Dagelijks theaternieuws, recensies en vacatures
Theatercollectief Wunderbaum is als geen ander bedreven in het zich verbinden aan mensen en aan plekken. Inmiddels werken ze vanuit drie Europese locaties: Rotterdam, Milaan en het Duitse Jena. Niet alleen omwille van het avontuur, maar omdat ze verder blijven zoeken naar onbekende en onvertelde verhalen. Door er te zijn, tussen de mensen, in de steden, in gesprek, op de vloer. (meer…)
‘Naar de roman van Anke Stelling’ staat er onder de titel van Schaapjes op het droge, de nieuwe voorstelling van Wunderbaum. Dat is een beetje waar, maar Wine Dierickx en Maartje Remmers halen aan de hand daarvan meer overhoop. De vraag naar wat er op je veertigste over is van de vriendschap en het idealisme die vroeger vanzelfsprekend waren. En wat dat betekent voor het collectief dat Wunderbaum is. (meer…)
Net als eind jaren zestig zijn kunstenaars op zoek naar maatschappelijk engagement – al gebruiken ze soms andere woorden. Wat als je met de begrippen van toen het huidige seizoen bekijkt? Dan valt bijvoorbeeld op dat de kunstenaars van nu niet de verhalen van anderen brengen, maar die van henzelf. (meer…)
Annelies Verbeke (Dendermonde, 1976) heeft een voorliefde voor ontheemde personages in banaal-alledaagse situaties. Haar gelauwerde roman Dertig dagen (2015) is daar wellicht het ultieme voorbeeld van: een dromerige, dolende huisschilder – met Senegalese wortels – neemt dagelijks interieurs in de Vlaamse Westhoek onder handen, en ontfermt zich daarbij over de vaak excentrieke bewoners ervan. (meer…)
‘Kom, kom niet. Kom, kom niet.’ Met vochtige ogen en een snik in haar zoete stem zingt de Iraakse vrouw, gezeten aan een wankel kampeertafeltje, een ontroerend lied dat de tweestrijd van iedere vluchteling lijkt te vatten. Want Europa lijkt een verleidelijk paradijs, maar als je er eenmaal bent aangekomen, valt het niet mee om je thuis te voelen. En andersom geldt vrijwel hetzelfde: een oude moeder die haar zoon smeekt om terug te komen, maar nee, het is toch beter van niet. (meer…)
Muziek kan een land verbinden. Ruim vier miljoen Nederlanders keken vorige week vol trots toe hoe ‘onze’ Duncan Laurence het songfestival won. Het songfestival probeert met slogans zoals ‘We are one’ en ‘Building bridges’ een Europees saamhorigheidsgevoel te creëren, maar het nationalisme wint. (meer…)
Een Duitse vrouwenstem met een typische leraressentoon citeert Goethe, wie anders? Het gaat erom dat je je eigen taal beter begrijpt als je ook aandacht hebt en vooral kennis van andere talen. Daarna somt ze de verworvenheden van het Duits op: het is de taal van Goethe, Kafka en ook Beethoven. Als je Duits spreekt, kun je communiceren met mensen uit Oostenrijk, Zwitserland en zelfs België. Het is de taal van de hogere cultuur. Duits leren kortom is een ongekende verrijking en verbreding van je culturele horizon. (meer…)
Sorry seems to be the hardest word. Dat is ongeveer de grondtoon van Ik heb spijt van Wunderbaum. Echt spijt betuigen is iets intiems, iets pijnlijks en iets aarzelends – niet iets dat je theatraal zou noemen. Toch boeien Matijs Jansen en Walter Bart met hun verhalen over mensen die iets in hun leven anders hadden gewild. Of de grootste moeite hebben om een fout uit hun verleden toe te geven.
(meer…)
Twee halfnaakte mannen met pruiken en in roze kamerjassen hangen over het balkon in de grote zaal van het Internationaal Theater Amsterdam. ‘Best chill’, vinden ze, ‘om hier gewoon een beetje te chillen of zo.’ Ze strijken het haar uit hun gezicht. ‘Ja, waarom moeten wij als acteurs altijd met een púnt komen of zo? Duchamp zette toch ook gewoon een wc-pot in het museum?’ De montagevoorstelling Boulevard of Broken Scenes laat zien dat er heel wat scènes ten onrechte uit een voorstelling worden geknipt. (meer…)
