In de Zuiderkerk zitten we aan vier lange, brede tafels. Hierop gebeurt alles: serveersters lopen heen en weer om je bij te schenken, artiesten gebruiken het als podium en uiteindelijk eindigt ook het publiek op de tafels. Na een warming up en een voorgerechtje zijn er vier acts, die rouleren langs de tafels. Koptelefoons zorgen ervoor dat je de juiste act kunt volgen. Dit is de formule van de WinterParade, de winterse equivalent van theaterfestival de Parade. Dickens’ A Christmas Carol, met nadruk op hebberigheid en gierigheid, is het thema van deze editie.

Muziekduo Fus Grin (Remy van Kesteren en Ties Mellema) componeert live een muziekstuk over de bankencrisis. Ze hebben hun analoge instrumenten ingeruild voor een elektrische saxofoon en een sampleboard. Voor hun compositie I Lost Everything gebruiken ze gesproken samples van mensen die de bankencrisis van dichtbij mee hebben gemaakt. Ze zetten slachtoffers die alles kwijt zijn geraakt tegenover bankiers die geen verantwoordelijkheid nemen. De techno-muziek die ze eronder zetten zou de soundtrack kunnen zijn van een bankiersfeestje.

Het is een interessant concept, maar het is jammer dat het allemaal gebeurt op een piepklein tafeltje wat voor het grootste deel van het publiek niet goed te zien is. Bovendien laten de koptelefoons veel geluid door en hoor je de acts van de andere tafels, wat in dit geval ten koste gaat van de muziek. Daardoor bleef deze act nu wat vlak. Het zou leuk zijn om te zien wat deze muziek teweeg kan brengen in combinatie met een performatiever element.

Club Gewalt brengt ons Winterlicious, een gezongen en gerapt sprookje, geschreven door Tommy Ventevogel. Het is een mix van Het meisje met de zwavelstokjes en A Christmas Carol, een rags to riches-verhaal in een over-de-top, modern jasje. Het is een razendsnelle parodie op de huidige R&B-cultuur, waar uiterlijk en bling centraal staan. Moeiteloos wisselen de acteurs midden in hun zinnen tussen Engels en Nederlands, een leuk spel met taal (hoewel de WinterParade hiermee zijn ‘language no problem’-belofte wel doorbreekt). Club Gewalt is strak en absurd zoals je van ze gewend bent, al ligt het tempo af en toe iets te hoog om het verhaal goed te volgen.

Onze tafel heeft het getroffen met de juiste volgorde van acts: wij krijgen de onderdelen met publieksparticipatie op de tweede helft van de avond, wanneer de glühwein en kalkoenrollade zijn werk hebben gedaan en de sfeer er al goed in zit. Eerst mogen we figureren in de film die iedere avond wordt opgenomen met het publiek onder leiding van Petra Ball, een eigen versie van A Christmas Carol geschreven door Willem Weemhoff. Vol overgave doet iedereen mee in het naspelen van een kerstboom, een hond of een bankbiljet. Het is een grote dosis meligheid die past bij de sfeer van de Parade. Of het nu zomerse rosé is, of winterse glühwein, maakt blijkbaar geen verschil voor de gezelligheid. Vervolgens vormen we onder leiding van Parade-oprichter Terts Brinkhoff en Yorick Heerkens een koor. Aan de hand van akkoorden wordt nog even een snelle link gelegd naar het thema van gierigheid, je kunt immers nooit een akkoord vormen als je niet samenwerkt. Mooi klinken we natuurlijk niet, maar het is opnieuw veel lol.

Zo bouwt de avond langzaam op naar een feestje. Na het vertonen van de film waar elke tafel een scène van heeft opgenomen, barst het los. Uitgelaten eindigen we met een Silent Disco bovenop de tafels. Het is eind goed, al goed: Scrooge ziet aan het einde van de film in dat samenzijn toch het ultieme genot is en ook het publiek heeft dat begrepen (tot polonaise aan toe). De WinterParade heeft niet hetzelfde festivalgevoel als zijn zomerse zusje, maar het is een goed, winters alternatief waar je het zeker warm van krijgt in koude dagen.

Foto: Erik van ’t Hof