Onder de titel Loslopend wild presenteert Maas theater en dans de theatermakers van de toekomst. In twee trio’s proberen ze wat uit voor theaterbezoekers vanaf acht jaar en vanaf twaalf jaar oud. Theater en dans houden elkaar in evenwicht. Computers en hiphop zijn terugkerende elementen in de uiteenlopende programma’s.

Maas neemt talentontwikkeling serieus. Het Rotterdamse gezelschap liet al jonge theatermakers los op festivals als Oerol en De Parade, nu stelt het het mooie eigen theater ter beschikking van de nieuwe generatie. Echt onbeschreven bladen zijn schaars: de zes theatermakers die Maas heeft uitgenodigd voor twintig minuten in Loslopend wild hebben al minstens een staatje van dienst. Jasper van Luijk en Guilherme Miotto kun je zelfs wel ongeveer gevestigde choreografen noemen, en Jef Van gestel is al een naam op regiegebied. Moniek Merkx, Jolanda Spoel, Dorien Folkers en Sara Giampolo, allemaal verbonden aan Maas, coachen.

Art Srisayam daarentegen is een echt vers talent. Hij is niet alleen choreograaf, maar ook danser. In zijn PlayStation (8+) werkt hij de existentiële verscheurdheid uit van iemand die moet kiezen tussen meisje en computerspel. Hartverscheurende puberproblematiek. Zij probeert hem bij de 3D-bril weg te houden, hij wordt daar onweerstaanbaar door aangetrokken. Het voordeel van de PlayStation-wereld is dat die beter controleerbaar is dan het echte leven en dat je veel meer herkansingen krijgt. De vriendin treedt nogal dwingend op, maar blijkt later gelukkig ook nog gamekwaliteiten te hebben. Misschien wordt het dus nog wat tussen die twee. Ze zweeft zelfs door de ruimte, in een choreografie aan een lijn uit het dak, wat het jonge publiek erg kon waarderen.

Het kon niet uitblijven: acteren op hoverboards. Rosa van Leeuwen en Jurriën Remkes bedachten Vlieg! (8+) en voeren dat stuk ook uit. Vlieg! is behoorlijk talig: een snelle dialoog tussen twee pittige types. Via vervoermiddelen komen ze op een drone, wat de ander weer verstaat als droom, van operaties en littekens komen ze op bloed plassen en menstruatie. Het is een fijn potje vliegen afvangen en opscheppen, en fris geacteerd. Rosa van Leeuwen speelde bij Maas al de hoofdrol in Alice in Wonderland en Jurriën Remkes speelde onder meer in het sterke Liefde. Uiteindelijk stijgen ze ook op, met raketten op hun rug. Dat kan in het theater.

Beeldend-associatief is Kronkel (8+) van Jef Van gestel. Rechts op de vloer staat een stapel dozen waar vanalles uitkomt. Lange armen bijvoorbeeld, wat het contact tussen Gale Rama en Art Srisayam ingewikkelder maakt, maar niet minder hartelijk. Maskers zorgen ook voor vervreemding. En een mannetje van karton en plakband, dat bloed begint te spuiten. De kinderen in de zaal vinden het geen bezwaar dat het verhaal niet als verhaal wordt herkend, maar hebben veel waardering voor het geestige samenspel.

Tot zover de 8+-versie van Loslopend wild. In de meeste steden zijn de programma’s voor jongere en oudere kinderen na elkaar te zien. Loslopend wild XL opent met Kraai (12+), dat Jasper van Luijk in 2015 maakte voor Oerol. Nu dansen Jefta Tanate en Yeli Beurskens het stuk in de zaal. Daarin speelt een lang, schuin omhoog gericht lichtrek een belangrijke rol. Het biedt ruime mogelijkheden aan de pure lol van het bewegen: klauteren, glijden, zwaaien en bungelen. Kraai is een inventief duet waarin Tanate zijn breakdance-kwaliteiten volop kan benutten en waarin Beurskens een sterke partner is.

In Alaska (12+) van Elias De Bruyne, Lisa Groothof en Gale Rama gaan drie ontdekkingsreizigers (Jurriën Remkes, Groothof en Rama) op pad. Ze hebben een sterke drang naar het onbekende, in een wereld waar alles in kaart lijkt gebracht. Dan maar de ruimte in, maar zoals we weten gaat dat wel eens mis. Naast beeldgrappen (een lege overall lijkt eerst een overleden kameraad, maar wordt een vlag) en absurde associaties (jodelmuziek en een stervende ijsbeer in stroboscooplicht), komen ook eenzaamheid en gevaar aan bod. Ik zou Alaska wel uitgewerkt willen zien tot een complete voorstelling. En dan met wat minder technische problemen.

Guilherme Miotto verbeeldt de aantrekkingskracht van het scherm in dans. Twee jongens staan achter half transparante manshoge schotten, proberen op allerlei manieren te ontsnappen, maar worden steeds weer teruggezogen naar die magische machine. Two Boys (12+) moet het minder hebben van een doortimmerde choreografie dan van de bewegingskwaliteiten van de twee jongens. Shane Boers en Simon Bus hebben bij hun groepen Trashcan Heroes en Hustle Kidz niet stilgezeten en hebben inderdaad indrukwekkende skills. Of skillz.

Er is kortom heel wat te genieten in Loslopend wild. Als dit de theatermakers van de toekomst zijn, is er weinig reden voor pessimisme.

Foto PlayStation: Phile Deprez