Alle reacties

Correcties op het bovenstaande: navraag bij het impressariaat leert dat Sven Ratzke meezong met de reprise van ‘The Time Warp’ en Ratzkes solonummers zijn nooit helemaal solo. In de mise-en-scène en choreografie zijn de personages bijna voortdurend allemaal op de bühne. Het is trouwens niet Frank-n-further maar Frank-N-Furter, dat is wel een essentieel verschil; ‘furter’ heeft in dit verband niets met ‘further’ te maken.

Niet zo’n hele zorgvuldige (dus in mijn ogen weinig waardevolle) recensent: de time warp wordt zo ongeveer door iedereen behalve Frank-n-further gezongen, terwijl sweet transvestite en going home zo ongeveer zijn solo nummers zijn. Verder een hele goede show hoor, maar een recensie van niks op deze manier.

Een half miljoen en het is nog niet genoeg? Privilege wat dacht je van werken en betalen om je werk te maken. Collectieven inplaats van eilandjes.

Is dit theater?

Makers van kleur bij het Huis Utrecht? De wonderen zijn de wereld nog niet uit.

Graag geef ik kort mijn mening over ‘Overkill’ omdat ik het totaal oneens ben met de recensie, voor zover ik begrijp wat ze bedoelt, van Fransien van der Putt.
Ik was bij de voorstelling op zondag 18 juli 2021!
Fijn iedereen in een witte overall zo werden we, in ieder geval in beeld, voor even hetzelfde.
De eerdere voorstellingen hadden al hun spoor van vernieling achter gelaten.
Ik vond het echt indrukwekkend, wat een energie, sterk spel, krachtige statements, tekst en een prachtig beeld. Het kwam binnen, liet me nadenken, gaf herkenning en was ontregelend. Ik mocht op het laatst ook een kopje kapot gooien, helaas brak het niet.
Veel bewondering voor de makers/kunstenaars en actrices.

Magere bedoening de kinderparade zeg. De helft van het terrein is afgesloten, juist daar waar kinderen konden knutselen. De snoepkar was in geen velden te bekennen. Een slaapverwekkend optreden voor volwassenen (zag geen kinderen) in de tent naast de draaimolen. Continu harde house muziek uit een verlaten circustent. Hopen dat het weer zoals vanouds wordt.

Doodjammer vind ik dit! Nu ik (vanuit België) eindelijk weer eens naar Amsterdam kan komen, blijkt mijn vaste ijkpunt in deze stad niet meer te bestaan. Uren snuisteren in allerhande theaterteksten en met stapels boeken tevreden terug naar huis keren, zit er dus niet meer in. Online kan je helaas niet snuisteren. Echt ongelofelijk jammer vind ik dit!

Superba vond ik een prachtige roman, in drie keer uitgelezen.
Vind het bijzonder jammer dat ik het uit heb.
Ben benieuwd naar de brieven uit Genua

is de show al voortijdig gestopt ???

Ik ben geen recensent, maar als ik dat zou zijn geweest, zou ik een compleet tegenovergestelde recensie hebben geschreven aan die van Fransien van der Putt.

Hoewel het aantrekken van beschermingsmiddelen en het achterlaten van tassen ook bij mij een zekere weerstand opriep, vervloog die onmiddellijk bij binnenkomst van de hal waar de performance zou plaatsvinden. Ik zag de voorstelling op 10 juli. De speelvlakken met gestapeld porselein waren alle nog intact. Ze maakten een diepe indruk op mij. Ik waande mij even in de grote hal van het Tate Modern. Hier stond een esthetische compositie van museale kwaliteit. Ik zag niet een “uitstalling van goedkoop porselein” zoals FvdP, maar een met eindeloze toewijding, minutieuze arbeid en artisticiteit samengesteld kunstwerk van honderden zorgvuldig gestapelde kopjes, schoteltjes, vazen, theepotten en beeldjes.
Deze indruk van de beginsituatie zet het hele betoog van de recensent op losse schroeven, want met bewondering voor wat de (beeld)makers hier gepresteerd hebben, is het onmogelijk om te schrijven “Niets is ook origineel of bijzonder knap: de gestapelde kopjes zijn Nederlands recycle design, (…)”. Nog los van de vraag wat dat is ‘Nederlands recycle design’ zag ik juist een superorigineel, bijzonder knap gemaakt, schitterend en bovenal kwetsbaar kunstwerk.

Dat dat kunstwerk niet heel zou blijven kon je van verre zien aankomen. Het was tenslotte de speelvloer en er zou allicht wel iets omgestoten worden. Dat gebeurde dan ook. In het begin schoorvoetend en niet opzettelijk, allengs doelbewust en met toenemende intensiteit, escalerend in een orgie van ongeremd geweld.
Aanvankelijk kwam iedere beschadiging van het totaal-kunstwerk bij mij keihard binnen; de overgang naar moedwillig vernielen was ronduit schokkend. Maar desondanks was het evengoed humoristisch, soms pure slapstick. Een komisch duo dat nog intacte elementen opgraaft uit de letterlijke puinhoop (een oortje van een theekop, een minuscuul poezenbeeldje, een ongeschonden vaasje …) om die woedend met een honkbalknuppel tot gruis te slaan.
Hoezo dus: “ (…) ellenlange seance rond het porselein, (…)” of er “(…) is niets kwetsbaars of spannends aan (…)” of “Een slome leegte gaapt de toeschouwers aan, ondanks alle opwinding.” Het moge duidelijk zijn: mijn ervaring was diametraal tegenovergesteld.

De twee laatste alinea’s van FvdP over het “(…) spiegelhuis voor dolgedraaid welvaartsdenken (…)” en “Wat doet publieke meningsvorming er nog toe (…) als makers en publiek elkaar vinden in dit spiegelhuis?”, heb ik vele malen gelezen en proberen te begrijpen. Dat is niet gelukt.
Ik ga niet in eerste instantie naar theater om mijn opvattingen over maatschappelijke onderwerpen bevestigd, ontkracht of aangescherpt te zien, dus ik verwacht ook geen “(…) inspirerende voorstellen of het inslaan van nieuwe wegen (…)”. Ik ga om iets mee te maken. Steekwoorden zijn in willekeurige volgorde o.a. vakmanschap, toewijding, esthetiek, ontroering, ontregeling en humor. Uiteraard hoeft niet iedere voorstelling aan alle ‘kriteria’ te voldoen. Ook ik heb weinig ontroering ervaren bij ‘Overkill’, maar des te meer ontregeling en verder volop van al het andere.
En tot slot: Ik vond het een hele geslaagde synthese van theater en beeldende kunst.

Weinig kleur. Wit feestje.

Ik had toch een heel ander gevoel bij deze show. Volgens mij waren de meeste mensen het eens met de meneer die riep dat hij na anderhalf jaar niet naar een voorstelling te hebben gekund, hij geen theater had verwacht van een bedroevend niveau, overdreven en zonder humor. En hij stapte op. De meeste mensen, en wij ook bleven uit beleefdheid zitten.

Aggut

Ter aanvulling/contrast met de lezing van mijn collega mijn eigen ervaring met deze voorstelling.
Hoewel ik het met Sander eens ben dat de kolderieke scènes waarin de drie hoofdpersonages centraal staan nogal oppervlakkig blijven, vond ik alle andere elementen van M.O.E. bijzonder geslaagd. De missie van de drie mannen was voor mij zeer helder: ze moeten als laatste bewoners van de aarde met de energiebron die ze aan het begin van de voorstelling vinden een raket bereiken omdat de aarde onbewoonbaar is geworden.
Ondertussen klinkt uit die energiebron de stem van een kind dat is opgevoed door Moeder Aarde, maar naarmate hij opgroeit van haar vervreemd raakt en haar wijze lessen in de wind slaat. Zo wordt het moeder-kind-verhaal een schrijnende metafoor voor de relatie tussen de mens en de Aarde die in de voorstelling centraal staat, waarbij de ‘onschuld’ van het kind op prikkelende wijze ter discussie wordt gesteld.
De ontknoping is bovendien in tegenstelling tot de ongelukkig geformuleerde publiciteitstekst allesbehalve cynisch over de noodzaak van verandering (SPOILER WARNING): als de mannen in opperste euforie eindelijk de raket aan de praat hebben gekregen blijkt er in de ruimte niets te zijn, en zweven ze richtingloos een zekere dood tegemoet. Zo wordt er dus scherp afgerekend met het technologische positivisme van Elon Musk c.s.: de Aarde is ons enige mogelijke thuis. Het is een onverwacht duister einde voor een jeugdvoorstelling, maar eentje die klopt met het onderliggende mensbeeld: de mens als eigenwijs kind die liever zijn eigen comfort en genot nastreeft dan in harmonie met Moeder Aarde te leven.
Voor mij waren inhoud, engagement en vorm dus uitstekend in balans, hoewel de gimmicky actiescènes inderdaad hier en daar het zicht op die inhoud bemoeilijken. (Maar ook dat zou je als een dramaturgische vondst kunnen bekijken: door het spektakel van de actiescènes uiteindelijk tot niets te laten leiden laten de makers er juist de holheid van zien, en installeren ze een pijnlijk contrast tussen het dommige gedoe van de drie mannen en de oprechte zelfreflectie van het kind en zijn Moeder.)

Wat een geweldige recensie van Good Boy. Wij gaan er morgen van genieten. Heerlijk zo trots op onze kleinzoon Valentijn

Op deze manier zijn recensies wel heel erg voor de elite van de incrowd van de elite. Met respect, dit is hoogdravende en onbegrijpelijke taal en ik ben echt niet dom. Het voelt meer als stunten met hoe lang, ingewikkeld en academisch je een zin kunt opbouwen dan een daadwerkelijk goed geschreven en begrijpelijke (!) recensie. Daarbij: “haar fijn gevormde borsten”?!?!?! Hou op. Recensies zijn een mening, een toch altijd subjectieve bespiegeling op een kunstwerk, maar dit is zodanig hautain dat deze recensie meer over de recensent lijkt te gaan dan over de daadwerkelijke voorstelling. Hautain.

Ik heb niks over de muziek gelezen. Jammer.

Over het hele project Eerst zien dan geloven lieten wij een mini-docu maken, die hier te zien is: https://www.youtube.com/watch?v=4GQjJBsw6yg
Hier vertellen we meer over al die kleine ontmoetingen en verhalen die gedurende het project hebben plaatsgevonden.

gaap