Mooi onderwerp, vlak voor kerst: de liefde. Preciezer: de liefde van mensen tussen knuffel en seks. Jonge mensen, die er net aan beginnen. Bij Maas probeert Moniek Merkx hun avonturen met elkaar en met de liefde te vangen in beweging. Liefde is een voorstelling waar je vrolijk van wordt.

Voor een voorstelling die Liefde heet, is het decor van Sanne Danz behoorlijk kil: achter op het speelvlak een manshoge, podiumbrede trap van roosters en stalen platen. Bestand tegen weer en wind, en pubers die zoveel stevigheid zien als een uitdaging. Er is wel een fonteintje, want dat moet. Geen tuin van liefde kan zonder. In die arena van laten zien en bekijken gebeurt het: al het gistende contact, al het aftasten, het uitdagen, het blozen, de schaamte, de opwinding en het plezier. Over die speelplaats draaft het prettig diverse clubje van Moniek Merkx: divers in kleur, in afmetingen, in sfeer, uitstraling en beweging.

De liefde heeft veel bewegingen. In elkaars armen springen, knuffelen, elkaar plagen, stoer doen, knuffelen, dansen. Uitbundig of aarzelend, cool of kwetsbaar, samen of alleen, swag of onhandig, spontaan of overbewust, kriebelig en kusserig, bluffend en onzeker, teder en lomp.

De liefde heeft ook vele kostuums. Opvallend. onderscheidend of juist niet. Roze tule of zwart katoen, glimmend of dof, met een kroontje of een hoodie. Kleren maken de kans, dus tien keer verkleden hoort er ook bij. Met dank aan Nicky Nina de Jong.

Het is mooi hoe Merkx en choreograaf Art Srisayam de jonge performers (alle acht rond 1990 geboren) rond laten rennen en dansen. De dansacteurs werken als groep, maar blijven ook sterke individuen. Jefta Tanate en Dane Badal zijn spectaculaire en veelzijdige bewegers die wel raad weten met die stalen trap en de vloer. Sue-Ann Bel, Mees Borgman en Gale Rama zijn heerlijke prinsessen, gemengde bonbons in puur, wit en melk. Nastaran Razawi Khorasani heeft vaak de clownsrol en danst mee zolang haar zwangerschap het toelaat. Freek Nieuwdorp en Jurriën Remkes zijn de gevoelige prins en de stoere houthakker. Maar dat is maar het schematische deel van het verhaal. Ze kunnen allemaal acteren en wisselen vaak van rol of van nuance. Er is zoals altijd bij Merkx volop ruimte voor ironie en zelfspot. De ondertoon is vaak onzekerheid, maar niet van het zware soort, eerder de aarzeling die mensen die over zichzelf en hun gedrag nadenken altijd hebben.

De soundtrack van Joop van Brakel zit zoals altijd prima in elkaar. Elektronische pingpong monteert hij over een barokstrijkakkoorden heen. Disco en hofdans staan naast elkaar. Niet alleen prettig voor het oor, maar ook uitermate doeltreffend.

Danstheater, noemt Maas de voorstelling. Dans is het niet: het gaat eerder om het verbeelden van karakters en relaties door beweging. Merkx bewijst zich weer als bewegingsregisseur – ze heeft vroeger niet voor niks Suver Nuver en Alex d’Electrique onder haar hoede gehad. Maar haar regie is essentiëler dan plezier in het bewegen alleen. Ze laat ook een levensfase zien in al haar gelaagdheid. Jongens sublimeren de liefde graag in spel, omdat het best vermoeiend en lastig is om je steeds maar met dat andere geslacht bezig te houden. Voetbal is een lekkere bliksemafleider. En een mooie aanleiding voor een fijne choreografie. Wie laat Merkx een dansfilm maken met het Nederlands elftal?

Daarbij maakt ze ook nog prachtige beelden. Liefde is een spel, en spelletjes met water zijn altijd leuk. De voorstelling eindigt met een waterballet waar het plezier niet alleen van afspat, maar dat ook nog een schitterend tableau oplevert met Bollywoodinvloeden. Kerst is Liefde.

Foto: Phile Deprez