Kwetterende kinderstemmen. Een tjokvolle zaal. Het licht op de bühne kleurt langzaam felblauw. Een slapend meisje ontwaakt. Ze laat haar armen golven. Of is het vliegen dat ze doet? Ze is een vogel boven de oceaan.

Van jongs af aan krijgen meisjes te horen hoe ze zich moeten gedragen. Wees lief! Wees bescheiden! Wees rustig! Wild, een voorstelling van danstheater AYA, gaat over ongetemde meisjes. Hierin donderen de drie danseressen alle rolpatronen het raam uit. Wat gecontroleerd begint, eindigt in totale overgave van het gevoel, van lijf- en ledematen. Ze zijn woest, wakker, maar bovenal gelukkig.

De danseressen spelen tikkertje en geven elkaar opdrachten: imiteer een hond, beweeg zonder armen of benen, nu met hoog opgetrokken knieën, doe alsof je blind bent. Danseres Catarina Rodrigues knipt in haar vingers. Er wordt een Portugees lied ingezet. Het Maat Saxophone Quartet verschijnt vanachter de houten coulissen. De danseressen vegen om beurten de vloer aan met de handen, maken pirouettes en achterwaartse koprollen. Danseres Kanoko Takeuchi steekt haar arm in de baritonsaxofoon, waardoor de klanken vervormen. Het kwartet speelt steeds luider en sneller, sluit de meisjes in. De muziek, geschreven door componist Kaveh Vares, trilt lang na.

Wat het meest bijblijft is de interactie met de zaal. Danseres Isabelle Nelson duikt er volledig in. ‘Hallo, hoe gaat het? Zit je lekker? Hoe oud ben je? Wat is je naam?’ Hierna voert het drietal een reeks duidelijke emoties op. Ze spelen grote woede, diep verdriet en oinken als biggetjes; een geluid dat overgaat in bulderend gelach.

Choreograaf Wies Bloemen schrikt niet terug voor relevante thematiek. Dit komt het best tot uiting in het laatste deel van de voorstelling. Hierin rollen de danseressen door emmers vol aarde, vegen achterlatend op hun witte jurken en sokjes. Het geheel wordt bezongen door altsaxofonist Catarina Gomes, die naast haar overtuigende spel ook over een sterk stemgeluid beschikt. Op een verhoging, torent ze boven het gezelschap uit. Haar stem klinkt als de aarde, diep vanuit haar buik, exploderend als de Etna. Na een vol uur danstheater is de boodschap duidelijk: laten we onze dochters in godsnaam wild het leven tegemoet strijden.

Foto: Sanne Peper