Theaterkrant - Het grootste theaterplatform van Nederland
Dit gaat geen standaard kleinkunstavondje worden, beloven Sanne Franssen en Christian van Eijkelenburg, alias De Fransse Eijkel, aan het begin van hun voorstelling. En wie daar niet op zit te wachten, kan nu vertrekken. Het zaallicht gaat aan en de twee wijzen demonstratief naar de uitgang. Ze maken hun belofte waar. Met zijn sterk theatrale aanpak vormt De Fransse Eijkel, dat in 2016 de Publieksprijs van het Amsterdams Kleinkunst Festival won, een originele stem binnen het kleinkunstveld.
De grote kracht van Franssen en Van Eijkelenburg ligt in hun mimiek en in hun vermogen om perfect synchroon te bewegen en te spreken. Dit blijkt bijvoorbeeld uit een scène waarin ze de stemmen van Tommy en Annika uit Pippi Langkous playbacken. De tegenstelling tussen de brave kinderstemmetjes uit de serie en de heel wat minder onschuldige bekken die de cabaretiers erbij trekken heeft een komisch effect. Later in de voorstelling passen ze deze techniek in omgekeerde vorm toe, wanneer ze de stemmen uit een Duitse pornofilm playbacken alsof het een klucht is.
Sowieso heeft deze voorstelling veel weg van een kinderfeestje voor volwassenen. Franssen en Van Eijkelenburg dragen kinderlijke kleren en het decor bestaat uit levensgrote duploblokken, die op een slimme manier worden gebruikt om een hele reeks aan settings uit te beelden. Er zijn daarnaast vele verwijzingen naar YouTube, hét medium van de jeugd anno 2017. De best uitgewerkte is een foodvlog van een tienermeisje, gespeeld door Franssen. Zij prijst het augurkendieet aan, waarbij haar kleine broertje, neergezet door Van Eijkelenburg, duidelijk tegen zijn zin een pot augurken naar binnen moet werken om de kijkers te overtuigen.
YouTube vormt ook meer in het algemeen een belangrijk kader van deze voorstelling. De snelle opeenvolging van verschillende scènes en personages, zonder een duidelijke rode draad, maar wel met een aantal terugkerende situaties, laat zich goed vergelijken met een avondje YouTube-filmpjes kijken. Aan het einde van de avond wordt die vergelijking nog eens extra onderstreept wanneer Franssen en Van Eijkelenburg in een live-compilatie de hoogtepunten uit hun voorstelling binnen één minuut de revue laten passeren.
Het theatrale vakmanschap en de originele vorm maken De Fransse Eijkel een duo waar je meer van wilt zien. Het is ook een duo dat nog veel ontwikkelmogelijkheden heeft. Zo is de voorstelling inhoudelijk niet heel spannend. Het meeste materiaal is erg voor de hand liggend: ruziënde vriendinnen, twee jongeren op een festival. Franssen en Van Eijkelenburg hebben ook de neiging om scènes soms wat te lang te laten duren. Zeker als je de clou al van mijlenver ziet aankomen, is dat storend. Ten slotte zijn de twee vaak nog erg voorzichtig in hun absurdisme. Regelmatig schemert de gekte door hun personages heen, maar het lijkt alsof ze niet durven die gekte volledig door te voeren, waardoor veel scènes uiteindelijk toch vrij braafjes blijven.
Desondanks heeft De Fransse Eijkel een sterk debuut gemaakt. De technische beheersing van het duo is indrukwekkend. De gekozen vorm heeft veel potentie. De volgende keer wordt het hopelijk een écht volwassen feestje.
Foto: Thijs Maas
teksten: Sanne Franssen / Christian van Eijkelenburg
regie: Kees Prins
uitvoerende: Sanne Franssen / Christian van Eijkelenburg
Meer info over deze voorstelling op Theaterencyclopedie.nl
data van Theatercollectie: Allard Pierson/Stichting TIN
Voor Bambie speelt BOT – BOT speelt Bambie nodigde muziektheatergezelschap BOT mimegezelschap Bambie uit in zijn atelier in Arnhem. Daar zit het publiek midden in hun werkplaats, naast rijen kasten met zelfgemaakte instrumenten, op bankjes rond een bakstenen speelvloer. (meer…)
Terwijl verschillende Theatertroepers van achter hun spatschermen bestellingen opnemen bij het publiek dat aan de kleine houten tafeltjes in Frascati 4 plaatsneemt, heten Patrick Duijtshoff, Rosa Asbreuk en Jordi Möllering iedereen knullig hakkelend welkom terug in het theater: het mag weer, wat fijn, ook een beetje onwennig wel en sjongejongejonge, wat een rare tijden dit zeg, wat een rare tijden, nou nou, sjongejongejonge. (meer…)
Het Rotterdamse Bonheur Theaterbedrijf ziet zich toch genoodzaakt de deuren te sluiten. Op zondagmiddag 2 december werd de laatste voorstelling gespeeld, als besluit van de reeks De troost van vreemden. Na afloop bedankte een geëmotioneerde Peter Sonneveld, artistiek leider van Bonheur, acteurs en medewerkers van dit theaterbedrijf. Op 13 november jl. diende de Rotterdamse gemeenteraad […]
Zeven spelers in onderbroek komen op en trekken het hoopje kleren aan dat in het midden van de zaal ligt. Aan beide zijkanten van de grijze vloermat staat een basketbalkorf op de grond, ergens op die mat staat ook een microfoon op statief. Schwalbe speelt vals is de derde productie van het makerscollectief Schwalbe, ontstaan […]
Donderdag 28 maart jl. had ik de twijfelachtige eer het kleinkunstspektakel ‘de Fransse Eijkel’ te mogen aanschouwen tijdens de dag van de literatuur. De recensies waren lovend, met andere woorden: dat moest wel leuk worden. Niet dus.
Voor het duo op het toneel verscheen werd het publiek opgewarmd door een over enthousiaste presentatrice die als enige treurig was dat de dag erop zat. En toen kwam het. De laatste act van de dag. Twee mensen wandelden rustig een met grote duploblokken bezaaid podium op, om daar vervolgens naast elkaar plaats te nemen. Een jongeman met een ballon en een jongedame met een overgrote lolly.
Die opkomst was het begin van een werkelijk tenenkrommende act die de zaal langzamerhand liet leeglopen. De twee begonnen monotoon hetzelfde uit de spreken met hevige gebaren. ‘Wij zijn de Fransse Eijkel’ Ja? En wat voegt dat nu weer toe? Denken jullie dat het publiek zo stom is dat men niet weet naar wie het kijkt? Of was het de bedoeling die naam te onthouden zodat je een ieder kan waarschuwen voor deze misdadig slechte vertoning.
‘Het gat.. van de deur.. is daar.’ Zeiden ze beiden op een identieke kleurloze en saaie manier al wijzend naar de uitgang van de zaal. Prompt stonden de eerste toeschouwers op en verlieten demonstratief de zaal. Gelukkig maar, want ook ik wist nu waar het ‘gat van de deur’ was. Dit gat zou ik later nodig hebben. Maar goed, ik gaf ze nog een kans. Wat was ik toch genereus. Het bleek een grote fout.
‘Tikketikketikketikke ping, krrrrrkggg. Tikketikketikketikke ping, krrrrrkggg. Tikketikketikketikke ping, krrrrrkggg.’ Daar stonden ze dan naast elkaar typemachines na te doen, daarop volgend Windows XP en de mobiele telefoon. Weer vijf minuten van mijn kostbare tijd verspild aan een totaal absurde, belachelijke, vertoning. Ik heb echt geen twee ‘komieken’ nodig om te begrijpen hoe de voornoemde apparaten werken.
Na het nadoen van diverse apparaten begonnen ze te dansen op een abominabel muziekje. Na ja, dansen. Eerder huppelen voor gevorderde kleuters. Tsja. Misschien was deze voorstelling niet voor jongvolwassenen bedoeld en zat ik in de verkeerde zaal. ‘Zet nu uw 3D-bril op’ klonk het door de speakers. Haha. Wat een humor. Even pauzeren om te lachen hoor. Uiteraard begrijpt u dat er geen 3D-brillen aanwezig waren, dit was dan ook ‘grappig’ bedoelt. Oké, inmiddels had ik mijn fictieve 3D-bril opgezet. Die bril maakte jammer genoeg geen verschil. De voorstelling werd er alleen maar erger door. De dame en heer begonnen over het podium te springen met grote balvormige objecten die ze uit- en in elkaar bewogen. Ik zette snel die bril weer uit in mijn hoofd en knipperde een paar keer met mijn ogen. Helaas, ze stonden er nog steeds. Wel waren ze inmiddels opgehouden met springen.
Ineens klonken de stemmen van Pipi Langkous en haar vrienden door de boxen van het theater. Ik dacht: eindelijk er komt iets leuks. Weer een grote teleurstelling. De twee, inmiddels door mij omgedoopte, idioten waren aan het playbacken op deze stemmen. Als ze het alleen daar bij hadden gelaten was het misschien niet zo erg geweest. Echter, in de prachtige nostalgische geluidsfragmenten waren schandelijke veranderingen aangebracht. Pistoolschoten klonken door de zaal, Pipi en haar vrienden waren niet meer.
Dit was de druppel, ik had er genoeg van! De halve zaal was inmiddels al lang de deur uit. Die geesten konden nog minder aan dan ik. Al had ik liever eerder dit schouwspel verlaten om die van mij nog enigszins te sparen. Ik verliet de zaal zo spoedig als mogelijk. Buiten klonken de meningen nog erger dan mijn genuanceerde.
Eenmaal van mijn gekregen migraine bekomen kwam ik samen met mijn metgezellen tot de conclusie: het kan niet anders zijn dan dat het verlaten van de zaal de bedoeling is geweest. Zo niet, dan hoop ik dat er in het GGZ-gasthuis in Franker nog twee plaatsen over zijn.
Ik raad niemand aan deze geestelijke mishandeling te bezichtigen, maar ik kan het helaas niet verbieden. Oordeelt zelf.