Op dezelfde dag dat de eerste beelden van ruimtetelescoop James Webb worden gepubliceerd en we niet eerder zo ver en zo scherp het heelal in konden kijken, beweegt dansmaker Lucinda Wessels op de vaste grond van het nagenoeg lege NDSM-plein. Over onze koptelefoons horen we een stem, vermoedelijk haar gedachten, ze maalt over hoe afhankelijk we zijn van onze zintuigen, die onze waarneming beperken. ‘De mens kan nooit iets volledig bevatten.’

Waggelwankelend exploreert ze de ruimte, de objecten op het plein, de gebouwen aan de rand en de graffiti tegen de muren. Schokkerig, alsof ze door een onzichtbaar touw wordt weggetrokken, voert ze het publiek weg van het plein, in een grillige route die leidt tot aan de oever van het IJ.

Aanvankelijk zit er weinig spanning in haar abstracte bewegingsmateriaal, dat ten opzichte van de al even abstracte tekst (van Sjaan Flikweert) op momenten wat illustratief aandoet. Maar gaandeweg bevrijdt Wessels zich, letterlijk: alsof ze besluit dat ze zich niet meer tot de letterlijke omgeving van de NSDM-werf hoeft te verhouden, maar die omgeving zelf kan creëren. Daarmee ontstijgt ze aan ‘de afhankelijkheid van de zintuigen’ die haar eerder in de weg leek te zitten.

Ze bedenkt een touw, of een muur, en stapt eroverheen, en wat mooi is: het publiek dat volgt doet hetzelfde. Ze gooit een imaginaire bal op, volgzaam staat het publiek vervolgens een potje conceptuele ballen over te gooien. Het imaginaire aanvaarden we net zo goed als dat wat er daadwerkelijk te zien is.

Wessels’ performance is geënt op het concept van lucide dromen, waarin een dromer bewust is van het feit dat-ie droomt en daardoor de regie kan overnemen. Dan ontvouwt zich een wereld waarin alles mogelijk is, waarin de reële wereld en fantasiewereld zich met elkaar vermengen.

Sleeep Dreeeam Wakeee is onderdeel van Het Atelier van Oerol en Over het IJ, het ontwikkeltraject waarin drie jonge makers (behalve Wessels zijn dat dit jaar ook Elias De Bruyne en Finn Borath) een jaar lang locatieonderzoek op Terschelling en de NDSM-werf doen en naar aanleiding daarvan een korte voorstelling maken die zowel in de landschappelijke context van Oerol als in de stedelijke omgeving van het NDSM-terrein wordt gebracht.

Wessels maakt optimaal gebruik van de elementen van het voormalige scheepsbouwterrein: alle hoogtes, dieptes, uitgestrekte pleinen en vergezichten vinden een plek in de performance. Tegelijkertijd komt het associatieve, contemplatieve karakter van Sleeep Dreeeam Wakeee vermoedelijk wat beter tot zijn recht in de verstilde, natuurlijke omgeving van Terschelling. Wessels treedt uiteindelijk langzaam het IJ tegemoet, in een poëtisch-beeldende, maar ook enigszins vrijblijvende voorstelling.

Foto: Moon Saris