Doortje is de slechtste weervrouw áller tijden. Tenminste, als je Twitter moet geloven. Of haar door de tv-studio tierende baas, die vlak voordat ze live gaat nog even benadrukt dat dit echt haar laatste kans is. (meer…)
Hèhè, eindelijk! Waar de hele christelijke wereld al eeuwen op wacht, is tijdens de voorstelling Guess Who’s Back gewoon een feit. Jezus is terug op aarde! Young Gangsters gaan op expeditie in reliland.
Alleen de glas-in-loodramen en het orgel ontbreken, verder is het Godshuis waarin we terechtkomen behoorlijk compleet. Een orerende dominee, een reliband en een kruis boven op een hoge zuil, uittorenend boven de leus op een podiumbrede banner ‘The Power is You’. Op de tribune voelen we ons als in de kerkbanken en al snel zingen we allemaal sans gêne mee: ‘I Am Someone, I Am Me, I Made My Choice, To Set Me Free‘.
De Billy Graham van dienst heet Reverend Robert Freeman (Marius Mensink) en weet sommigen nog voor de dienst werkelijk is begonnen allerlei privé-informatie te ontfutselen waarvan hij later handig gebruikmaakt om zijn boodschap ‘Feel your J.C. Power inside’ kracht bij te zetten. Van die innerlijke kracht moeten we het hebben, of we nou accountmanager of bijvoorbeeld visser zijn. En die kracht kunnen we samen oproepen door met de dominee en de band ‘Oehh’ en ‘Aahh’ te scanderen. De geest die dan over je komt is genoeg om zelfs een ongelovige Thomas te overtuigen en een verlamde weer de kracht in de benen terug te geven.
De vierkoppige band Brothers in Paradise (Susies Haarlok) is lekker op dreef, van de voormalig heroïneverslaafde bassist Matthew (‘now he’s addicted to Jezus!’) tot de bekeerde toetsenist Luke ‘from Amish county’. YoungGangsters, het jonge regiecollectief bestaande uit Lotte Bos en Annechien de Vocht, heeft in de Amerikaanse manier van doen wederom inspiratie gevonden voor een aanstekelijke productie met een edgy randje. Was het een paar jaar geleden nog de Vietnamveteraan die ons in een flashback mee terugnam naar de strijd in de jungle (The New Rambo Generation, in 2014 genomineerd voor de BNG Nieuwe Theatermakersprijs), en daarvoor de vechtende broers in When the Shit hits the Fan, deze keer is religieus fanatisme het vertrekpunt. En ook nu dient die American way of life toch vooral als spiegel, want is het hier nou zoveel beter en minder over the top? Hoe ver gaan wij mee in groepsdruk en manipulatie? In elk geval komt religieus fanatisme in Guess Who’s Back akelig dichtbij.
Jezus (Rutger Remkes) keert daadwerkelijk terug in Guess Who’s Back en heeft nog steeds de goddelijke krachten die we kennen uit de verhalen. Ja, ook die van dat water en die wijn. Al liet die ‘truc’ bij de voorstelling die ik zag even op zich wachten. Vanwege een ‘technische storing’ waardoor Jezus niet meer kon afdalen vanaf het kruis. Al kostte het moeite dat in deze setting serieus te nemen. Als bij Young Gangsters de tribune in de fik zou vliegen blijf het merendeel van de toeschouwers waarschijnlijk zitten omdat het er vast bij hoort. Hoezo groepsdruk en manipulatie?
Het is lastig om zonder spoilers al te veel uit de doeken te doen over het verdere verloop van de voorstelling, wel dat ze hier en daar wel wat korter had gemogen. Laten we het erop houden dat ieder toch vooral Jezus in zijn eigen kraam vindt passen. En wat Jezus daar zelf van vindt, doet daarbij niet ter zake. Die ziet aan het eind, als er flink wat bloed heeft gevloeid en menig robbertje is gevochten, zijn hele leven weer aan zich voorbij trekken.
Foto: Saris & den Engelsman
