Vanaf het podium van Theater Rotterdam kijken we als publiek de zaal in, waar een klimaattop bezig is. Als kippen naar het onweer, want als de voorstelling Bla Bla Bla Act Now 2.0. íets duidelijk maakt, dan is het wel dat er in zo’n congreszaal helemaal niéts gebeurt. En Wunderbaum lijkt het zelf ook niet meer te weten. Ze bieden zelfs tegen elkaar op in onwetendheid: ‘Volgens mij weet ik het méér niet dan dat jij het niet weet’, zeggen de makers in een soort epiloog tegen elkaar.

De voorstelling begint in een lege zaal met de lezing van een bescheiden wetenschapper, die het probleem meteen scherp neerzet. Een periode van 200 miljoen jaar geleden vond op aarde de vierde uitstervingsgolf plaats. Veroorzaakt door een kettingreactie van vulkaanuitbarstingen. De vijfde, ongeveer 70 miljoen jaar geleden door een meteorietinslag bij de Golf van Mexico, betekende het einde van de dinosauriërs. En nu zijn we in rap tempo op weg naar de zesde. Al binnen 240 tot 540 jaar sterft het merendeel van de diersoorten uit, óók de mens!

Na deze opmaat verwacht je een klimaattop vol urgentie, maar niets is minder waar. Slenterend komen de congresgangers de zaal binnen – bijna allemaal in pak, met schoudertassen, broodtrommels of een banaan – en braaf gaan ze op de stoelen met bordjes voor India, Finland of China zitten. Ze doen hun oortjes in voor de simultaanvertaling en vallen nog net niet in slaap. Nog erger gesteld is het met de sprekers, die nauwelijks verder komen dan het bedanken van de ‘great, fantastic, hospitable’ voorzitster en wat obligate beloftes of verwijten over en weer. En by the way, die charmante, gastvrije voorzitster werkt ook voor de Abu Dhabi Oil Company.

Haar vraag aan de 156 sprekers om de speeches kort te houden lijkt overbodig. Niemand heeft een hartstochtelijk pleidooi. Behalve de opgewekte publieksbegeleidster – in het dagelijks leven kleuterjuf – die het congres ‘superspannend’ vindt, want: ‘Hier worden de aller-aller-belangrijkste beslissingen genomen!’ Ook de boomknuffelaarster uit België spreekt vanuit haar gevoel, vooral voor de babylepelaar met zijn broze snaveltje.

De omdraaiing van zaal en podium werkt als een trein, maar de voorstelling kabbelt voort en maakt je ongeduldig –wat waarschijnlijk ook de bedoeling is van Wunderbaum. De absurde intermezzo’s doen even opveren: vooral de drie enorme beren die als een parallel universum door de zaal klimmen. Ook de afgevaardigde in reuzenformaat van de Verenigde Arabische Emiraten, die letterlijk ontploft door het groeiende klimaatprobleem, is vermakelijk. Verder doen Biden en Xi Jinping achterin de zaal een dansje met de wereldbol.

Wunderbaum speelt met de grens tussen ernst en ironie. Is het gesprek over wel of niet surfen in Ghana als je een voorstelling als deze maakt, echt gebeurd? Zijn de workshops waaraan het klimaatangstige of -depressieve publiek na afloop mee kan doen, wel serieus bedoeld? Of zijn de montere mensen en trainingen onder de titel ‘ik ben boos en ik wil nú in actie komen’ misschien tóch een persiflage?

Denkend aan de achtentwintigste klimaattop die eind dit jaar in Dubai gaat plaatsvinden, bekruipt je een moedeloos gevoel. Het is net als in de film Don’t Look Up (2021) van Adam McKay, waarin niemand gelooft dat een allesvernietigende meteoriet de aarde nadert.

Foto: David Hup