Vroeger werden zijn angsten weggezongen. Patrick Nederkoorns moeder zong de godganse dag het lied ‘Stil maar, wacht maar (alles wordt nieuw)’ en dat beschouwt de Amersfoortse cabaretier nog steeds als de soundtrack van zijn leven.

Dat is er, sinds hij zich ontworstelde aan zijn ‘gereformeerd synodale’ opvoeding – uiteraard niet te verwarren met de andere twintig stromingen en afsplitsingen in de gereformeerde wereld – niet echt helderder op geworden. Goed en kwaad, wat wel en niet mocht, met welke stroming je wel en niet kon verkeren, alles was duidelijk. Nu niet meer.

De eerste minuten van Het komt nu wel heel dichtbij doen even angstige vermoedens rijzen dat Patrick Nederkoorn zijn gereformeerde jeugd tot onderwerp van het programma heeft gemaakt. De omslag komt snel als hij het persoonlijke verleden met de werkelijkheid van het heden verbindt en vertelt hoe hij als peuter op een plein een plastic zakje met zijn knuffel verloor. Die kreeg hij enkele dagen later terug, omdat iemand het zakje had opgeraapt. Verlies je anno 2016 een plastic zakje met een knuffel, dan wordt het hele plein ontruimd en afgezet en komt de Explosieven Opruimingsdienst.

Zo kennen we Nederkoorn van zijn debuut Code Rood. Ook in dit tweede programma verweeft hij zijn persoonlijke leven met de grote onderwerpen in de samenleving. Of liever gezegd, dit keer: één groot onderwerp, de terroristische dreiging en onze angst voor elkaar. Hij is als verteller mans genoeg de aandacht vast te houden. Zwaar wordt het nergens, hij maakt voortdurend uitstapjes met de bedoeling ons ook te laten lachen. Met bijvoorbeeld het citeren van onzinnige tips bij een aanslag, uit een boekje van Arnold Karskens, houdt Nederkoorn het thema wel nauwgezet in het vizier. Echt harde grappen, zoals in Code Rood, blijven nagenoeg achterwege.

De kapstok waaraan het hangt is een voorval van enkele jaren geleden. Patrick werd gearresteerd toen hij samen met wat vrienden een filmpje maakte bij het hoofdkantoor van de AIVD. Hij eindigde in een cel en in een verhoorkamer waarin zijn hele doopceel werd gelicht. Plus zijn mogelijke gevaar voor de samenleving. Als de agenten hem even in de ogen hadden gekeken was het snel duidelijk geweest dat er niks aan de hand was. Maar iedereen is verdacht, de hysterie van velen is verbijsterend.

Een vriend van hem meldde op Facebook ‘I’m Safe’ na de aanslagen in Parijs. Hoezo? Hij zat gewoon in Leusden! Soms zou Nederkoorn weer dat lied willen zingen, die soundtrack van zijn leven, maar dan alleen het couplet: ‘Daar is geen dorst of verdriet. Daar zal God ons omgeven. Daar is gelukkig leven en het eindigt niet.’ Afkomst verloochent zich nooit.

Foto: Heleen Jonkers