Mime

Omkeringen, spiegelingen en verdubbelingen vormen de belangrijkste stijlkenmerken van Help I Need Some Body. Een beeldende, poëtische voorstelling door een opvallend groot en divers gezelschap. (meer…)

Goed dat mimetheatergroep Bambie de gelegenheidsvoorstelling in het kader van Theater Na de Dam nog 2 dagen doorspeelt. En eigenlijk zouden de acht performers en die ene onverstoorbare orgeldraaier De beschieting op de Dam ook nog op zondagmiddag 7 mei in Frascati moeten presenteren. (meer…)

In A Sense of an Ending wordt het einde van de wereld verbeeld. Iets waardoor de mensheid alles wat het bezighoudt laat vallen en zich overgeeft aan iets groters. Een spirituele kracht die al onze dagelijkse bezigheden in een split second doet verdampen. Theatermaker Gerben Vaillant creëert een wereld die aan een beeldend werk of een gedeconstrueerde filmscène zonder plot doet denken, waarin de personages berusting vinden in het omarmen van het einde. (meer…)

Wanneer ben je menselijk? Als je je bewust bent van je eigen lichaam? Als je behoefte hebt aan genegenheid? Als je rituelen uitvoert? In More human than human krijgen twee wezens een robot bezorgd die de dynamiek in hun huishouden volledig ontregelt. WYF gebruikt dit gegeven om vragen te stellen over menselijkheid in een absurdistische, neonverlichte mimevoorstelling. (meer…)

Bloed, zang, dood én de liefde. Al meer dan twintig jaar maakt Golden Palace magisch-fysiek theater over de absurde tragiek van het leven. Met Engelenburcht  in een regie van Ingrid Kuijpers brengt het theatergezelschap een lofzang aan de zorgzaamheid. (meer…)

Voor Bambie speelt BOT – BOT speelt Bambie nodigde muziektheatergezelschap BOT mimegezelschap Bambie uit in zijn atelier in Arnhem. Daar zit het publiek midden in hun werkplaats, naast rijen kasten met zelfgemaakte instrumenten, op bankjes rond een bakstenen speelvloer. (meer…)

In het onlangs verschenen prachtboek Nederlandse Mime van Marijn de Langen komen de wat gevestigdere namen al voor, maar een aantal jonge makers die zich in dit festival presenteert nog niet. (meer…)

In Descend Into The Grave vindt een vijftal verweesde figuren elkaar terug rondom datgene wat ons allemaal bindt: een doodskist. In een gitzwarte en absurdistische slapstick toont mimecollectief Het Paradijs de banaliteit van onze omgang met de dood. Bedremmeld zoeken we naar poses om onze rouw vorm te geven, vooral hopend dat we ons ongemak, onze verveling of onze diepe doodsangst niet aan de ander tonen. (meer…)

Gerben Vaillant – korte Nike-broek, sneakers, kek petje – drukt de microfoon dicht tegen zijn borst. Zijn zwoele stem ontvoert je naar een post-apocalyptisch landschap. Vertrekpunt: een subtropisch zwemparadijs in Tilburg. De plek waar hij lange tijd werkte. (meer…)

Het is stil en pikkedonker in het lege winkelpand in Alkmaar. Slechts een enkele kuch en de ademhaling van het publiek is hoorbaar. Dan klinken er stemmen, in onder andere het Nederlands, Pools, Vlaams en Deens. ‘Ik improviseer, hoewel ik walg van improviseren. Bij elke stap struikel ik over mijn ondeskundigheid. Mijn manier van doen riekt naar de provincie.’ (meer…)