Dagelijks theaternieuws, recensies en vacatures
Eva van der Weerd (1995) studeerde Theaterwetenschap aan de Universiteit van Amsterdam, University of Exeter en Universiteit van Utrecht. Ze begon in 2013 als theaterrecensent bij platform Ongekunsteld en schrijft sinds 2017 bij Theaterkrant over toneel, jeugdtheater en muziektheater. Daarnaast houdt ze de productiedatabase van de Theatercollectie (voormaling TIN) bij en doet ze onderzoek naar toegankelijkheid bij Het Nationale Theater.
Charlie en Matilda, verwende pubers met witte kniekousen uit de Upper East Side, zijn hun pianolessen zat. De eindeloze vingeroefeningen zijn al bijna net zo saai als de ideologieën van de pianoleraar, Paul Wittgenstein (Martijn Nieuwerf). (meer…)
‘Zou ik in het verzet gaan?’ Deze vraag is de rode draad door het verhaal van Johan Fretz. Het antwoord komt meteen, hard en vastbesloten. ‘Ik denk het niet.’ Het verzet vraagt te veel moed, niemand zou het waarderen en bovendien heeft hij de statistieken niet mee. Er gingen zoveel mensen niet het verzet in. Hij verwacht van het publiek dus ook niet dat zij het verzet in zouden gaan. Maar aan het einde van de avond is hij erin geslaagd om een nieuwe vechtlust de zaal in te laten stromen. (meer…)
Hij leeft in zijn auto. Wanneer hij stopt om een halve kip te kopen, raakt hij onder de indruk van het meisje achter de kassa. Zij komt eerst fel uit de hoek, maar is ook nieuwsgierig. Hij heeft niets anders dan zijn auto en blijft het liefst voor altijd rijden. Zij is ooit weggelopen van huis, maar staat nu stil. In Wrakstuk zien we de ontmoeting tussen twee mensen die niet gezien worden door de wereld. Ze hebben van eenzaamheid een levensstijl gemaakt, maar hebben nu elkaar gevonden. (meer…)
Drie bedrijven zien hetzelfde gat in de markt: thuis op je televisie of tablet on demand theater kijken. Theaterflix was tweeënhalf jaar geleden de eerste, afgelopen jaar volgden ook Voorstelling Gemist en Thuistheater. Ze zijn het logische vervolg op cabaretuitzendingen van de VARA en dvd-registraties van bekende cabaretiers. Hoe werken deze platforms? En wat onderscheidt ze van elkaar? Theaterkrant.nl bleef een keertje thuis en probeerde ze uit. (meer…)
Opgewekt rennen en huppelen Adelheid Roosen, Lineke Rijxman, Titus Muizelaar en George Groot door de ruimte. Het publiek zit op stoelen rommelig verspreid door de ruimte, de levensvreugde van de acteurs is aanstekelijk en toeschouwers die elkaar niet kennen raken aan de praat. Maar dan stopt de muziek, en slaat de sfeer om. Deze vier acteurs spelen niet toevallig met elkaar in een voorstelling. Ze delen een pijnlijk verleden, wat ze in de openbare ruimte willen onderzoeken met ons als getuigen. (meer…)
Mounir Samuel kent hokjes en grenzen als geen ander. Hij valt al zijn hele leven tussen de hokjes in: tussen Egyptenaar en Nederlander, moslim en christen, man en vrouw. Als correspondent Midden-Oosten heeft hij de wereld zien veranderen waar hij bij stond. In zijn theaterdebuut En toen schiep God Mounir vertelt hij een integer verhaal over het doorbreken van deze hokjes en grenzen. (meer…)
‘How did they ever make a movie of Lolita?’, staat op de affiches van de film die gebaseerd is op het gelijknamige boek van Vladimir Nabokov. Hoe vertaal je zoiets naar beeld? Toch is Lolita al de inspiratie geweest voor veel theatervoorstellingen. Onlangs werd het gespeeld door Mooi Weer & Zo, en De fuut van Bastiaan Vandendriessche, een van de Fringe-winnaars van 2017, werd omschreven als moderne Lolita. Marijn Graven draait in LO LIE TAA de rollen om: in dit geval is Lolita is een jongen, die we volgen van zijn negende tot zijn veertiende. Hij heeft een sterk verlangen om aangeraakt te worden, ook al begrijpt hij het nog niet. (meer…)
Het blijft omstreden binnen het theater: werken met dieren en kinderen. Zet ze op het podium naast een professionele acteur en ze zullen zonder moeite alle aandacht van het publiek opeisen. Bart van de Woestijne speelt met dit idee. Vorig jaar stond hij op Festival Cement met Voor we mensen werden, een voorstelling die op het festival bekend werd als ‘die met dat paard’. Een uur lang kon het publiek in stilte kijken naar een levend paard en een scherm met tekst. Dit jaar maakt Van de Woestijne een soortgelijke voorstelling, maar nu kijken we naar een driejarig jongetje. (meer…)
Iedere twee jaar organiseert Holland Dance Festival ‘DanceAble’, een driedaags evenement rondom dansers met een beperking. Holland Dance bestaat inmiddels dertig jaar en volgens de organisatie wordt het tijd om ook DanceAble, dat sinds 2015 bestaat, volwassen te laten worden en nieuwe stappen te zetten op het gebied van inclusiviteit. Makers, programmeurs, critici, opleidingen en andere vakgenoten werden uitgenodigd om mee te denken aan een Agenda voor de Toekomst met de vraag: Hoe maken we het theaterveld vanuit alle kanten inclusiever? (meer…)
Een wit schilderij met een paar witte strepen erop. Misschien zijn er hints van grijs, oker of zelfs rood te ontdekken. Misschien is het gewoon wit. Het publiek krijgt het beruchte, vriendschapsverwoestend schilderij uit Art niet te zien, maar wordt des te meer meegenomen in de impact ervan. (meer…)
