Project Wildeman wil ons laten ervaren hoe de onbegrensdheid van dromen kan inwerken op de realiteit. Dromen hebben in de geschiedenis in alle culturen belangrijke betekenissen gehad, vertelt ‘huisfilosoof’ Jonatan Bartling bij aanvang. Het publiek staat wat ongemakkelijk en lacherig in de loods van een voormalig VSM-laboratorium in Alkmaar – waar vroeger natuurlijke geneesmiddelen werden gefabriceerd.

Bij aanvang krijgen we allemaal een aardpeer – bereid door Silvia van der Wal, die later ook de afsluitende maaltijd verzorgt. Jonatan Bartling probeert ons voor te bereiden op het loslaten van de begrenzing van ons eigen lichaam, zoals dat in dromen tenslotte ook vaak het geval is. ‘Identificeer je met deze aardpeer.’

Na een wat stroeve introductie, opent aan het einde van de donkere gang een rolluik, en daar staan de vier leden van muziektheatercollectief Project Wildeman (Robin Block, Sven Hamerpagt, Milan Mes en Maarten Vinkenoog), vriendelijk glimlachend, in witte jassen en blauwe schoenovertrekken. Het publiek wordt in groepen opgedeeld en door de leegstaande fabriek geloodst. De eindeloze gangen en de klinische lege ruimtes achter alle deuren, deden mij nog het meest aan een huiveringwekkende nachtmerrie denken. Helaas was dat maar voor korte duur.

Want al snel moet iedereen – na het reciteren van een korte rituele tekst – een slaapmasker opzetten, en voltrekt het grootste gedeelte van deze ervaring zich in het duister. Wat een gemis dat Project Wildeman deze fascinerende ruimte zo onbenut laat. We worden geblinddoekt door het gebouw geleid, met op de achtergrond weliswaar een deinende soundscape, die bij vlagen intensiveert, maar per saldo gebeurt er lange tijd praktisch niets.

Later hoorde ik van iemand uit een andere groep dat zij nog wat moesten opdrinken, maar in mijn groep was het voornamelijk lopen, stapje voor stapje, in het donker, dan weer wachten, dan weer verder schuifelen, op de tast. Waarbij het langdurige gebrek aan zicht op mij een volstrekt tegenovergesteld effect had: het geeft niet de vrijheid van lucide dromen, maar belemmert juist om je over te geven aan de ervaring.

Er komen wat teksten voorbij – loszittende tanden, eindeloze gangen, naakt in een menigte; de herkenbare elementen uit dromen – en uiteindelijk zwelt de muziek aan en mag er worden gedanst. Ten slotte mogen de blinddoeken eindelijk af, verdwaasd staat de groep in de ruimte.

Project Wildeman slaagt er met dit ervaringstheater niet in om wezenlijk iets te verzetten. Dansen in het donker is lekker, en lange tijd geblinddoekt zijn verstoort je gevoel van tijd en ruimte, maar dat zijn geen spannende inzichten of artistieke kwaliteiten. Het geluidsdecor intrigeert, zeker naar het einde toe, maar de opzet, de dramaturgie en de filosofische context van dit project rammelen behoorlijk, en worden bovendien overschaduwd door de te overheersende visuele belemmering.