Tegen het eind van Showponies 2 leest Alex Klaasen een brief voor die zijn vader heeft geschreven toen zoon Alex op achttienjarige leeftijd aan zijn ouders had verteld dat hij op jongens valt. Iets wat de ouders natuurlijk al lang vermoedden. De warmte, liefde en acceptatie druipt aan alle kanten van de brief af. Maar in het oh zo tolerante en open Nederland bleek niet iedereen over de vooroordelen te kunnen stappen. Uit de kast komen is één, echt gelukkig worden is een ander verhaal. Na het overweldigende succes van Showponies wist Klaasen waar het vervolg over moest gaan.

De verrukte recensenten en het laaiend enthousiaste publiek wisten vorig seizoen niet wat hen overkwam toen Alex Klaasen met Showponies de aloude revue nieuw leven in blies. Het uitbundig uitgedoste lachsketchje-dansje-liedje-genre dat in Nederland na Snip & Snap en André van Duin ten grave leek gedragen werd door Klaasen in een grotendeels roze nieuwe mantel gestoken. Een tweede ronde lag dus voor de hand.

Klaasen wilde met Showponies 2 wel iets dieper graven dan de hilarische eerste ronde. Hij wilde het over de acceptatie van homo’s hebben, en daarna over de acceptatie van homo’s en ten slotte over de acceptatie van homo’s. Dat onderwerp heeft Klaasen op vele manieren benaderd en het heeft een aantal supergeestige scènes en een paar ongelooflijk mooie liedjes opgeleverd, met muziek van onder meer Rutger de Bekker en Jan Groenteman. Jurrian van Dongen heeft een wonderschone liedtekst ingeleverd over de moeder-zoon-relatie, die door Peter van de Witte smaakvol op muziek is gezet. De choreografieën zijn zeer inventief en het ensemble, met onder meer Freek Bartels, krijgt veel leuks en veel moois te doen. Maar het is niet onwaarschijnlijk dat een deel van het publiek zich achteraf wellicht enigszins teleurgesteld afvraagt waarom de alleskunner Klaasen zich tot dat ene vaatje heeft beperkt.

Ook de ongeremd meevoelende toeschouwer zal niet zo extatisch de zaal verlaten als na de eerste aflevering van Showponies. Dat heeft natuurlijk deels te maken met het Jaws 2-syndroom: de echte verrassing is er af en zie maar eens over het niveau van de eerste ronde te komen. Bijna niet te doen. En het moet gezegd, terwijl de eerste ronde van de eerste seconde tot het slotapplaus boeide, zitten er in deze Showponies een paar zwakke plekken. Zo komt de poppenscène met Kriebel, Stijfje, Hormonia en Swaffel (ondanks de fraai vormgegeven poppen) niet uit boven lol trappen op het schoolplein, en drentelt de crosstalk over de vrouwelijke en mannelijke kant van Klaasen en Daniel Cornelissen veel te lang door.

Als Klaasen nog iets meer had gesneden in de enorme hoeveelheid materiaal die hij in handen had (van acht tot elf uur is wel lang hoor) dan zou de jubel nog wat stormachtiger zijn geweest. Want de presentatie van een nieuwe Barbiecollectie (met onder meer de obese Ken Tucky en de gehandicapte Wheelie), de charleston-dans rond het genderneutrale toilet, Alexander De Musical, het boze lied van de bijenkoningin die hommelhaat predikt, de spetterende Chickie-Boom-Boom-Bollywood dans, en Het Laatste Avondmaal, waar ook gedacht is aan de notenallergie van Jezus (anders is Hij binnen een minuut dood), zijn nummers op hogeschoolniveau, zoals je dat zelden ziet.

Foto: Bram Willems