Kun je verliefd worden op een robot? Kun je een robot zo programmeren dat jij er verliefd op wordt? En andersom, dat je een robot zo ver krijgt dat die jou graag ziet? Is liefde maakbaar? Het antwoord laat zich gemakkelijk voorspellen. Marjet Moorman heeft er met haar scenograaf en vormgever Vasilis Apostolatos een rake theatervoorstelling voor jongeren rond gemaakt.

‘Wij leven in een wereld die beheerst wordt door technologie, door ‘maakbaarheid’, maar het is een illusie dat ook liefde ‘maakbaar’ is’, zegt de bekende Vlaamse psychiater Dirk De Wachter in zijn boek Liefde een onmogelijk verlangen. ‘Het is een toevallige noodlottigheid die vooral te maken heeft met ‘chance’ (Vlaams voor ‘geluk’) hebben. Liefde is er absoluut niet omdat jij het fantastisch hebt gedaan.’ Die beschouwing zet Marjet Moorman met haar team op de scène. Zij deed dat al in het kader van haar master regie aan de Toneelacademie Maastricht, bij Laika kreeg ze de kans om haar project verder uit te bouwen en er inhoudelijk en vormelijk dieper op in te gaan. Ze werd daarbij gecoacht door de Laika-dramaturge Mieke Versyp en regisseur Jo Roets.

Robin (Santino Slootweg) leeft in een raamloze ruimte die beheerst wordt door de computer. Via beamers en projecties op de doorzichtige wanden en de vloer is een futuristische digitale plek gecreëerd waarin de personages opgezogen lijken te worden en erin oplossen. Een vernuftig staaltje vormgeving!

De computer stelt vragen, voert wensen van Robin uit, zoals de vraag naar een mooi uitzicht naar buiten, verbetert Robin in zijn vragen, confronteert hem met zijn creditlimieten, laat hem een gesprek voeren met zijn vader die ver weg is, meldt dat er nieuwe buren zijn, zet de jongen ertoe aan om zijn dagelijkse portie beweging te doen. Een digitaal gestuurd en geordend leven leidt de jongen dus. Maar gelukkig voelt hij zich niet in zijn eenzaamheid.

Hij hunkert naar ‘de eerste grote ware liefde’ en dicteert de computer zijn opties. Daarna verschijnt Eva, voortreffelijk gespeeld door Joke Van Canneyt. Ze beweegt, antwoordt en glimlacht als een geprogrammeerd wezen, en tegelijkertijd is ze ook een mens, die aanvoelt dat ze in menselijke emoties te kort schiet. Buurmeisje Heleen (Laura De Geest) geeft aan haar jaloezie de nodige uiting, gooit Eva op de grond. Robin kust haar. Nep? Voor liefde moet het vlinderen in je buik. De computer vraagt naar een kwaliteitsbeoordeling. Hoewel Eva op alle vlakken vijf sterren scoort, wil Robin zijn gevraagde liefdesbestelling annuleren. Annulering is voor de computer echter geen optie.

Ik zag deze productie als schoolvoorstelling, met brugklaskinderen. En dan weet je eigenlijk dat de kusscènes voor grote hilariteit zorgen. Ik had de indruk dat de spelers dat wat onderschat hadden. Het was ook de eerste schoolvoorstelling door het gezelschap, de stemmen klonken in het begin wat onzeker, de bewegingen kwamen wat aarzelend op gang. Maar je weet dat dit na een paar keer spelen wel goed zal komen De inhoud is voorspelbaar, herkenbaar, maar gelukkig zonder moralistische boodschap. Technologie, inhoud, spel en theatervormgeving harmoniseren in deze productie. Knap.

Foto: Kathleen Michiels