Toen de dieren nog praatten was er seks. Punt. In Frankrijk had men het weleens over ‘amitiés et désirs particulièrs’ – versta homoseksualiteit en perverse liefde, maar dat was ver van ons bed. Vandaag overspoelen nieuwe woorden van Angelsaksische origine als queer, (non-)binair, appropriatie, transitie, intersectioneel, woke en ally onze taal om alles wat buiten de hetero-normatieve definitie van seks én identiteit valt te benoemen en te eren (en alles anders te verketteren). (meer…)
Jan Rot, liedschrijver, muzikant, zanger, hertaler van grote pophits, musicals en klassieke meesterwerken, heeft een nieuw programma in elkaar gesleuteld. Seks & Drugs & Rot & Roll heet het en gezien alle ellende en tegenslag die hij erin memoreert, is het bewonderenswaardig dat hij nog steeds blijmoedig een podium oploopt, zijn gitaar pakt en liedjes zingt.
Rot neemt in Seks & Drugs & Rot & Roll hortend en stotend, met lak aan bijna alle theaterwetjes, de jaren tachtig van de vorige eeuw met ons door. Muzikaal en maatschappelijk. Zijn opkomst van Jan-lik-me-vestje, in spijkerbroek en zwart t-shirt met de woorden ‘Zo dan….’ zet de toon voor de komende uren. Uren, jawel, vijf kwartier voor en vier na de pauze.
Dat is fors te lang om uit de doeken te doen hoe hij als rockmuzikant met band de ene flop na de andere scoorde en hem geen gelukje gegund werd. Na zijn bekering tot Nederlandstalig artiest en schrijver in de jaren negentig kwam de waardering uit vele hoeken. Maar het blijft tobben wat publieke belangstelling betreft, zelfs nadat hij in 2015 de Annie M.G. Schmidtprijs in de kast mocht zetten voor het beste theaterlied en een jaar later opnieuw werd genomineerd. Op 3 december viert hij zijn zestigste verjaardag in Carré met Rockers in Holland, een concert met vele Nederlandse collegazangers.
Ja, Rot kan een liedje schrijven. Eigen werk én fijne, vaak grappige hertalingen van wereldhits. Dit keer dus uit de jaren tachtig. Last Christmas van Wham is bij hem Snertkerstmis geworden, To all the girls i’ve loved before van Willie Nelson en Julio Iglesias heet nu, geheel genderneutraal, Voor wie ooit in mijn armen lag, Baggy Trousers van Madness is in het Nederlands Drollenvangers en Madonna’s La Isla Bonita is nu Lanterfanteneiland.
Leuk, maar het irritante aan deze voorstelling van Rot is dat hij nauwelijks een liedje afmaakt. Vooral voor de pauze is het hap-snap-gehalte vervelend. Midden in een lied houdt Rot op, soms al na drie of vier regels. Van zijn anekdotes uit het treurige muzikantenbestaan zou hij er meer moeten vertellen. Dan kan het opdreunen van belangrijke en memorabele gebeurtenissen uit die jaren, zonder er iets aan toe te voegen, achterwege blijven.
Het eerste applaus klinkt pas na dik een half uur en niet toevallig voor het eerste lied dat hij helemaal uitzingt, met pianobegeleiding: een geweldige hertaling van Billy Joels Goodnight Saigon. Waarvoor Rot de tekst heeft toegeschreven naar ons eigen Nederlands oorlogstrauma in Indonesië: ‘we kwamen blozend, zo uit de polder; en gingen onder in tropenkolder. De eerste actie, begon in juli en niemand dacht nog aan Multatuli.’
Jan Rot is niet van de glitter en de glamour, dat weten we. Maar ’t kan ook te slordig zijn, te vrijblijvend tussen de schuifdeuren en uit de losse pols. Als hij zichzelf er al niet te kort mee doet, dan toch zeker zijn publiek.
Amusante wandeling door roerig muzikantenbestaan Jan Rot
De seks en drugs liet hij maar achterwege, anders had de voorstelling ‘Seks & Drugs & Rot & Roll’ ongetwijfeld tot na middernacht geduurd. Maar met bijna drie uur zuivere speeltijd scoorde Jan Rot ook in kwantitatief opzicht een ruime voldoende in De Kring. In zijn meest openhartige programma tot nu toe gunde de hertaler pur sang zijn publiek een ruime inkijk in zijn persoonlijke historie als muzikant, toegespitst op de jaren tachtig. ‘Rot en Roll’ bood voldoende wetenswaardigheden en succesnummers om de bezoekers constant bij de les te houden. Zelfs als zijn stemgeluid wat hees klinkt, zijn al zijn ludieke uitvoeringen van bekende popnummers van weleer het beluisteren meer dan waard.
Reeds op zijn zevende wist Rot dat hij muzikant wilde worden en niets anders. Bij gebrek aan een plan B slaagde hij er steeds weer in om alle tegenslagen te overwinnen en zichzelf uiteindelijk opnieuw uit te vinden. De platenmaatschappijen lieten het regelmatig afweten. Een goed bedoelde raad om maar ‘een andere hobby te zoeken’ versterkte slechts zijn vastberadenheid om het te gaan maken in de muziekwereld. Rot is niet alleen een uitstekend hertaler en enthousiaste muzikant, zijn redenaarstalent mag er ook zijn. Veelal gunt hij zich nauwelijks tijd om de vele nummers die hij ten gehore brengt geheel af te maken. Schuldbewust verontschuldigt hij zich een enkele keer voor deze ‘De wereld Draait Door’- aanpak, maar juist door die vele ‘afkortingen’ houdt hij flink de vaart in het programma. Tegen het eind van de avond treedt pas de Jan Rot naar buiten zoals we hem nu kennen. Een ZZP-er in hart en nieren die van kindsafaan gewend is om zijn eigen boontjes te doppen. Alle zakelijke beslissingen neemt hij zelf, Rot draait zijn hand er niet voor om tijdens het hertalen van liedjes een voorstelling te verkopen indien de telefoon rinkelt. Na zijn vertrek uit Amsterdam woonde hij geruime tijd in Ossendrecht, waar zijn belangstelling werd gewekt voor de lokale beroemdheid Prinses Paulientje. Wat hij weer moeiteloos omzette in een muzikaal project. Daarna streek hij neer in Antwerpen, maar momenteel schijnt Rot woonachtig te zijn in Rotterdam, om die reden ergert hij zich ook minder aan al die berichten over Feijenoord. Een vervolg op de jaren tachtig jaren, ‘Jan Rot anno Nu’, zit er voorlopig niet in. Ter gelegenheid van zijn zestigste verjaardag (geboren december 1957) introduceerde hij in Carre de nieuwe Jan Rotband, waarmee hij van september 2018 tot en met mei 2019 uitgebreid gaat touren door het land. Deze Jan Rotband combineert ‘Het beste van de laatste tijd’ met ‘Het beste uit Jans rijke verleden’. Op het programma staan onder meer ‘Hard zingend in het donker, Lia, Mijn naam is Mien (A Boy named Sue), Naast Jou, Ankie (persiflage) en het lied over zijn moeder waarmee hij de Annie M.G. Schmidt-prijs won. ‘Het beste moet nog komen’ is reeds gerealiseerd en is terug te vinden op het album ‘Magistraal’. De Jan Rotband met ‘Het Beste’ staat op 18 mei 2019 in De Kring. Voor wie zolang niet kan wachten is er een goed alternatief. Het gezelschap komt ruim daarvoor op 16 november naar De Kunstmin in Dordrecht.