Een voorbeeld is De Aanslag, van hoe toneelspel de verbeelding van zijn publiek kan activeren. Met respect voor het gelijknamige boek, is er een pure en meelevende voorstelling ontstaan die niet anders kan dan raken. De strak gespeelde, waarachtige dialogen drukke de noodzaak uit om te begrijpen waarom dingen in het leven lopen zoals ze lopen. (meer…)
Het is dramatisch gezien een van de meest heftige momenten denkbaar: een zoon schrijft in de nacht voor de begrafenis een toespraak voor zijn vader die zelf een einde aan zijn leven heeft gemaakt. Hoe geef je woorden aan het onuitsprekelijke verdriet en de verwarrende gevoelens van boosheid en rouw na zelfdoding? Toch komt in Lieve vrienden, familie, genodigden het drama niet helemaal uit de verf. (meer…)
‘Ik hou van jou mama.’ ‘Dat spijt mij heel erg jongen.’ Detective Moncler, de nieuwe voorstelling van Jan Hulst en Kasper Tarenskeen, werkt vooral goed als hilarische filmsatire met een droevig familiedrama als subtiele ondertoon. De maatschappelijke verwijzingen in de voorstelling zijn echter wat lastiger te plaatsen. (meer…)
Wie het werk van Jan Hulst en Kasper Tarenskeen enigszins kent, weet alvast dat als ze hun voorstelling Komt goed… noemen, het sowieso niet goed gaat komen. Het duo staat bekend om hun brutale en snedige theatertaal en onvoorspelbare plotwendingen die het meestal niet van subtiliteiten moeten hebben. In dit geval: een ruimtecapsule stort neer in een kleine grasvlakte in de bossen. Je kan je een bescheidener motorisch moment voorstellen. (meer…)
‘Lang verhaal kort: ik ben zwanger’, vertelt Maria. Haar vriend reageert meteen als door een slang gebeten: ‘Wanneer ga je het weg laten halen?’ Hij weet namelijk niet zeker of hij wel de vader is: beiden verzeilden na een forse ruzie in een restaurant in een onenightstand. Het is het uitgangspunt van het bij vlagen zeer komische Baby Crazy van regisseursduo Jan Hulst en Kasper Tarenskeen. (meer…)
Een ontheemd gevoel overvalt je, in de verlaten parking lot van het NITE Hotel, waar je als bezoeker van OPEN NITES aan je lot wordt overgelaten, slechts omringd door een aantal grote lichtzuilen, wat palmbomen en een enorme sterrenhemel. Het is midden in de nacht en we vinden onszelf terug in the middle of nowhere: in de desolate omgeving van de coronacrisis. (meer…)
‘Sartre had een klankbord nodig, en ik Sartre’: mooier, bondiger en ook eerlijker kan de Franse schrijfster en feministe Simone de Beauvoir haar relatie met de Franse filosoof van het existentialisme niet verwoorden. In de voorstelling Leven zonder Sartre door OT Rotterdam vormt die liefdevolle aandacht de drijvende kracht achter De Beauvoir, toegewijd vertolkt door José Kuijpers. (meer…)
Een utopie in een openluchtzwembad, op één zomeravond, met zes jongeren. Tieners uit verschillende wijken van de stad, die nog net jong genoeg zijn om niet vastgeroest te zitten in de kloof tussen rijk en arm. Met dat gegeven spelen regisseur Eline Arbo en schrijver Roland Schimmelpfennig in Zwart water: een eigenzinnige en sterk beeldende voorstelling waarin de spanning tussen collectief en onderscheid steeds zichtbaar blijft. (meer…)
In La pretenza, de nieuwste voorstelling van Jan Hulst en Kasper Tarenskeen, staat verlies centraal. De constant aanwezige kwetsbare ondertoon maakt het een van de meest gevoelige werken in het oeuvre van het makersduo. (meer…)
Met een oogverblindende lichtflits en forse rookontwikkeling dondert Parsifall het podium op en het verhaal in. De blikseminslag heeft hem vol getroffen, alles is aan gort. Zijn scrotum ziet eruit als ‘gehaktballen in tomatensaus’ en ook de rest van zijn lichaam is een woestenij. Het ergst is dat ook zijn geheugen een braakliggend terrein geworden is. Nadat hij ontwaakt is uit zijn coma, met een wirwar van draden die uit zijn hoofd staken, is Parsifalls geest een tabula rasa. Hij weet niet wie hij is, zijn queeste kan beginnen: de zoektocht naar zichzelf. (meer…)
