Een pak met verstopte liefdesbrieven vinden in een gekocht schip, het klinkt bijna te mooi. Het is het uitgangspunt voor De eeuw van Ariane, muziektheater van Ausdauer over een schipper die alleenheerser is – niet alleen over zijn schip, maar ook over zijn dochter. Lukt het haar om weg te komen?

Het publiek zit op de kade en kijkt uit over een haven en de Maas, een weids toneel met tot veertig verdiepingen hoge flats als coulissen. Op de boot aan de kade gebeurt het. Pardon, op het schip. Het is belangrijk om je maritieme termen op orde te hebben, dat ondervindt de man die overweegt de ROAN te kopen – een motorspits van achterdertig meter uit 1929 in originele staat. Schippersdochter Ariane weet dat ze hem niet serieus kan nemen, maar ze wil ook van het schip af, op haar vierenzestigste. Ook al heeft de drijvende kist haar leven bepaald.

Pas op haar vijfentwintigste durfde ze zich los te scheuren van haar vader. Haar moeder was al eerder van bood gestapt. Pa is van de oude stempel: zijn schip is zijn koninkrijk, empathie is er niet bij en hij leek meer liefde te kunnen opbrengen voor zijn 240 pk-motor dan voor zijn vrouw. En dan loopt ze ook nog weg! Typisch een meisje van de wal. Hij was dan ook niet enthousiast toen Ariane, zijn onbetaalde schippersknecht, een vriend bleek te hebben. Oscar wil haar meenemen naar Amsterdam, stad van de pil, Dolle Mina en antiautoritair opvoeden. Uiteindelijk gaat ze. Pas vele jaren later komt ze terug naar de ROAN.

Ausdauer bestaat uit Daniël Lehmann (contrabas en eigenaar van het schip), Jasper le Clercq (viool), Andreas Suntrop (gitaar) Annette Schenk (klarinetten) en actrice/zangeres Gabby Bakker. Daarbij is in dit geval Arend Brandligt als schipper/vader ingelijfd. Enne Koens schreef de tekst, Genio de Groot regisseert. De groep maakt lekker muziektheater van het verhaal van Ariane. De muziek is deinend, bluesy, soms een tikkeltje Jiddisch en nooit obligaat.

Bakker draagt het verhaal, zowel in haar ondergeschiktheid, in haar verliefdheid als in haar rebellie. Het is knap zoals ze terugschiet in een uitgestelde bakvisliefde en ‘Light my Fire’ zingt. Brandligt is een vader die zelden stemverheffing nodig heeft om zijn autoriteit te laten gelden. Toch legt hij het uiteindelijk af tegen de tijdgeest, die ook hij niet terug in de fles krijgt. Met tegenzin vaart het schip de nieuwe tijd binnen.

De tekst is het zwakste deel van de voorstelling. In De eeuw van Ariane gaat het meer om de eeuw dan om Ariane. We zien de gang van een paternalisme dat niet ter discussie stond naar emancipatie en persoonlijke ontplooiing. Het punt is: dat verhaal kennen we al. Ik was juist nieuwsgierig naar de particuliere wederwaardigheden van de schippersdochter. We horen niks uit die fameuze brieven, terwijl ze toch als een goudmijntje werden gepresenteerd, ik heb niet meegekregen hoe Ariane in contact kwam met haar Oscar (Suntrop met de pruik van Armand op) en hoe ze vanuit haar geïsoleerde positie die andere, moderne wereld leerde kennen. De conflicten worden meer genoemd dat dat ze uitgewerkt worden. Vader en dochter blijven platte karakters, zetstukken van de geschiedenis, waar ik liever de geschiedenis had leren kennen door het uitdiepen van de personages.

Foto: Jeff Zimberlin