Dagelijks theaternieuws, recensies en vacatures
Henri Drost (1970) studeerde Nederlandse taal- en letterkunde en Amerikanistiek in Utrecht. Hij werkte enkele jaren als communicatieadviseur en schrijft/schreef voor o.a. GPD bladen, Metro, Theatermagazine Scènes, De Roskam en Cultureel Persbureau over opera, muziek en (jeugd)theater en cultuurpolitiek. Sinds 2014 schrijft hij voor Theaterkrant.nl. Daarnaast is hij werkzaam als adviseur podiumkunsten bij de Raad voor Cultuur.
De afgelopen seizoenen waren meerdere voorstellingen te zien met als thema zelfdoding onder jongeren. Dat is niet vreemd: het aantal zelfdodingen onder jongeren stijgt. Hoe ga je om met dit thema voor een jong publiek? En kan theater helpen? (meer…)
Geïrriteerd of ronduit chagrijnig zijn de verschillende familieleden. Ze hebben last van werkdruk, maken zich zorgen over het milieu, willen het liefst vandaag nog van school om rapper te worden of wachten nu al 38 jaar op de terugkeer van de grote geliefde. Zelfs de filosoof loopt een beetje verloren heen en weer. Dan samen op reis gaan, kan nooit goed gaan en dat doet het dan ook niet in De familie van Nielie in alle staten, het derde deel van het theaterfeuilleton van Kwatta. (meer…)
Je naam geven? Repelsteeltje is duidelijk als bezorger Ko Nijn een pakje voor de buren wil afleveren: ‘Ondertekenen? Met mijn naam! Niet te geloven. Met mijn naam en handtekening kunnen jullie alles doen wat jullie willen. Ben je gek of zo?’ (meer…)
Arnon Grunberg noemde Karlsson ‘Het beste verzinsel van de wereld’. Dat ronde mannetje met een propeller op zijn rug dat kan vliegen, leeftijdsloos, maar ‘in man yn syn bêste jieren’. Dieper kun je Karlsson dan ook niet krenken door hem te hem vergelijken met Pipi Langkous, ‘dat bedenksel van niks!’. Het is een van de vele knipogen in Wessel de Vries’ bewerking van Astrid Lindgrens Karlsson op het dak. Maar in tegenstelling tot Karlsson blijft de nieuwe familievoorstelling van Tryater vooral aan de oppervlakte kleven. (meer…)
Kun je een klassiek boek zo bewerken dat het tegelijkertijd onherkenbaar en voortdurend aanwezig is? Datzelfde boek in vijf minuten op hilarische wijze afraffelen met hoofddeksel op, hoofdeksel af, maar in de rest van de voorstelling daar wél een zeer actuele draai aan geven? Of misschien wel meerdere? Peter Drost en Paul R. Kooij doen een moedige poging in misschien wel de meest ontregelende voorstelling die zij tot dusverre maken. (meer…)
Twee verhalen met een identiek begin en einde waarbij de jaloerse echtgenoot zijn vrouw doodschiet. Maar niets is precies wat het lijkt te zijn in het fascinerende Kreutzer vs. Kreutzer van Orkater en Amsterdam Sinfonietta onder leiding van violiste Antje Weithaas. (meer…)
‘I ran over a frog today (…) It died right away.’ Zo begint ‘The princess and the frog’, het eerste lied van de twaalfdelige liedcyclus This Is (Not) A Fairy Tale van Anne-Maartje Lemereis, die tijdens November Music voor het eerst te horen was. Lemereis baseerde zich op sprookjes, om precies te zijn: sprookjes die door Disney tot populaire animatiefilms zijn bewerkt. (meer…)
Sadder and wiser roepen de zussen Tatjana en Olga na de begrafenis van Jevgeni Onjegin herinneringen op door te bladeren in een vergeeld fotoalbum. Wat als zij ooit niet het ene, maar het andere hadden gedaan, die ene brief niet in plaats van wel verstuurd? Of die dans met die player simpelweg hadden geweigerd? Het is het uitgangspunt voor een tot in detail uitgewerkte pocketversie van Tsjaikovski’s opera. (meer…)
‘Hoe kan het nou racistisch zijn als ik het niet racistisch bedoelde?’, vraagt een jonge vrouw (Sophie Höppener) geïrriteerd als zij is beland in een Kafkaëske rechtszaak. Die is zij begonnen omdat zij het principieel oneens is met de ene euro die alle witte mensen in Nederland moeten betalen als symbolische erkenning van het feit dat er nog steeds racisme is. Het is het uitgangspunt van het intrigerende De witte kamer van Ada Ozdogan. (meer…)
