‘Ik vertel altijd de waarheid’, vertelt de Baron aan het begin van de voorstelling. Hij heeft zelfs een boek met zijn ‘wonderbaarlijke en sowieso waargebeurde fantastische’ avonturen in handen dat hij trots aan het publiek laat zien. Maar liegen is gevaarlijk, werpt Merel Pauw hem voor de voeten. Alleen als de baron kan bewijzen dat liegen soms goed is, zal zij zijn kop er niet afhakken.

Het is een startschot voor een doldwaze voorstelling met ‘banaanbeien’ waarvan je gaat zweven, een ontsnapping door je uit een kanon te laten schieten en vast komen te zitten in de buik van een walvis. Natuurlijk weet de baron ook daar wel weer een oplossing voor: als je gaat dansen in de buik, dan moet de walvis vanzelf overgeven en ben je zo weer ontsnapt. Het helpt dan natuurlijk wel als de hele zaal mee gaat stampen. En graag steeds sneller.

En eenmaal uit de walvis diep in de zee? Dan trek je je gewoon aan je eigen haar uit het water! En door gaat de baron, van het ene avontuur naar het andere. Van ‘spaceweesjes’ op de maan naar een boze sultan die absoluut geen fake news wil horen en eist dat we allemaal buigen. Ondertussen leren we dat alle ouders leugenaars zijn, maar ook hoe leugens vrienden kunnen kwetsen.

Het einde is ontroerend, als de baron bekent beter in leugens te zijn dan in het vertellen van de waarheid. En probeert de baron met zijn leugens misschien deze wereld tot een fijnere plek te maken? Die vraag wordt dan ook aan het publiek gesteld, maar hoe we daar op antwoorden wordt letterlijk in duisternis verhuld.

Voor deze voorstelling werkt Sonnevanck samen met hiphopcollectief DIEHELEDING en die combinatie smaakt vanaf de eerste minuut naar meer. Het decor van Sanne Oostervink roept moeiteloos de ene ongelooflijke wereld na de andere op en regisseur  Jip Vuik bewijst opnieuw hoe krachtig muziektheater voor jongeren kan zijn.

Foto: Sanne Peper