Doek valt

Doek valt Onverschrokken maker van schitterend theater – Sam Bogaerts (1948 – 2021) 3 januari 2022

Een ‘meesterlijk slecht stuk’ noemde de Vlaamse regisseur Sam Bogaerts de befaamde klassieker Who’s Afraid of Virginia Woolf? (1962) van Edward Albee. Over de Amerikaanse auteur zelf oordeelde Bogaerts: ‘Een oninteressant schrijver’. Hij deed deze uitspraken in de Haagse Post eind 1986 naar aanleiding van zijn enscenering van Wie is bang voor Virginia Woolf? De première vond plaats op 1 januari 1987 in de Haarlemse Toneelschuur, een Nieuwjaarspremière dus. Wel wat anders dan Vondels Gijsbrecht, en ook dat was natuurlijk een statement. (meer…)

TM artikel
Doek valt Koningin van de kwetsbaarheid – Eva Bal (1938-2021) 28 juni 2021

Vlaanderen heeft een sterkte traditie in het op hoog artistiek niveau ontwikkelen van voorstellingen met jongeren en kinderen. Die expertise is terug te voeren op één persoon, ze werd ook wel de Ariane Mnouchkine van het Vlaamse kindertheater genoemd. Pionier Eva Bal overleed 14 mei jongstleden op 82-jarige leeftijd. In 1978 richtte ze het Speelteater op, waar ze een reeks onvergetelijke, poëtische voorstellingen creëerde en een atelierwerking opzette. Haar werk en werkwijze gaven een enorme impuls aan het internationale jeugdtheater. (meer…)

TM artikel
Doek valt ‘Een voorstelling moet een wond zijn die geneest’ – Lars Norén (1944-2021) 3 mei 2021

‘Ik was een jaar of 16 toen ik Eugene O’Neills Long Day’s Journey into Night als hoorspel op de radio hoorde. Ik was verbijsterd: het was alsof ik naar mijn eigen leven luisterde. Die ouders, dat gezin, de ruzies, de ellende. Ja, dat stuk is een meesterwerk. Je kunt er het wezen van de mens in ontdekken. Tegelijk is het zo simpel: de aanwezigheid van vier mensen op het toneel is genoeg.’ (meer…)

TM artikel
Doek valt Detective die het theater opzocht – Frank Sheppard (1950-2021) 3 mei 2021

In 1987 zag ik Frank Sheppard voor het eerst spelen in het spraakmakende stuk The Meeting van Jeff Stetson over de fictieve ontmoeting tussen Malcolm X en Martin Luther King. John Leerdam, toen nog student aan de regieschool, regisseerde. Leerdam wilde de voorstelling in het Engels maken, hij vond dat de rauwheid en kracht van het stuk ten goede komen. Studieleider Loek Zonneveld ging niet akkoord. Rufus Collins, artistiek leider bij DNA en Leerdams begeleider, ging samen met hem de discussie aan. Het werd toegestaan. (meer…)

TM artikel
    Theaterkrant