Alles in deze beeldende voorstelling ademt zorgvuldigheid: de technische uitvoering, de stilering van de objecten, de montage van video en geluid, de detaillering van de pop van de titelrol, de gebruikte rekwisieten, de mise en espace, de mobiele decorstukken: al deze elementen zijn met veel aandacht en liefde tot in perfectie uitgewerkt.
Het Franse gezelschap Le Mouton Carré vertoont op het Microfestival een van zijn familievoorstellingen en nodigt het publiek hierbij uit om ‘hoger te kijken en verder te zien’.
Centraal in het verhaal staat een pinguïn die zich bevindt in een landschap van ijsschotsen dat voortdurend verandert en aldus een metafoor vormt voor de instabiele elementen van het leven zelf. Ook de pinguïn is een wezen tussen categorieën in: het is een vogel maar zijn element is het water. Een vogel zonder werkzame vleugels, een vis zonder kieuwen.
Op een van de ijsschotsen staat de pinguïn te kijken naar een vlucht vogels die voorbijtrekt, en dat beeld roept de behoefte wakker om ook zo vrij door het luchtruim te zwalken als die vogels doen. Een reeks pogingen volgt waarbij de pinguïn alles in het werk stelt om deze droom te bereiken.
Theaterpoëzie is misschien wel de meest adequate karakterisering van deze voorstelling. Een van de wezenlijke kwaliteiten van poëzie is haar vermogen tot transformatie en in deze voorstelling kunnen klosjes garen tot analoge water-draadjes of tot digitale vogel-draadjes worden, ongehinderd door banale logica maar gevoed door associaties, verbeelding en inzichten.
Aldus worden de thema’s verlangen en dromen gekoppeld aan obstakels die met doorzettingsvermogen en door vindingrijkheid overwonnen kunnen worden, en daardoor uiteindelijk leiden naar een resultaat dat een nieuw inzicht verschaft.
Foto: Ernest S Mandap
