Op het eerste gezicht voelt het toch een beetje als here we go again, de nieuwe versie van Mamma Mia!. Drie maal eerder stond de jukeboxmusical uit 1999 op de Nederlandse planken (2003-2006, 2009-2010 en 2018-2019). Toch blijft de vrolijke hitparade met de fameuze liederen van ABBA een groot succes. Producent De Graaf & Cornelissen Entertainment voegde drie weken voor de première al extra shows aan de speellijst, vanwege een stormloop op kaartjes.

De nieuwbakken versie van Mamma Mia! bevat dezelfde liederen van ABBA, hetzelfde verhaal, maar onderscheidt zich wel degelijk van haar voorgangers. Jeremy Baker verzorgde een nieuwe vertaling van zowel de liederen, als de dialogen. Daarnaast is er een geheel nieuw decor- en kostuumontwerp, een nieuwe choreografie en niet geheel onbelangrijk: een nieuwe regie.

Het plot blijft simpel. De 20-jarige Sophie (Soraya Gerrits) staat op het punt te trouwen met haar verloofde Sky (Samir Hassan). Vlak voor de trouwerij wil ze weten wie haar vader is, om haar naar het altaar te kunnen brengen. Want dat is natuurlijk het summum. Om erachter te komen wie haar vader is, nodigt Sophie drie oude minnaars van haar moeder Donna (Brigitte Heitzer) uit voor haar bruiloft op een tropisch Grieks eiland, waar Donna een taverne runt. Een stuk vol vrolijke chaos en misverstanden is het gevolg. 

De vertaling van Jeremy Baker moet de musical wat moderner over laten komen en dat is iets wat aardig lukt. Met veel Engelse leenwoorden en uitdrukkingen in de dialogen wordt de tekst wat meer van deze tijd en daardoor dynamisch. Baker baseerde zijn nieuwe vertaling op het originele West-End script van Catherine Johnson en niet op de eerdere Nederlandse vertaling. Dit brengt interessante taalkundige keuzes aan het licht. Zo wordt Honey, Honey bewerkt naar Honneponnie, Gimme, Gimme, Gimme wordt Doemij, Doemij, Doemij en The Winner Takes It All het krachtige De winnaar claimt de prijs. 

Zo goed als de nieuwe vertaling werkt, zo matig is helaas het pas gemaakte decorontwerp. De wat impressionistisch getinte scenografie van Eric van der Palen, met op een draaischijf een soort wit labyrint van trappen, ziet er hier en daar wat knullig en bovendien stereotiep ‘Grieks’ uit. Dat op het achterdoek een gigantische zon wordt afgebeeld a lá ‘De sterrennacht’ van Vincent van Gogh, helpt bovendien ook niet helemaal mee. Het kostuumontwerp daarentegen is met zijn kersverse denim-look wel geslaagd.

Gelukkig is de zang, dans en het spel van de acteurs wel van het hoogste musicalniveau. Brigitte Heitzer draagt de show met haar spelplezier en loepzuivere zang. Haar De winnaar claimt de prijs is dan ook hét ontroerendste hoogtepunt uit de show. Soraya Gerrits is qua spel geknipt voor de rol van Sophie, maar qua zang misschien iets te wisselvallig.

Leuk om mee te maken is hoe het publiek zit te trappelen als Dennis Willekens (Harry, een van de drie vaders) het toneel betreedt. Hij heeft de lachers op zijn hand en laat met zijn fenomenale komische timing en mimiek steeds weer zijn onmiskenbare talent zien. 

Verder zijn het de ‘jonkies’ die opvallen. Marvin Sikkema bewijst met zijn vertolking van mooiboy Pepper een nieuwe hidden gem in het musicalvak te zijn. Je oog blijft hem volgen en als hij de kans krijgt te zingen (vooral in het nummer Weet jouw moeder dit?) overtuigt hij tevens met een zangstem die fijn in het gehoor ligt. Daarnaast beklijft de acte de présence van Samir Hassan als bruidegom Sky. Zijn stem is zoetgevooisd mooi in het nummer Laat mij je liefste zijn en het is eigenlijk jammer dat zijn rol niet meer scènes of solo’s heeft. En dan heb ik het trouwens nog niet gehad over het energieke ensemble, dat geen moment verveelt (maar soms wel een beetje overdrijft in het stille spel).

Voorafgaand aan de première stond producent Hans Cornelissen samen met de rest van de crew en cast stil bij de recente aardbeving in Marokko. Als blijk van steun zien alle castleden af van hun toi’s (cadeautjes die je krijgt van collega’s op de première). In plaats daarvan hebben ze een donatie geschonken aan organisaties die hulp bieden in Marokko, Giro 6868.

Wat alleen nog rest is iets wat ondergetekende opviel bij het daverende slotapplaus. Afgezien van choreograaf Chiara Re, zijn alle creatives van de productie man (en voornamelijk wit). Is juist Mamma Mia! niet een musical die het vrouwelijk, feministisch perspectief de ruimte geeft? Zou het daardoor niet logisch zijn om wat meer vrouwen in het artistieke team te vragen? Het is slechts een kleine smet op een verder aangename musical, met onweerstaanbare liedjes van het Zweedse ABBA. Dus cast & crew, Thank You for the Music. 

Foto: Roy Beusker