee jaar eerder hebben gemaakt: terug naar de stad – en dus naar hun ouders – of het bos in, met de rattenvanger. Ze kiezen voor het bos, waar ze intussen een gemeenschap opgebouwd hebben die lieflijke, maar ook heel verontrustende en zelfs dreigende trekjes heeft. Dit werd mooi muzikaal en beeldend gebracht als intermezzo’s tussen de rechtbankzittingen door. Ik moest steeds denken aan de instant-film hit Midsommar, die ook zo lieflijk start, en aan de voorstellingen van Alexandra Broeders, waarbij kinderen ook vaak een rol vervullen die vervreemdend en beangstigend is. Vraag is dan ook of de kinderen uit eigen vrije wil handelen of dat ze toch door de rattenvanger geïndoctrineerd zijn.
De ouders vormen eerst een blok, maar raken elkaar steeds meer kwijt in hun eigen en tegenstrijdige belangen.
Last but not least komen de kinderen zelf aan het woord, die hun ouders confronteren met hun verantwoordelijkheden, fouten en onkunde.
Kortom: Een prachtige afsluiter van een tot nadenken stemmende trilogie bij TG Oostpool door Sarah Moeremans en haar schrijvende kompaan Joachim Robbrecht. Heel veel succes bij jullie volgende stappen bij Het Zuidelijk Toneel! Ook daar blijf ik jullie graag volgen.

Dank, Rudolph Duppen, ik was ook verbaasd over de negatieve recensies van mijn collega’s.

Gezien : ” De Rattenvanger”. Oostpool. Ik zag de voorstelling op dinsdagavond 11 febr. in Doetinchem. Ik begreep meteen hier te maken te hebben met een bekend en aloud verschijnsel,. Probleem? Veel nieuws qua informatie zat er voor mij dan ook niet in. ( Ik ben een getrouwde, geen kinderen hebbende man van 73). Ook ik vond de tussenliggende 2 gedeeltes veel te lang. Vrijwel onmiddellijk na het begin had ik het idee dat er nogal wat schortte aan dit stuk , vooral waar het betreft enige informatie over het waarom van een en ander. Er werd nooit teruggekeken naar enig ontstaan van een mogelijke problematiek. Het zou verhelderend hebben gewerkt ware dit wel gedaan . Mijns inziens kun je zoveel meer met de ” Rattenvanger “. Het viel mijn vrouw op dat er mensen waren die de zaal verlieten na het eerste tussengedeelte. Wat mij ook vrijwel onmiddellijk opviel was de aankleding van de rattenvanger. Vooral dat korte witte broekje begreep ik niet en waarom die rattenvangster een baard moest hebben ook niet. Nergens in het stuk werd ze als man gezien of aangesproken. Wie moest ze vertegenwoordigen?. Als vrij frequente schouwburg bezoeker valt het mij op dat regisseurs ,vooral de laatste jaren , menen dat ze, wanneer ze een bepaald stuk in een vorm moeten gieten , vaak kiezen voor hetzij een science fiction format dan wel een surrealistische voorstelling, er dan wel er een sprookje van maken en dan denken dat ze zich op het gebied van vormgeving alles kunnen permitteren. Er is op toneelgebied mijns inziens niets zo mooi en tegelijk zo moeilijk als het gebruiken van een vorm die de regisseur veel vrijheid geeft. lang niet elke regisseur kan met die vrijheid omgaan. Praat ik hier over een kwestie van smaak. ? Nee. Eerder een kwestie van goed nadenken voor je iets neerzet.

Gelukkig dat het publiek zich weinig aantrekt van de recensies van de landelijke dagbladen. Alle voorstellingen waren sowieso al uitverkocht. We hebben meer aan de enthousiasmerende recensie van Thea Derks dan aan een aantal puriteinse of moet ik zeggen puristische reacties uit bovengenoemde dagbladen. Het ballet weerspiegelt mooi de naïeve schilderkunst en persoonlijke symboliek van Frida Kahlo. Dit ballet heeft een duidelijke verhaallijn die in effectieve duetten en ensembles wordt overgebracht. Een niet mimetisch ballet zou geen recht doen aan het werk van Frida Kahlo. De prachtige kostuums, belichting en zeer doeltreffende muziek droegen bij aan dit kleurrijke spektakel. Het laatste toneelbeeld waarin Frida als een vlinder wordt gefixeerd zal me nog lang bijblijven. Ik denk dat Mevrouw Derks wel eens gelijk zou kunnen krijgen met haar voorspelling dat dit ballet de wereld gaat veroveren.

Het was ook een verademing om het publiek in het Muziektheater eens prachtig uitgedost te zien gisterenavond (11-02-2020).

Dag Judy Lijdsman, ja, natuurlijk; we passen het aan. Dank. Ik begrijp niet dat dat er zo is ingeslopen.

Wordt in de eerste zin met ‘klankbord nog’ niet ‘klankbord nodig’ bedoeld?

Schitterende voorstellig zondag 9 februari gezien.
Jammer dat de volumeknop door de geluidstechnicus niet goed beheerst werd wat regelmatig tot geluidsvervorming leidde en hierdoor slecht verstaanbaar.

Oh, jee, je hebt helemaal gelijk! We gaan het meteen aanpassen. Stom, stom stom.

Een kleine correctie: als je Summertime uit Porgy and Bess bedoelt, dan is het niet door Bernstein, maar door George Gershwin gecomponeerd.

Ik ben er vanmiddag geweest naar deze voorstelling ”ge-ni-aal.” Het was een top voorstelling, Veel lachen maar ook serieuze onderwerpen. Maar een top middag gehad!

Omdat ik vind dat deze voorstelling geen staande ovatie verdiende in de stadsschouwburg Utrecht op 7 februari jl.

De familie Peeters belichaamt familie DeMeester, maar spelen toch ook zichzelf in dit “onderzoek.” De focus is voor mij onhelder. Want als het een nabootsing is van de feiten zoals we ze kennen van de tragedie in Calais in 2007, waarom moet dit dan dunnetjes worden overgedaan op het toneel? Ik had het interessanter gevonden te kennen te nemen van de laatste avond van de familie Peeters. Die verwachting wordt ook gewekt als de dochter bij aanvang zegt dat het gezin daarover heeft nagedacht tijdens hun onderzoek.

“De wereld is kapot”, maar daar tegenover staat wel een opsomming van dingen waarvan de gezinsleden zeggen te houden: het lampje van de tandenborstel, het getrippel van de honden op het parket. Voor mij geeft de klimaatcatastrofe in deze context, die slechts summier wordt aangestipt, echt onvoldoende bodem voor een zelfgekozen levensbeëindiging.

Hoe zit het bovendien met de relevantie van de aanwezigheid van de twee dochters waarvan er bij een overduidelijk op het gezicht staat geschreven dat zij niet op het toneel wil staan?

Terwijl An Miller een Griekse tragedie speelt, hangt het verhaal aaneen van clichés en open deuren. “Heb je aan het gas gedacht? Het water? De electriciteit?” Het ontbreken van drama, (alles speelt zich af in de denkwereld’- blijft onuitgesproken), en de zware muziek maken het geheel slepend.

Tot slot pik ik het niet dat je als gezin je laatste avond doorbrengt door te zwelgen in zelfmedelijden zonder ook maar een greintje twijfel of verscheurdheid. Ook niet als alles al is besproken en de knoop is doorgehakt.

Geweldige comeback!! Altijd fan geweest en zal dat altijd blijven! Laatste show in Antwerpen was kei goe…..

Ga zo door!