Baby’s worden pubers. Een lief klein wurmpje met knuffeltjes wordt een lijzig lijf dat je haat en zich voor je schaamt. Roze wolken veranderen in donderbuien. Niemand heeft je dat ooit verteld toen je aan kinderen begon. Er was nog kraamhulp bij de geboorte, maar waar is de hulp als je ze vijftien jaar later achter het behang wilt plakken?

Er is een website, waarop ouders van pubers tips & tricks kunnen lezen en uitwisselen. Tis hier geen hotel heet die en die website vormde de inspiratiebron voor een amusant theaterprogramma van de drie comédiennes Hanneke Drenth, Ellen Dikker en Dianne Liesker. Ook Tis hier geen hotel getiteld. Met volvette uitvergrotingen van al het leed dat puber heet en waarvoor ouders worden geacht eindeloos geduld op te brengen.

Als het ‘bloed onder je nagels’ na het avondeten naar zijn eigen stinkende chillhonk op zolder is vertrokken, kunnen die ouders tijdens dit theaterprogramma effe lekker de stoom uit de oren laten ontsnappen.

Maar het is natuurlijk geen doelgroeptheater voor een zaal vol lotgenoten. Het is vooral een amusant programma waar iedereen om kan lachen, want iedereen is puber geweest. Liesker, Dikker en vooral Drenth, voormalig helft van Dames voor na Vieren, zijn zeer vaardig in het neerzetten van herkenbare typetjes en clownerie. Ze richten onder meer de praatgroep ‘Anonieme Puberouders’ op en communiceren als ouder en puber met een ‘vertaler’ ertussen. Doen als ware sportverslaggevers verslag van een puber die zijn of haar bord in de afwasmachine zet en doen de quiz ‘Boeien, Balen, Best’.

De slapstick wordt aangekleed met een handvol knap geschreven liedjes en de drie lezen voor uit hun eigen puberdagboeken. Dan blijkt dat de ouders-puberproblematiek van alle tijden is, bijna een perpetuum mobile. Het onbegrip, de hoon en de desinteresse die ze nu ervaren van hun kinderen, hadden ze zelf ook voor hun ouders. De problemen met het lijf en met de andere sekse zijn niet veranderd.

Die terugblikken en intermezzo’s zorgen ervoor dat Tis hier geen hotel niet alleen maar een hapklare klucht ‘lachen om pubers en hun ouders’ is geworden. We worden ook naar huis gestuurd door Liesker met een lied dat eindigt op: ‘Het liefst hou ik je altijd vast, want als jij breekt, dan breekt mijn hart’. Ach gossie toch….

Foto: Wim Lanser