Winternights in Maastricht en Come Together in Amsterdam zijn twee verschillende platforms, die de zoektocht naar alternatieve vormen van presentatie en programmatie van theater en performance gemeen hebben.
(meer…)
Theaterkrant - Het grootste theaterplatform van Nederland
Winternights in Maastricht en Come Together in Amsterdam zijn twee verschillende platforms, die de zoektocht naar alternatieve vormen van presentatie en programmatie van theater en performance gemeen hebben.
(meer…)
Nederland heeft een uitstekende naam als het gaat om het voortbrengen van experimenteel, beeldend theater. Maar hoe gaan we de toekomst ervan waarborgen? Zoals van het werk van Veem House for Performance, dat al jaren probeert te overleven in Amsterdam? Een beknopte schets van een circuit dat kopje onder dreigt te gaan in een stad vol potentie.
Achterin een donkere ruimte zien we Mami Kang staan. Een klein beetje licht valt op haar lichaam. Ze maakt minimale, vloeiende bewegingen en komt langzaam naar voren gelopen. Haar bewegingen worden even hoekig en schokkend, en dan weer rustig en vloeiend. Ze gaat zitten, sluit haar ogen en het lijkt alsof ze haar brein herprogrammeert: als ze haar ogen opent, is haar blik veranderd. Ze beweegt met kwaliteit van een personage uit een videogame naar een tak die ze in de bijna lege ruimte vindt. (meer…)
Veel kunstenaars hebben die ervaring: dat je heel veel tijd steekt in je werk, maar dat eigenlijk alles afhangt van de juiste promotie, de samenvatting in drie zinnen, de sexy foto, het wervende filmpje of de juiste smile op de juiste netwerkbijeenkomst. (meer…)
Al bij de inloop staat hij daar. De man met de vliegenmepper in de hand. Klaar om te meppen. Hij staat daar maar en loert op zijn vliegensvlugge prooi. Maar hij doet het niet. Hij mept niet. Gedurende de hele voorstelling. Een decorstuk? Of zien we hier de mime/circusversie van de onbeduidende toneelrol: een brief opbrengen. Intrigerend tot aan het slot. (meer…)
Performer Paula Chaves Bonilla legt een laatste hand aan haar pasgebouwde huis wanneer het publiek de zaal binnenstommelt. Nog één bout aandraaien en het is klaar, een geheel van stevig aan elkaar verbonden palen die samen een fluorescerend roze frame vormen. (meer…)
Vanuit de regen, vanuit een binnenstad die weer als vanouds is volgepakt met toeristen en andere consumenten, doet de spaarzaam verlichte houten vloer van het Veem House for Performance weldadig aan. Eerst staand, dan zittend, soms heel even liggend langs de randen van de in zwarte gordijnen gehulde vloer, neem ik deel aan Heartscore. Het is een try-out, het is sowieso een schetsmatig voorstel. (meer…)
In een performance die het midden houdt tussen een zenritueel, een rondedans en een Groundhog Day zet collectief Rotor met Erosion de opkrabbelende mens neer die zijn medemens ontdekt. Een belangrijke rol is weggelegd voor beweging, maar net zo veel betekenis geven het decor van Han Ruiz Buhrs en de live gespeelde muziek van Krijn Moons.
In I, Phone toont de jonge maker Rob Smorenberg hoe de mens – de homo cellularis – vergroeid is met techniek en een digitale wereld. In een eenvoudig, klassiek pantomime pamflet onderzoekt hij elke gedetailleerde beweging en zet hij ons zo een spiegel voor. Dat is even grappig als confronterend. (meer…)