Naar het schijnt moet de componist Maurice Ravel een kleurrijk figuur zijn geweest. Op foto’s staat hij vaak met fleurige strikjes of een hippe das. Zijn snor krulde hij heel verzorgd. Hij hield van de natuur, was een impressionist en vertelde kleurrijke verhalen met zijn muziek. Dat alles brengt Zonzo Compagnie overtuigend in klank en beeld.

Zonzo Compagnie heeft al eerder intrigerende muzikale en visuele portretten van componisten gemaakt. Passeerden al de revue: John Cage, Miles Davis, J.S. Bach, Luciano Berio, Henry Purcell, Thelonious Monk en Meredith Monk. Met Maurice Ravel voegt Zonzo Compagnie voor het eerst een iconische componist uit het impressionisme aan zijn oeuvre toe.

Ook nu is het een woordeloze schets van een componist. We krijgen niet zijn levensverhaal naverteld, maar wel een beeld van het werk van de componist. Het vermaarde vocaal-instrumentaal kamermuziekensemble Revue Blanche is na Berio (2016) ook nu weer van de partij, met sopraan (Lore Binon), fluit (Caroline Peeters), altviool (Kris Hellemans) en harp (Anouk Sturtewagen). De vier muzikanten musiceren niet alleen bijzonder goed, ze figureren en spelen ook mee als schaduwbeelden, dartelen mee in de gecreëerde bloementuinen, slepen installaties aan, laten constructies draaien.

Van de Bolero, Ravels beroemdste werk, horen we geen noot. De muziek van Revue Blanche bevat vooral bewerkingen en fragmenten uit werken waarin Ravels liefde voor Spanje klinkt, voor dans, voor de natuur, voor vernieuwing, …, en voor katten. ‘Het gemiauwde duet’ wordt extra in de verf gezet. De muzikanten sluipen als katten het podium op, spelen hun krolsheid na, kinderen komen uit de zaal en lopen dansant in een sliert over de scène en als schaduwbeelden achter het grote scherm.

De hele voorstelling, in een regie van choreograaf Benjamin Vandewalle, kenmerkt zich door een frisse speelsheid in klank en beeld. Alle muzikale schoonheid wordt nog versterkt door de vormgeving. Op drie grote schermen ontstaan schaduwbeelden van bossen, van ontluikende natuur, van mensen die daar vreugde in vinden, vaak in zwartwit, maar ook kleurencirkels vullen de scènebeelden. Herhaaldelijk laat de zangeres een poppenkastvogel door de lucht zweven, boven de bomen, bij de mensen. De muziek en de idyllische, romantische beelden laten natuur en mensenkunst samensmelten.

WIThWIT heeft een zeer mooie scenografie gemaakt. We kennen de liefde van deze kunstgroep voor draaiende objecten die in een lichtspel van schaduwen en kleuren iets bijzonders worden. Er zijn deze keer schaalmodellen in plexiglas met kleurvlakken, bloemen van ijzerdraad en stof, modellen van spiraalvormen en machines, raderen en wielen die in beweging gezet worden. Samen geven ze een aparte inkijk in de wonderlijke kinderwereld van Ravel, wiens vader overigens uitvinder was en zijn muziek zeker heeft geïnspireerd.

De mooie muzikale uitvoering en de treffende impressionistische beelden maken ook dit componistenportret tot een pareltje van muziektheater, voor jong én oud.

Foto: Karolina Maruszak