Auteur: Sander Janssens

(meer…)

Hoewel hun meest recente programma Voorlopig voor altijd geprezen werd om de slimme samenhang die de uiteenlopende sketches bij elkaar hield, is er voor deze Paradevoorstelling niet voor een rode draad gekozen, maar voor een uitwaaierende afwisseling aan liedjes en (muzikale) sketches. Het cabaretduo van Martine Sandifort en Remko Vrijdag levert een dik half uur aan meligheid af, met volop herkenning voor de trouwe fans die zich op de banken verzameld hebben. (meer…)

Peter van Til is een wat slungelige jongen, geboren in Eelde-Paterswolde. Hij verzamelde – net zoals iedereen destijds waarschijnlijk – alles van Looney Tunes. Het contrast kan haast niet groter: naast hem staat Lee-Ursus Alexander, geboren te Kaap van Storms. De één een Drentse spoken word-artiest, de ander een Zuid-Afrikaanse rymkletser. Samen gaan ze op zoek naar hoe divsersiteit juist kan verbinden. Want het idee dat je verschillen zou moeten overbruggen, benadrukt volgens hen juist het onderscheid. (meer…)

Emily Molnar wordt per augustus 2020 de nieuwe artistiek directeur van het Nederlands Theater Theater. Ze volgt Paul Lightfoot op, die in november aankondigde na negen jaren zijn functie te zullen neerleggen. (meer…)

Vorig seizoen speelde theatergroep De Warme Winkel voor het eerst een boekbewerking: in Moskou op sterk water – op een geheime locatie met slechts ruimte voor pak hem beet twintig man publiek – brachten Vincent Rietveld en Ward Weemhoff een uiterst sobere en tergend trage vertelvoorstelling, gebaseerd op de gelijknamige deliriumnovelle van Venedikt Jerofejev. Het contrast met De drie musketiers kan haast niet groter: dit is groots opgezet spektakeltheater voor een tribune waar 1400 toeschouwers op passen, volop houtje-touwtje special effects en over elkaar heen buitelende plotontwikkelingen. (meer…)

Tijdens Het Clean Pete Journaal op de Parade gaat popduo Clean Pete ter plekke op zoek naar andere kunstenaars. Gedurende de voorstelling trekken ze een willekeurige pianist uit de zaal, even daarvoor vroegen ze een toeschouwer live een portret van hen te maken. Want, zoals Loes Wijnhoven zingt: ‘Ik wil een kunstenaar, die iets van mij kan maken.’ (meer…)

Een wit canvas hangt prominent in het toneelbeeld. Of was het rood? Of blauw? Groen? In Kunst lieten zes regisseurs hun visie op Yasmina Reza’s toneelstuk los: het levert een veelkleurig palet op over de meerduidigheid van kunst en vriendschap. (meer…)

Een vrouw met een dikke rode jas en een Rituals-tas stevig in haar handen geklemd, staat alleen in de ruimte. Ze wacht. Een tweede voegt zich erbij, in rode jurk en met koffer, ook zij wacht. Dan komt er nog iemand bij, en jawel, ook hij wacht. We wachten ons wat af tegenwoordig. (meer…)

Over acht minuten ontmoeten we elkaar, hoor ik een stem vertellen over mijn koptelefoon. Tientallen meters verderop, aan de rand van de werf, staat de persoon die bij die stem hoort. Acht minuten, dat is precies hoe lang het licht erover doet om van de zon de aarde te bereiken. Het licht waarin we elkaar straks ontmoeten, is nu al onderweg. (meer…)

‘Een magistrale, stralende zon. Een magistrale, stralende zon. Een magistrale, stralende zon.’ Stel je een grote Brabantse schuur voor, vol grote Brabantse boeren, die voorafgaand aan een optreden van de Britse rockband The Pretty Things, ineens een dichter voor hun kiezen kregen. Aanvankelijk werd hij weggehoond, maar Johnny van Doorn, aka Johnny The Selfkicker, aka nog een hele hoop andere zelfverzonnen bijnamen, krijgt het voor elkaar om het publiek in de afgeladen hal gezamenlijk een half uur lang de slotregel mee te laten scanderen. A.F.Th. Van der Heijden was erbij en schreef later dat er ‘een collectieve bevangenheid’ heerste. (meer…)