Deze Night die drag artist Indie Nile ons voorschotelt, gekleed in een bruidswit kostuum dat verschillende afneembare lagen telt, bestaat uit twee delen: vóór de pauze houdt Nile een nagesynchroniseerd therapeutisch interview met zichzelf op een beeldscherm (maar dan zonder drag outfit) dat afgewisseld wordt met jarentachtighitjes, en na de pauze een therapiesessie voor vrijwilligers uit het publiek.

De show waarmee de avond opent, surft gevaarlijk dicht tegen de afgrond van sentimentaliteit. De extreem commerciële muzikale clichés die Indie playbackt, worden met alle bewegingsclichés onderstreept waarmee dit repertoire doorgaans wordt gebracht. Kortom: we zijn in het rijk van het romantisch liefdescomplex beland, daar waar koning Disney oppermachtig regeert, maar dan wel in drag.

Het vraaggesprek tussen Indie-in-drag met zichzelf-niet-in-drag op beeldscherm wordt doorsneden met TikTok-achtige beelden van huisdieren met groot schattigheidsgehalte, en alle middelen worden uit de kast gehaald om het romantisch liefdescomplex en alle daaraan verbonden clichés, platitudes, ontwikkelingen en wetmatigheden mee te illustreren in één groot spel waarin de pose van eerlijkheid heerst, om Oscar Wilde te parafraseren.

Thema’s lijken in willekeurige orde aan bod te komen maar gaandeweg wordt duidelijk dat het vinden van De Ware en alle daarmee verbonden processen het onderwerp van deze sessie is. De inhoud van de hitjes bewijzen dit keer op keer, en dat is een bron van sentimentaliteit – of hilariteit. En tussen deze twee polen beweegt zich de hele show.

Spel, namaak, doen alsof: het is een levensvervulling geworden voor Indie en dat roept natuurlijk de vraag op of dat dan een ontsnapping aan is of een confrontatie met… ja, met wat precies? De dromen van de jeugd en de trauma’s die daar onherroepelijk het gevolg van zijn? Het eerste deel van de show verwijst hier regelmatig naar.

Na de pauze is het beeldscherm vervangen door een lange tafel waarop een zestal verschillende pruiken staat uitgestald, alle gekozen uit de privé-collectie van Indie zelf. Vrijwilligers uit het publiek worden op het toneel genood en kunnen zelf een van de pruiken kiezen, die Indie vervolgens helpt opzetten, waarna de therapie-sessie begint.

De kandidaat wordt ondervraagd en krijgt zo de kans zijn/haar/hun trauma’s, frustraties en open wonden te verwerken. Het was overigens de eerste keer dat Indie dit nieuwe onderdeel van de show uitprobeerde. Enthousiaste kandidaten waren er genoeg en het kostte Indie betrekkelijk weinig moeite de sessie aan de gang te houden: de vrijwilligers bleken behoorlijk stevig in hun schoenen te staan en slaagden erin dat doeltreffend onder woorden te brengen.

Tegen het eind kreeg Indie de gelegenheid zijn eigen credo te verwoorden: het spel met een aangenomen identiteit kan werken als een bevrijding. Het moment zelf bepalen waarop je een masker (pruik) opzet, een ander aspect van je persoonlijkheid kunt uitvergroten, dat alles kan helend werken, en Indie heeft dit tot in de finesses uitgewerkt in zijn shows en zijn videokanaal.

Indie houdt het optreden dicht bij zichzelf. Dat heeft het voordeel dat je als publiek direct toegang krijgt tot zijn wereld. De show is aldus een legitieme vorm van entertainment, hoewel wat meer peper, wat meer bite, enige controverse wellicht het geheel misschien op een ander niveau zou kunnen brengen. Als toegift bracht Lady Marmelade een aantal vermakelijke verslagen in dichtvorm van de therapiesessies en besloot zij de show met een ode aan het post-covid publiek.

Foto: Jon Jaywood