Dagelijks theaternieuws, recensies en vacatures
De opzet is bij voorbaat heel interessant. De opera Turandot, Puccini’s laatste, uit 1924, wordt geconfronteerd en aangevuld met de oerversie van het verhaal over de prinses die honderden pretendenten laat onthoofden, voordat zij de ware liefde vindt. (meer…)
Debussy’s enige voltooide opera is een suggestief meesterwerk. De feitelijke handeling blijft tot een minimum beperkt, maar de gehele opera kent een broeierige spanning. Dit is niet alleen te danken aan het symbolistische toneelstuk van Maurice Maeterlinck dat Debussy toonzette, maar vooral aan de subtiele orkestrale klanken. Subtiele klanken te over bij het Koninklijk Concertgebouworkest, helaas is de regie van Olivier Py een stuk minder subtiel. (meer…)
Het is een demonisch-sinister verhaal, In de strafkolonie (In der Strafkolonie, 1919) van Franz Kafka. Een reiziger op een verlaten eiland komt in een strafkolonie terecht, waar een officier hem de werking uitlegt van een Apparaat, dat in feite een martelmachine is. Een opstandige soldaat wordt gestraft. Maar voordat hij sterft, wordt zijn straf eerst met naalden in zijn huid geëtst. Naar verluidt vielen bezoekers flauw toen Kafka zijn verhaal in het openbaar voorlas. (meer…)
Geen magisch ballet van choreografe Lucinda Childs in de herneming als concertversie van de fameuze minimal music-opera Einstein on the Beach van componist Philip Glass en regisseur Robert Wilson tijdens de Operadagen Rotterdam. De concertuitvoering in de grote zaal van De Doelen biedt de mogelijkheid je als toeschouwer geheel op de muziek te concentreren. (meer…)
Van de komische opera Fantasio van de beroemde Frans-Duitse componist Jacques Offenbach (1819-1880) had ik nog nooit gehoord. Offenbach is bekend van één onvoltooid gebleven opera, het romantische sprookje Hoffmanns Vertellingen, en van bijna honderd operettes, die mij meestal nogal tegenvallen, omdat ik de ironie en de satire niet meer kan plaatsen. (meer…)
Virginia Woolf wist het niet, maar ze schreef met Orlando in 1928 de bijbel van de genderfluïditeit. Het vervallen van de afbakening tussen man en vrouw wordt in het komende theaterseizoen een van de vaakst behandelde thema’s. Ook Orlando van de Zwitserse regisseur Julie Beauvais, te zien tijdens Operadagen Rotterdam, laat zien dat binair denken irrelevant is. Beauvais noemt haar voorstelling een New Paradigm Opera. (meer…)
Er zijn maar drie zangers, ze spelen met gebruikmaking van eenvoudige kledingstukken zeven personages. Aan het einde van de opera gaan ze allemaal dood. Een voor een lopen ze weg. Dat verdwijnen is een wezenlijk onderdeel van de voorstelling. Ook de drie musici verdwijnen en komen niet terug voor het applaus. (meer…)
Woedend is Dr. Klein. Heb je zojuist het eigen genie aan de hele zaal getoond door de grote Poponel in een kleine Poponel te veranderen, houdt die zich niet aan de voorwaarde voortaan alles wat iedereen doet meteen ook te doen. ‘Wat een stomme opera! Dat hele machinegedoe voor niets. Ik ga naar huis!’ Eerder had hij het al aan de stok met zijn assistente en zelfs letterlijk met de dirigent: ‘O wat een ramp als je zo slim bent en dan zo’n dirigent…’ (meer…)
Het komt als een schok: Madama Butterfly is naar hedendaagse normen geen ‘madama’, maar een meisje nog, ze is vijftien jaar. Vol trots zingt de titelheldin uit Puccini’s zevende opera uit 1904 haar geliefde toe, de Amerikaanse marineluitenant Franklin Benjamin Pinkerton. Hij schat haar twintig, daarna tien en zij geeft het uiteindelijke antwoord. Madama Butterfly is verliefd op deze man uit het grote land in het westen, en ze is blij dat zijn liefde haar verlost van een betrekkelijk uitzichtloos bestaan als geisha. (meer…)
Ten eerste: de publieksreactie op Tannhäuser van Christof Loy. Die was juichend. Vooral dirigent Marc Albrecht, regisseur Loy, Stephen Milling (Hermann), Svetlana Aksenova (Elisabeth) en Björn Bürger (Wolfram) leken bij het publiek favoriet. Ten tweede: het zure oordeel van de criticus. Te veel zwakheden ontsierden dit zangersfeest. (meer…)
