Festival Cement, dat afgelopen maart voor het tweede jaar geen doorgang kon vinden, is te gast op Theaterfestival Boulevard. Tamar Blom is een van de makers die via deze Expeditie Cement nu te zien is. Hij maakte met componist Janne Piksen de immersieve installatie White Noise die ik zag op het festivalterrein in het Zuiderpark.
Naast het wandelpad dwars over het terrein staat een smal langwerpig huisje van hout en timmerplaat. Het heeft een wit golfplaten dak. Het lijkt een soort strandhuisje. De makers nodigen me uit om op het trapje voor de ingang plaats te nemen en mijn schoenen uit te trekken. Ze trekken de openslaande deuren voor me open en ik stap naar binnen.
Het licht van buiten schijnt door het dak het witgeverfde kamertje in. Op de vloer ligt een berg witte balletjes ter grootte van een olijf. Ik zet mijn blote voet erin; ze zijn zacht, licht en glad. Een vlaag lucht speelt langs mijn enkels.
Het werk van Tamar Blom kenmerkt zich vaak door het langdurig herhalen van één gegeven; het beukende lijf in BODY ON, het smeren met gips in When everything is human, the human is an entirely different thing, het storten van zoutkorrels in An Incomplete Life. Door die voortdurende herhaling kom je in een andere mentale staat waarin je denken steeds verder kan uitdijen, tot je soms ineens het hele leven overziet.
Ook White Noise speelt hiermee: minutenlang ben je omgeven door het wit. Het vliegt onafgebroken op je af naarmate de wind harder in je oren giert. De duur is veel korter, maar doordat je alleen bent en afgesloten van alles, ook het geluid en de grassige geur van het festivalterrein, slaagt het werk erin je los te maken van de tijd. Ruimte voor de gedachten is er echter niet. En dat is opzettelijk, want Blom en Piksen hebben het dagelijkse databombardement waaraan we blootstaan in een immersieve vorm gegoten.
Sneeuw! Verheugd gooi ik de balletjes nog eens extra hoog de lucht in. Maar het wordt als autorijden in een sneeuwstorm. Vermoeiend. Eenzaam. Eindeloos. En wolk van steeds nieuwe, net andere informatie, in zo’n tempo dat mijn ogen heen en weer blijven schieten op zoek naar houvast. Er is geen begin, geen eind, geen betekenis, alleen maar veelheid. Een storm als een scroll-hole. Eruit dan maar, de blauwe lucht tegemoet, om de onrust te laten neerdwarrelen.
Foto: Melle Meivogel
